Είναι πολλές οι φορές που ενώ ως γονείς θεωρούμε ότι κάνουμε τα
περισσότερα πράγματα «σωστά» -αν και θεωρώ ότι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος
σωστός τρόπος ανατροφής- το παιδί μας θα έχει κάτι που θα το στενοχωρεί ή θα
μας κάνει να προβληματιζόμαστε εάν φταίμε εμείς σε αυτό…
Μιλάω για οξύθυμα παιδιά, για παιδιά που δείχνουν κάποια αγένεια στους
γύρω τους, για παιδιά που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους και ντρέπονται ή δεν
μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους.
Ο ρόλος του γονέα είναι βασικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του
παιδιού και γι’ αυτό πολλοί γονείς τείνουν να βοηθούν υπερβολικά το παιδί τους
σε κάποια θέματα που δεν «χειρίζεται» τόσο αποτελεσματικά, από ενοχές και
επειδή θεωρούν ότι το φταίξιμο είναι δικό τους.
Γιατί ένα παιδί μπορεί να μην έχει το θάρρος της γνώμης του;
Καλύτερα να σκεφτούμε όχι εάν φταίξαμε αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε
αυτό το παιδί να ξεπεράσει αυτό το ζήτημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα
αίτια είναι πολλά και διαφορετικά. Φυσικά και έχει να κάνει με τη διαμόρφωση
των ρόλων μέσα στην οικογένεια… εάν το παιδί έχει λάβει το μήνυμα ότι είναι
«κατώτερο» από τον γονέα, τότε θα αμφισβητεί τον εαυτό του από μικρή ηλικία.
Εάν στις δηλώσεις του παιδιού, ρωτάμε συνεχώς «Είσαι σίγουρος;» με μια δόση
αμφιβολίας, τότε θα έρθει η στιγμή που το παιδί θα αναρωτηθεί: «Είμαι σίγουρος;»
.
Η κριτική είναι ένας παράγοντας που
μπορεί να διαμορφώσει ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση: Εάν συνεχώς
κριτικάρουμε το παιδί μας δείχνοντάς του τη μη αποδοχή μας, τότε το παιδί δεν
θα μπορέσει να κατανοήσει την αξία της γνώμης του και πολύ σύντομα θα ψάχνει να
υιοθετεί την γνώμη τρίτων ή τη δική μας για να λάβει την αποδοχή. Θέλουμε την
αποδοχή των γονέων μας στη παιδική ηλικία και είναι στο χέρι του κάθε γονέα
χωριστά να περάσει το μήνυμα: «Η γνώμη σου μετράει, σε ακούω…».
Τί μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε
το παιδί μας;
Μιλάμε χωρίς επικριτικά σχόλια και
έχοντας βλεμματική επαφή.
Δείχνουμε ότι ακούμε το παιδί μας με το
να επαναλαμβάνουμε κάποιες φράσεις ή κάποια στοιχεία από τα λεγόμενά του. Ένα
απλό «χμμμ..» ενώ κάνουμε κάτι άλλο, σαφώς και δεν αρκεί για να νιώσει κανείς
ορατός και σεβαστός. Εσάς θα σας αρκούσε;
Ζητάμε τη γνώμη του παιδιού μας από
μικρή ηλικία. Το μαθαίνουμε έτσι να εκφράζεται και να βάζει τις σκέψεις του σε
μια λογική σειρά. Εάν το κάνουμε αυτό από νωρίς, μαθαίνουμε το παιδί ότι έχει
αξία η γνώμη του.
Αποφεύγουμε υποτιμητικά σχόλια του τύπου:
«Αυτό θα το αποφασίσω εγώ, όχι εσύ...», « Όσο ζεις στο σπίτι μου θα κάνεις αυτό
που λέω εγώ…», «Αυτά είναι για μεγάλους, εσύ μη μιλάς…» .
Πάντα προσπαθούμε να βάλουμε τον εαυτό
μας στη θέση των παιδιών και ενθαρρύνουμε το παιδί μας να αναπτυχθεί. Μην ξεχνάτε
ότι δεν είναι παιχνίδι δύναμης, είναι το παιδί σας…
Επιμέλεια: Παπακυργιάκη Χρύσα
Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr
Facebook
Page : Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά
Αναδημοσίευση: Ψυχής...Λόγος
Αναδημοσίευση: Ψυχής...Λόγος
Follow & Like:Teacher's Blog