Μια ημέρα με ένα παιδί που έχει διαταραχή/διάσπαση προσοχής

Μια ημέρα με ένα παιδί που έχει διατaραχή/διάσπαση προσοχής
 

   Τι είναι η «διαταραχή προσοχής»; Πότε ένα παιδί έχει «διαταραχή προσοχής»; Τι πρέπει να κάνουμε γι' αυτό; Αντιμετωπίζεται; Φοβάμαι, αγχώνομαι…

  Αυτές είναι κάποιες από τις αντιδράσεις και τις ανησυχίες που έχουν γονείς και εκπαιδευτικοί.

   Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) λοιπόν,  είναι ένα σύνδρομο που αναφέρεται σε άτομα, που αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες με την προσήλωση της προσοχής τους σε μία δραστηριότητα ενώ ενδέχεται, παράλληλα, να εμφανίζουν σωματική υπερδραστηριότητα. Ειδικότερα, τα άτομα με ΔΕΠ-Υ χαρακτηρίζονται από απροσεξία, αδεξιότητα, δυσκολίες στην αφοσίωση στις σχολικές υποχρεώσεις ή τη συμμόρφωση σε υποδείξεις. Η διαταραχή μεταφράζεται ως ανικανότητα ρύθμισης της συμπεριφοράς.

Τα συμπτώματα της:

1. Κινητική υπερδραστηριότητα
Το πιο τυπικό σύμπτωμα είναι η συνεχής κινητικότητα και υπερδραστηριότητα του παιδιού. Αυτό γίνεται ακόμα πιο εμφανές όταν ζητείται από το παιδί να αφοσιωθεί σε κάτι, όπως π.χ. να διαβάσει το μάθημα της Ιστορίας, που χρειάζεται ιδιαίτερη συγκέντρωση. Το παιδί συνήθως κινείται, κουνάει χέρια/πόδια, σηκώνεται όρθιο, τα χέρια του είναι απασχολημένα με κάτι (συχνά τα μολύβια του πέφτουν στο πάτωμα, προσηλώνεται σε αντικείμενα με έντονα χρώματα ή ήχους).

2. Έλλειψη προσοχής
Άλλο ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα είναι η προσοχή μικρής διάρκειας σε μια δραστηριότητα. Το παιδί συνηθίζει να ξεκινά μια δραστηριότητα και να την αφήνει στην μέση, να χάνει δηλαδή πολύ γρήγορα το ενδιαφέρον του και να ασχολείται με κάτι άλλο. Έτσι λοιπόν, συχνά βλέπουμε το υπερκινητικό παιδί να είναι αφηρημένο, να έχει ξεχάσει τι πρέπει να κάνει, να μην συμμετέχει ενεργά στο μάθημα. Αλλά αυτό μπορεί να αλλάξει αν συνέχεια του κεντρίζουμε το ενδιαφέρον στο μάθημα.

3. Παρορμητικότητα
Το υπερκινητικό παιδί αρχίζει να ενεργεί χωρίς πρώτα να έχει σκεφτεί. Για παράδειγμα, ξεκινά τη λύση μιας άσκησης χωρίς να έχει οργανώσει καθόλου την απάντηση στο μυαλό του, με αποτέλεσμα αυτό που τελικά γράφει να είναι δυσνόητο.

4. Συναισθηματικές μεταβολές
Άλλο ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα των παιδιών με υπερκινητικότητας, είναι η συναισθηματική αστάθεια. Ενώ ξεκινούν μια δραστηριότητα με καλή διάθεση, μετά από λίγο μπορεί να νευριάσουν ή να τσακωθούν με το διπλανό τους

  Τέλος, η όλη κατάσταση, θέλει υπομονή, επιμονή, ήπιους τόνους, χαμηλή φωνή. Όσο και να φωνάζουμε εμείς επειδή έχουμε φτάσει στα όρια μας, δεν βοηθάει το παιδί να συμμορφωθεί και να συγκεντρωθεί στην κατάσταση που του ζητάμε! Ίσα ίσα που επιβαρύνουμε το παιδί και με την δική μας ένταση.Καλό θα ήταν ο χώρος όπου πραγματοποιείτε η μελέτη, να είναι όσο το δυνατόν πιο λυτός από ερεθίσματα. Αυτό θα το βοηθήσει να μείνει όσο το δυνατόν πιο πολύ συγκεντρωμένο στις υποχρεώσεις του. Χρησιμοποιείστε στόχους και επιβραβεύσεις (με μέτρο). Δώστε αρμοδιότητες και αφήστε το παιδί να ξεσπάσει - ηρεμήσει.  Αν δεν αισθάνεστε σίγουροι για όσα πρόκειται να κάνετε καλό θα ήταν να συμβουλευτείτε έναν ειδικό παιδαγωγό με σκοπό να σας συμβουλεύσει και να σας καθοδηγήσει. 

  Μην ξεχνάτε πως όλα τα παιδιά είναι διαφορετικά και δεν υπάρχει ένας «χρυσός κανόνας» που εφαρμόζεται για όλα.......

Επιμέλεια & Σύνταξη : Λάλου Σπυριδούλα-Μαρία

Εκπαιδευτικός

Πηγές:

Σοφία Τσιντσικλόγλου, Ειδική Παιδαγωγός

Παναγιώτης Βοστάνης, Kαθηγητής παιδικής και εφηβικής ψυχιατρικής