Αναθεωρώντας τις αντιλήψεις μας για το φάσμα του αυτισμού

   Η θετική πλευρά της καραντίνας, καθώς δεν πρέπει να εστιάζουμε μόνο στην αρνητική πλευρά των πραγμάτων, είναι ότι γίναμε περισσότερο δημιουργικοί και ευέλικτοι. Αναθεωρήσαμε πόσο σημαντική είναι η αξία κάποιων πραγμάτων που τα θεωρούσαμε δεδομένα έως τώρα, όπως οι αγκαλιές, μια βόλτα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, η εξόρμηση σε μια παραλία, η θέα από το βουνό ακόμα και οι συναντήσεις με τους γονείς μας. Δεδομένου των συνθηκών, αντιληφθήκαμε βαθύτερα πως αισθάνονται τα άτομα τα οποία βρίσκονται στο κοινωνικό περιθώριο. Η κοινωνική ανισότητα επιβεβαιώνεται από το γεγονός πως μέχρι σήμερα στα πλαίσια μιας πολιτισμένης κοινωνίας επιβιώνουν χαρακτηρισμοί όπως «παιδιά ενός κατώτερου θεού» ή ο χαρακτηρισμός «ανάπηρος» που στιγματίζει ανθρώπινες υπάρξεις, καθώς ο διαφορετικός τρόπος σκέψης και έκφρασης συνεπάγεται μια κατάσταση η οποία αντιμετωπίζεται σαν το κατακάθι της κοινωνίας. Πως συντηρείται λοιπόν αυτή η νοοτροπία ενώ θεωρητικά όλοι είμαστε ίσοι και λαμβάνουμε δίκαιη μεταχείριση;

   Ας αναλογιστούμε πως παρά τις δυσκολίες της καθημερινότητας των ατόμων μιας «εναλλακτικής νοοτροπίας» που καθημερινά αντιμετωπίζουν, συχνά θέτουμε περισσότερα εμπόδια που δυσχεραίνουν τη λειτουργικότητά τους. Πιο συγκεκριμένα, ας αναφερθούμε στη λειψή ενημέρωση της κοινωνίας γύρω από τον αυτισμό, η οποία με τη σειρά της συνεπάγεται υποτιμητικά η φοβισμένα βλέμματα των περαστικών στην παρουσία τους.

   Σύμφωνα με τα κοινωνικά πρότυπα είναι τεράστια «ατυχία» να γεννηθεί ένα παιδί διαφορετικό. Ωστόσο στις συνεδρίες μου δεκαεξάχρονος με Asperger, ευγενικός, αξιοπρεπής και χαμογελαστός με κάνει να αναλογίζομαι πως δεν είναι δίκαιο να θέσω στόχους ώστε να τον «κανονικοποιήσω» στο καλούπι της κοινωνίας. Γιατί να πρέπει να μοιάσει σε εμάς; Ποιος ορίζει την κανονικότητα; Υπάρχουν σωστά και λάθος πρότυπα που είμαστε αναγκασμένοι να ακολουθήσουμε; Δεν θα ξεχάσω μια μέρα όπου ήμουν εξουθενωμένος και ένα παιδί μόλις του εξήγησα τι είχε προηγηθεί μέσα στη μέρα μου με πήρε μια αγκαλιά όπως δεν μ΄ έχει αγκαλιάσει ποτέ κανείς. Μήπως η ενσυναίσθηση δεν είναι προτέρημα μόνο των νευροτυπικών ατόμων; Μήπως η καραντίνα μας αφήνει χώρο να συλλογιστούμε κάποια πράγματα ώστε να γίνουμε περισσότερο σκεπτόμενοι όταν επιστρέψουμε στην παλιά μας ρουτίνα;

   Καταλήγω λοιπόν στη διαπίστωση ότι η διαφορετικότητα σε οποιοδήποτε θέμα δεν αποτελεί μειονέκτημα, καθώς είμαστε όλοι διαφορετικοί. Ας αντιληφθούμε λοιπόν πως η αγάπη, η δικαιοσύνη, η καλοσύνη, ο σεβασμός είναι στοιχήματα που κερδίζονται καθημερινά και δεν χρειάζεται να μνημονεύονται μόνο σε παγκόσμιες ημέρες εορτασμού που έρχονται στη σκέψη μας μια φορά το χρόνο. Μήπως η καλλιέργεια της ενσυναίσθησής μας αποτελεί μια πρόκληση για την πνευματική μας ανάπτυξη; Σύμφωνα με την κοινή γνώμη μόνο τα παιδιά στο φάσμα του αυτισμού έχουν έλλειμμα σ’ αυτόν τον τομέα, ή μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε τις αντιλήψεις μας;

Επιμέλεια:

Παναγιώτης Παυλόπουλος

Ειδικός Παιδαγωγός

paulopoulos.panagiotis@gmail.com

Αναδημοσίευση:allaboutparents.gr

Follow & Like :Teacher's Blog