Οι σκέψεις ενός μαθητή για την κοροϊδία στον κόσμο

    Πολλές φορές έχουμε συζητήσει μέσα από άρθρα, βίντεο, βιβλία για τον σχολικό εκφοβισμό ή έχω μοιραστεί μαζί σας κάποια εμπειρία μου. Έτσι και σήμερα μέσα από το παρόν άρθρο ήθελα να σας αναφέρω την αντίδραση ενός μαθητή μου σε μια τέτοια κατάσταση.

   Ίσως κάποιοι να αντιδράσουν αρνητικά σε όλο αυτό αλλά οι διαφορετικές απόψεις και συζητήσεις πάντα μας κάνουν καλύτερους.

   Έτσι λοιπόν Τετάρτη πρωί στο σχολείο και ενώ η πρώτη ώρα έχει κυλήσει καλά, οι μαθητές της γενικής τάξης είναι σχετικά ήσυχοι και μπορούμε και εμείς να δουλέψουμε με τον μαθητή μου. Στο διάλειμμα γίνεται το πρώτο ξέσπασμα. Μαθητές της ΣΤ’ τάξης μαλώνουν γιατί ο ένας βρίζει τον άλλον. Επεμβαίνουν οι εκπαιδευτικοί, το συζητούν και ηρεμούν τα πράγματα .

Ο μαθητής μου ενώ λύνουμε ασκήσεις, στρέφεται προς το μέρος μου: «Κυρία γιατί μάλωσαν τα παιδιά;»

«Δυστυχώς Ι. μου ο ένας μίλησε άσχημα στον άλλον και στεναχωρήθηκαν πολύ».

   Στο επόμενο διάλειμμα ξανά τα ίδια μόνο που τώρα υπάρχει λεκτική αλλά και σωματική βία. Ξεσπά καβγάς και εμπλέκετε όλη η τάξη. Οι εκπαιδευτικοί πάλι τα ίδια με συζήτηση και όσο πιο ήρεμα γίνεται προσπαθούσαν να ηρεμίσουν τα πνεύματα.

   Αφού έληξε άδοξα το διάλειμμα και μπήκαμε στη τάξη με την ελπίδα πως θα έχουν ηρεμήσει και θα καταφέρουμε είτε να συζητήσουμε είτε να κάνουμε μάθημα… ο μαθητής «θύμα» ξεσπά σε κλάματα και γεμάτος οργή φωνάζει και απειλεί.

   Στο μεταξύ ο Ι. έχει κλείσει τα αφτιά του και προσπαθεί να ερμηνεύσει τον κόσμο γύρω του. Τότε ο διευθυντής με πολύ ήρεμο τρόπο και ομολογώ με ιδιαίτερα αναλυτικά επιχειρήματα εξηγεί στα παιδιά τι είναι το bullying και για ποιο λόγο δεν πρέπει να γίνεται ποτέ σε κανέναν.

   Την ίδια στιγμή εγώ ψιθυρίζω στον Ι. προσπάθησε να ακούσεις προσεκτικά όσα λέει ο διευθυντής. Τότε ανοίγει τα αφτιά και καθηλώνει το βλέμμα πάνω του.  

   Αφού πέρασε αρκετή ώρα και όλα έληξαν αίσια, τα παιδιά τα βρήκαν και ζήτησαν συγγνώμη, ο Ι. στράφηκε προς το μέρος μου: « Κυρία γιατί υπάρχει η κοροϊδία στον κόσμο;»

Για μία στιγμή τα έχασα, δεν πίστευα ότι θα είχε συγκρατήσει αυτή τη λέξη. «Οι άνθρωποι μερικές φορές στεναχωρούν με τα λόγια και τις πράξεις τους τους άλλους. Δεν το θέλουν πάντα.»  Προσπάθησα με όσο πιο απλά λόγια να του το εξηγήσω.

Τότε μου απαντάει «Εύχομαι κυρία να εξαφανιστεί η κοροϊδία από τον κόσμο. Δεν μου άρεσε καθόλου που μάλωσαν οι φίλοι μου».

Εκείνη τη στιγμή ήθελα απλά να βάλω τα κλάματα από τη συγκίνηση. Ο αυτιστικός μαθητής μου κατάφερε να νιώσει όλα όσα εξηγούσε ο διευθυντής…

Με αυτή την εξομολόγηση σε καμία των περιπτώσεων δεν θέλω να κάνω διακρίσεις ή να στιγματίσω κάποιον, ο μόνος μου σκοπός είναι η υπενθύμιση της ενσυναίσθησης, γι’ αυτό και παραθέτω την ιστορία αυτή.

Όταν μαθαίνουμε στα παιδιά μας να ενεργούν με ενσυναίσθηση το ίδιο θα κάνουν σε κάθε περίπτωση της ζωής τους.

Το άρθρο αυτό το αφιερώνω στον υπέροχο Ι. που κάθε μέρα με εκπλήσσει.

 Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like: