Γιατί να έχουμε τόσες απαιτήσεις από τα παιδιά μας;

 

 Tα παιδιά είναι ευτυχία, ευλογία, χαρά και πολλά χαμόγελα. Είναι τα πάντα, είναι η ζωή και ο λόγος ύπαρξης κάθε γονέα! Με τη γέννηση ενός παιδιού αλλάζει όλη σου η ζωή, ολοκληρώνεσαι και αφοσιώνεσαι ολοκληρωτικά στο μικρό αυτό ανθρωπάκι που έφερες στη ζωή…

   Από την βρεφική του ηλικία, έχουμε απατήσεις.

Συχνά όμως, από το μικρό αυτό πλασματάκι έως το ενήλικο παιδί μας έχουμε τόσες απαιτήσεις. Από την βρεφική κιόλας ηλικία ζητάμε να έχουμε ένα ήσυχο, καλόβολο πλασματάκι που να τρέφεται χωρίς γκρίνιες και να κοιμάται εύκολα.

 Όσο μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις μας…

Στην παιδική ηλικία, θέλουμε υπάκουα παιδιά που να παίζουν αθόρυβα, να τρώνε ότι εμείς μαγειρεύουμε χωρίς πιέσεις και παραξενιές. Ακόμα και να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι. Ύστερα, έρχεται η ώρα που θα πάει στο σχολείο και οι απαιτήσεις φυσικά αυξάνονται. 

   Επιθυμούμε να έχει άψογη συμπεριφορά σε δασκάλους, συμμαθητές ανεξαρτήτως με ποιον τρόπο του συμπεριφέρονται εκείνοι. Να είναι άριστο παιδί στα μαθήματα, να είναι κοινωνικό και φιλικό. Όταν έρθει η ώρα κάποιας σχολικής γιορτής, πρέπει να θέλει να συμμετέχει, να λέει το ποίημά του καθαρά, δυνατά και χωρίς ντροπές. Να αθλείται, να παρακολουθεί κάποια ξένη γλώσσα, να παίζει κάποιο μουσικό όργανο… Τόσα μα τόσα πολλά!

Γιατί να έχουμε τόσες απαιτήσεις;

   Ακόμα και στην ενήλικη ζωή του το παροτρύνουμε για το επάγγελμα που θα ακολουθήσει, ώστε να έχει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και υψηλές οικονομικές απολαβές. Κάποιες φορές, ίσως και για το ταίρι του... 

   Πολλές φορές πλημμυρίζουν το μυαλό μου τέτοιες σκέψεις. Σαν να είμαστε εμείς οι γονείς, τόσο εγωιστές! Γιατί; Γιατί να περιμένουμε τόσα πολλά από το παιδί μας; Γιατί να μην μπαίνουμε για λίγο στη θέση του και να κατανοούμε τα «θέλω» του και ακόμα περισσότερο τα «δεν θέλω» του; 

   Από την άλλη, σκέφτομαι ότι κάθε γονιός θέλει να μεγαλώσει το παιδί του αναστρέφοντάς το με το δικό του τρόπο. Προσπαθεί να του δώσει αγάπη και να του μάθει όσα μπορεί. Να μάθει να είναι ανεξάρτητο, ευγενικό, κοινωνικό άτομο. Σίγουρα όμως, στις πράξεις μας υπάρχουν μικρές δόσεις εγωισμού που παίρνουν βελτίωση. Καλό είναι να σκεφτόμαστε τουλάχιστον δύο φορές πριν πράξουμε ο,οτιδήποτε. Μία ως γονείς και μια φορά ως παιδιά.

Εσείς κάνετε τέτοιες σκέψεις, μανούλες; Προβληματίζεστε για το ποιο είναι το σωστό;

Σύνταξη: Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου

Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου

Επιμέλεια αναδημοσίευσης: Λάλου Σπυριδούλα - Μαρία

 Follow & Like:Nancy's Blog & Teacher's Blog