Χρειάζεται να ζητάμε συγγνώμη από τα παιδιά μας;

 

   Η «συγγνώμη» δεν είναι μία απλή λέξη. Είναι μία λέξη στην οποία εμπεριέχονται πολλά συναισθήματα, όπως η αναγνώριση του λάθους, η ντροπή, η ενοχή, η προσωπική ευθύνη. Αυτός είναι και ο λόγος που μας είναι τόσο δύσκολο να τη διατυπώσουμε.

   Τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο όταν αυτή η συγγνώμη πρέπει να ειπωθεί στα παιδιά μας. Φοβόμαστε πως θα χάσουμε τον σεβασμό τους, πως θα δείξουμε ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε καταστάσεις, πως είμαστε ανίσχυροι ή απλά θεωρούμε πως λόγω θέσης και ηλικίας είμαστε ανώτεροι. Η ανθρώπινη φύση μας όμως, δεν είναι αλάνθαστη. Κάνουμε λάθη καθημερινά.

 

Τι συμβαίνει όταν δε δεχόμαστε πως πράξαμε λάθος;

 

   Το να θεωρούμε τους εαυτούς μας ανώτερους από τα παιδιά, είναι μία προβληματική σκέψη από την βάση της. Το να ζητάμε συγγνώμη, χτίζει τον δεσμό με το παιδί μας, δεν τον σαμποτάρει όπως μπορεί να σκεφτόμαστε. Όταν δεχόμαστε πως κάνουμε λάθη, επιτρέπουμε στο παιδί μας, να εκφράζει την δυσαρέσκεια και τη θλίψη του απέναντί μας, βοηθώντας μας να επιλύουμε δυσκολίες μέσα στον δεσμό. Αντίθετα όταν δείχνουμε στο παιδί μας πως θεωρούμαστε ανώτεροι, του μαθαίνουμε να μην επικοινωνεί τα συναισθήματά του και να συσσωρεύει την αρνητικότητα, τη θλίψη και τον θυμό του. Επιπλέον, όταν δεν αποδεχόμαστε τα λάθη μας, τοποθετούμε τον εαυτό μας στη θέση του παντοδύναμου, αυτού που δεν κάνει λάθη, άρα ανώτερου από όλους. Τα παιδιά όμως γνωρίζουν καλά πως στην πραγματικότητα έχετε κάνει λάθος.

   Έχω επαναλάβει πολλές φορές τη σημασία του διπλού μηνύματος και της αμφισβήτησης των συναισθημάτων. Το ίδιο συμβαίνει και σε αυτήν την περίπτωση. Θα δώσω ένα παράδειγμα, χτυπάω το παιδί μου, γιατί θύμωσα, το παιδί νιώθει πως έκανα κάτι λάθος αλλά εγώ ως γονιός, υποστηρίζω πως έπραξα ορθά. Στην καθημερινότητα, νουθετώ διαρκώς το παιδί μου πως δεν πρέπει να χτυπά άλλους ανθρώπους και του μαθαίνω να ζητά συγγνώμη. Τι κάνω λοιπόν στην περίπτωση που το χτύπησα και δεν ζήτησα συγνώμη; Από τη μία μαθαίνω στο παιδί τη δικαιοσύνη, το λάθος και το σωστό, βάζουμε τα παιδιά να ζητούν συγνώμη εάν χτυπήσουν έναν συμμαθητή τους, έτσι το παιδί αναμένει πως εάν κάνουμε εμείς κάτι ανάλογο, θα ζητήσουμε συγγνώμη. Όταν δεν το κάνουμε, προκαλούμε σύγχυση στο παιδί, καθώς του περνάμε το μήνυμα πως οι ενήλικες, δεν ακολουθούμε τους ίδιους κανόνες. Οι πράξεις μας μετράνε και όχι τα λόγια που λέμε στα παιδιά.

   Ένας επιπλέον λόγος για να ζητήσετε συγγνώμη, είναι πως η στιγμή που κάνουμε λάθος, είναι μία μοναδική ευκαιρία για να διδάξετε στην πράξη τα παιδιά. Τα μαθαίνετε στην πράξη την έννοια της ευθύνης και της επιδιόρθωσης. Όταν δε ζητάτε συγγνώμη, έχετε χάσει την ευκαιρία να γίνετε υγιής ενήλικας θέτοντας όρια για το τι είναι εντάξει και τι όχι για όλους στην οικογένεια. Αντίθετα με όσα πιστεύουμε, ζητώντας συγγνώμη ενισχύουμε τον σεβασμό του παιδιού απέναντί μας. Μαθαίνουμε στο παιδί να κατανοεί το λάθος και το σωστό και να το αναγνωρίζει, τα διδάσκουμε τον αμοιβαίο σεβασμό, ποιες πράξεις είναι αποδεκτές και ποιες όχι.

 

Ο σεβασμός δεν απαιτείται, κερδίζεται και μόνο αν δείξουμε στα παιδιά τους λόγους για να μας σεβαστούν, θα το κάνουν από την καρδιά τους.

 

   Είναι σημαντικό να μάθουμε να ζητάμε συγγνώμη και σε κάθε περίπτωση είναι σκόπιμο να ακούμε το συναίσθημα του παιδιού μας. Όταν έρθει η ώρα της συγγνώμης, θα πρέπει να εξηγήσουμε στο παιδί ακριβώς ποιο ήταν το λάθος και να εξηγήσουμε γιατί μία τέτοια συμπεριφορά είναι λανθασμένη και σε καμία περίπτωση να μην κατηγορήσουμε το παιδί πως μας πυροδότησε αυτή τη συμπεριφορά.

 

Σε κάθε περίπτωση, η συγγνώμη θα ενισχύσει τον δεσμό, μην τη φοβάστε.

 

 Επιμέλεια:

Αδαμοπούλου Κωνσταντίνα

Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια

Ψυχολογία BSc, MSc

Ειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες

Ιδρυτικό Μέλος του www.allaboutparents.gr

Μέλος Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης & Ψυχοθεραπείας (IARPP)

6985810793

adamopouloukonstantina1@gmail.com

Αναδημοσίευση: allaboutparents.gr

Follow & Like: Teacher's Blog