Η ζωή με έναν σκύλο

Η ζωή με έναν σκύλο -βιωματικό άρθρο

Γράφει η Κωνσταντίνα Λάλου

Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας με έναν υπέροχο τετράποδο φίλο;

Με αυτό το άρθρο θα ήθελα να μοιραστώ μια προσωπική μου εμπειρία με όλους τους φίλους του Teacher’s blog.

Από την στιγμή που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα σκύλο, μάλιστα ακόμη και τώρα ο μπαμπάς μού μου λέει πως την ημέρα που γεννήθηκα μου έκανε δώρο ένα μικρό πόιντερ, το όνομα αυτής Ήρα. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μεγαλώνοντας ζήσαμε μαζί  αμέτρητες στιγμές. Πάντα με περίμενε να γυρίσω από το σχολείο, καθόταν στο χαλάκι της εισόδου, αναζητώντας χάδια, αγκαλιές και πολλές ώρες παιχνίδι.

Της άρεσε πολύ να κοιμάται έξω από την πόρτα της εισόδου (συνήθως πάνω στα παπούτσια του μπαμπά) για να μας προσέχει θα έλεγα, αφού δεν επέτρεπε σε αγνώστους να εισέλθουν στο σπίτι. Ίσως διαβάζοντας όλα αυτά που αναφέρω να με πείτε υπερβολική ή ότι δεν υπάρχουν τέτοια πλάσματα, αλλά είναι η αλήθεια. Η Ήρα φερόταν τις περισσότερες φορές σαν άνθρωπος, με νοημοσύνη και σκέψη παρά σαν σκύλος που ενδιαφερόταν μόνο για το παιχνίδι.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν είχε πια μεγαλώσει και δεν άκουγε, ούτε έβλεπε πολύ καλά, που ο μπαμπάς μου σκέφτηκε για να μας  προστατέψει από αυτές τις εικόνες και να την θυμόμαστε με τις ευχάριστες στιγμές της, αποφάσισε να την δώσει σε ένα φιλικό πρόσωπο στο χωριό μας, έτσι ώστε να μπορούμε και εμείς να την επισκεπτόμαστε. Την αγάπησαν και την φρόντισαν από την αρχή σαν δικό τους σκυλί. Ένα σαββατοκύριακο πηγαίνοντας λοιπόν στο χωριό, έξω από το σπίτι αντικρίσαμε μια λευκή μπάλα να τρέμει  και να «σπαράζει» από τους πόνους. Ναι καλά καταλάβατε ήταν η Ήρα, η οποία είχε φάει κάποιο δηλητήριο (σε όλους μας γνωστό ως «φόλες»), και είχε επιλέξει να γυρίσει σε εμάς για να αφήσει την τελευταία της πνοή. Παρ’ όλες τις δυσκολίες της κατάστασης ο μπαμπάς είχε μαζί το «αντίδοτο» γιατί βλέπετε μετά την Ήρα συνεχίσαμε να έχουμε σκυλιά στο σπίτι και θέλαμε πάντα να είμαστε ασφαλής από τέτοιους κινδύνους.  Η Ήρα δεν απεβίωσε από αυτό το γεγονός αλλά λόγω γήρατος, δεν άκουγε, ούτε έβλεπε και έτσι δεν στάθηκε τυχερή, στα 13 της χρόνια την χτύπησε αυτοκίνητο….

Μοιράζομαι αυτή μου την εμπειρία μαζί σας, για να μπορέσετε να καταλάβετε πόσο σημαντικό είναι να μεγαλώνει ένα παιδί μαζί με κάποιο κατοικίδιο. Δίνει αλλά και εισπράττει πολύ αγάπη. Δοκιμάζοντας ένα τέτοιο εγχείρημα με τα παιδιά σας και ιδιαίτερα αν είναι μοναχοπαίδι, το βοηθάτε να κοινωνικοποιηθεί, να αναλαμβάνει ευθύνες, διότι δεν είναι κάτι απλό, δηλαδή το αγοράσαμε και τέλος. Χρειάζεται φροντίδα και περιποίηση (εμβόλια, φαγητό, καθημερινές βόλτες, καθαριότητα). Έτσι θα το βοηθήσετε να χτίσει ωραίες στιγμές ίσως και αναμνήσεις με έναν κατοικίδιο.

Όταν αποφασίσετε να κάνετε αυτό το βήμα, θα πρέπει να προετοιμάσετε τα παιδιά σας αλλά και τον εαυτό σας για τις συνέπειες που μπορεί να προκύψουν στο μέλλον. Όπως και στη ιστορία που σας εξομολογήθηκα. Είναι και αυτά ζωντανοί οργανισμοί και είναι επίσης εύθραυστα όπως και μια ανθρώπινη ζωή. Η αγορά ή η υιοθέτηση πρέπει να είναι μια από κοινού και υπεύθυνη απόφαση.

 Ύστερα μην ξεχνάτε ότι κάτι πεθαίνει όταν εμείς παύουμε να το σκαφτόμαστε, πάντα ζει μέσα από τις αναμνήσεις, τις στιγμές, το χρόνο και την αγάπη που εμείς του προσφέραμε….

Σκεφτείτε λοιπόν, υπεύθυνα να κάνετε αυτό το υπέροχο δώρο στο παιδί σας και δεν θα χάσετε, ίσα ίσα θα κερδίσετε πολύ όμορφα πράγματα…. Σας το λέω από καρδιάς και από προσωπικές μου εμπειρίες καθώς τώρα περιμένω την σκυλίτσα μου να γεννήσει…

 Προτείνω να δείτε τις ακόλουθες ταινίες:

-Hachiko: A dog's story

-Μάρλεϊ ένας μεγάλος μπελάς

-A Dog's Purpose

Σύνταξη: Λάλου Κωνσταντίνα

Επιμέλεια άρθρου: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία