Teacher's Blog: Να μείνουμε μαζί για το παιδί ή να χωρίσουμε;

Δευτέρα 29 Απριλίου 2019

Να μείνουμε μαζί για το παιδί ή να χωρίσουμε;

Ένα ερώτημα που απασχολεί πολλά ζευγάρια που χωρίζουν είναι εάν πρέπει να μείνουν μαζί για τα παιδιά ή όχι. Στο συγκεκριμένο άρθρο δεν θα θίξω γενικά το θέμα του χωρισμού και του γάμου. Το επίκεντρο είναι τα παιδιά. Σκοπός λοιπόν, δεν είναι να συμβουλεύσω τους γονείς αλλά θα πρέπει να γνωρίζουν τον αντίκτυπο που έχει μία τέτοια απόφαση για τα παιδιά.

Το παιδί πρέπει να μεγαλώνει και με τους 2 γονείς.

Κανένας δεν διαφωνεί σε αυτό, ποιος όμως καθορίζει το αν το παιδί είναι χαρούμενο; Πολλοί γονείς επικεντρώνονται στην σπουδαιότητα της φυσικής παρουσίας ξεχνώντας την ποιότητα αυτής. Έρευνες δείχνουν πως τα παιδιά που μεγαλώνουν παρουσία και των 2 γονιών αποκτούν μεγαλύτερη ισορροπία ως ενήλικες. Η ποιότητα όμως; Πόση ισορροπία μπορεί να αποκτήσει ένα παιδί που μεγαλώνει μέσα σε καβγάδες; Καλό είναι λοιπόν να μην συσχετίζουμε την φυσική παρουσία με την σωστή διαπαιδαγώγηση.

Μένουμε μαζί για το παιδί.

Άρα είμαστε μόνο γονείς και όχι ζευγάρι. Έξω από το σπίτι ο καθένας μας έχει μία δεύτερη ζωή. Αυτόματα, μπερδεύουμε τα παιδιά μας. Το πρώτο πρότυπο σχέσης μας το παρέχουν οι γονείς και αυτό μιμούμαστε και θεωρούμε φυσιολογικό μεγαλώνοντας. Δίνουν ένα μπερδεμένο πρότυπο στα παιδιά. Αμφισβητούμε αυτά που αισθάνεται και του λέμε πως όλα είναι καλά μεταξύ μας ενώ νιώθει πως δεν είναι. Χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του και στους γονείς και βιώνει μεγάλη ανασφάλεια. Το παιδί αρχίζει και νιώθει ανασφάλεια καθώς λαμβάνει διαρκώς διπλά μηνύματα. «Οι γονείς μου είναι ζευγάρι; Αγαπιούνται; Κάτι δεν πάει καλά. Μήπως έκανα κάτι εγώ;». Αυτές είναι ελάχιστες σκέψεις που περνούν αυτόματα από το μυαλό των παιδιών. Και σαφώς δεν έχουν άδικο. Ποτέ μην υποτιμάτε την αντίληψη ενός παιδιού. Αυτός ο καταιγισμός σκέψεων που κάνει ένα παιδί, δεν μπορεί να τις εκφράσει με τον τρόπο που γνωρίζουμε ως ενήλικες , ούτε να τις ερμηνεύσει έτσι. Οι σκέψεις αυτές όμως βρίσκουν τον τρόπο να εκφραστούν με τρόπους που οι ενήλικες δεν μπορούν να αντιληφθούν πως συνδέονται με την μεταξύ τους σχέση.

Κάποιες αντιδράσεις ίσως είναι ξαφνικές φοβίες, ανεξήγητοι πόνοι, ξεσπάσματα θυμού, προβλήματα στην κοινωνικοποίηση ή στο σχολείο, στη μάθηση, αλαλία και πολλά ακόμη. Οι γονείς είναι το λιγότερο αφελείς αν θεωρούν πως τα παιδιά δεν αντιλαμβάνονται τι συμβαίνει.

Δεν γίνεται να κανονικοποιούμε κάτι το οποίο δεν είναι κανονικό, ούτε να αμφισβητούμε το συναίσθημα του παιδιού. Το να μείνουμε κάτω από την ίδια στέγη ενώ δεν είμαστε ζευγάρι έχει ως αποτέλεσμα το αντίθετο από αυτό που έχουμε στο μυαλό μας. Μεγαλώνουμε παιδιά μπερδεμένα, περνάμε διπλά μηνύματα, αμφισβητούμε τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους, δημιουργώντας παιδιά με χαμηλή αυτοεκτίμηση και πίστη στον εαυτό τους.

Τέλος ,αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, τις περισσότερες φορές τα ζευγάρια μένουν μαζί «βάζοντας μπροστά» τα παιδιά, γιατί οι ίδιοι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον αποχωρισμό και να είναι ενήλικες. Ίσως φοβούνται; Οι λόγοι ποικίλουν όμως ένα είναι το ερώτημα που πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας.

Τελικά τι είναι καλύτερο για το παιδί;