Τα παρελκόμενα της τηλεκπαίδευσης ( ; )

 Η τηλεκπαίδευση αποτέλεσε ένα από τα αναγκαία μέτρα για τον περιορισμό της διασποράς του Covid 19 στο σχολικό περιβάλλον και αναμφίβολα η δράση του Υπουργείου ήταν άμεση και καθολική σε αυτές τις πρωτόγνωρες συνθήκες, με στόχο τη διασφάλιση της υγείας των μαθητών αλλά και την ολοκλήρωση της φοίτησής τους κατά το σχολικό έτος 2019-2020. Οι μαθητές μας πλέον έχουν επιστρέψει στα θρανία και φορώντας μάσκες και κρατώντας αποστάσεις προσπαθούν να ενταχθούν στη νέα σχολική πραγματικότητα. Ωστόσο, απομένει να δούμε αν τα παιδιά μαζί με τα αξεσουάρ προστασίας, κουβαλούν και το βάρος της σκιάς της τηλεκπαίδευσης.

   Ας ξεκινήσουμε, λοιπόν, από τα δεδομένα. Η τηλεκπαίδευση δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη δια ζώσης εκπαίδευση, αλλά μπροστά στο σενάριο «καθόλου εκπαίδευση» σίγουρα προτιμούμε την εξ’ αποστάσεως. Προς έκπληξή μου, όμως, παρατήρησα πως αρκετοί ήταν οι μαθητές που δεν είχαν ή ήταν απρόθυμοι να αποκτήσουν εξοικείωση με τα εργαλεία της μαθησιακής διαδικασίας, παρόλο που είναι χρήστες ποικίλων ομαδικών ηλεκτρονικών παιχνιδιών και τεχνολογικών μέσων. Αυτό, σκόπιμα ή μη, προκαλούσε καθυστερήσεις κατά τη διδακτική ώρα με αποτέλεσμα τη μειωμένη αποδοτικότητα στο μάθημα.

   Άλλο ένα ζήτημα ήταν η εκπόνηση των εργασιών και της μελέτης. Πολλές φορές δίνονταν στους μαθητές διαθεματικές εργασίες και ασκήσεις με ελλιπείς εκφωνήσεις και χωρίς διευκρινήσεις, με αποτέλεσμα να αποπροσανατολίζονται και να αναζητούν τις λύσεις στο διαδίκτυο ή στους καθηγητές των ιδιαιτέρων μαθημάτων. Δυστυχώς, η «εύκολή λύση» κυριαρχούσε της προσωπικής προσπάθειας αναζήτησης της πληροφορίας και κατάκτησης της γνώσης.

   Εκτενής θα έπρεπε να είναι η έρευνα για την αποτελεσματικότητα της τηλεκπαίδευσης στους μαθητές με μαθησιακές δυσκολίες. Η αναπροσαρμογή του εκπαιδευτικού υλικού και η διάδραση ήταν δύο βασικά σημεία. Η παραμονή τους στον προσωπικό τους χώρο, με τα εξωτερικά ερεθίσματα να διαδέχονται το ένα το άλλο, τη δυσκολία της εκ νέου οργάνωσης των μαθημάτων και τον περιορισμένο χρόνο για διόρθωση και καθοδήγηση -ιδίως στην περίπτωση που ο μαθητής βρισκόταν εντός ομάδας-, καθιστούσαν το έργο πολύ δύσκολο και οδηγούσαν συχνά τον ίδιο σε ματαίωση.

   Ωστόσο, ακόμα και όταν οι μαθητές κατέβαλλαν προσπάθειες, η απογοήτευσή τους διαδεχόταν την απουσία προσωπικής αξιολόγησης, με τις απαντήσεις να αναρτώνται στο μαθητικό φόρουμ. Ήταν, λοιπόν, δύσκολο να κινητοποιήσεις το ενδιαφέρον ενός μαθητή, ενώ ταυτόχρονα σε ρωτούσε με δυσθυμία «Μα γιατί να τα λύσω; Τζάμπα μελετάμε, αφού θα αναρτηθούν οι απαντήσεις».

   Ολοκληρώνοντας, πολλά ερωτηματικά προκαλεί η πρόσφατη ανακοίνωση του Υπουργείου για ταχεία κάλυψη της περσινής ύλης. Όλα τα παραπάνω συνθέτουν έναν όγκο γνωστικών κενών συνοδευόμενο ενίοτε με την άρνηση και τη χαλαρότητα εκ μέρους των μαθητών. Με αυτά καλούνται οι καθηγητές σήμερα να αναμετρηθούν, συμπεριλαμβανομένων της ευθύνης για τα μέτρα πρόληψης από τον ιό και της εφαρμογής και τήρησης των νέων κανόνων στο σχολικό περιβάλλον.

   Σε καμία περίπτωση βέβαια δεν δαιμονοποιούμε την εξ’αποστάσεως διδασκαλία, ούτε τον εκάστοτε καθηγητή που ανέλαβε ένα τόσο δύσκολο έργο σε περίοδο κρίσης. Ωστόσο, απομένει να αποτιμήσουμε τα αποτελέσματά της και να σταθούμε στο πλευρό των μαθητών για να τους τροφοδοτούμε με γνώσεις και κίνητρα.

Επιμέλεια:

Χριστίνα Γιαννιώτη,

Φιλόλογος

Follow & Like: Teacher's Blog