Πως αντιλαμβάνονται τον θάνατο τα παιδιά ανάλογα με την ηλικία τους

    Απώλεια είναι όταν το παιδί χάνει κάτι που έχει μεγάλη συναισθηματική και σωματική αξία για εκείνο καθώς ακόμη είναι άμεσα συνδεδεμένο με την επιβίωση του. Είναι μία εμπειρία που επηρεάζει το κάθε παιδί διαφορετικά, ανάλογα με την προσωπικότητα, τις εμπειρίες, την ηλικία, την οικογένεια αλλά και το στάδιο ανάπτυξής του.

 Βρέφος

Το βρέφος δεν αντιλαμβάνεται την έννοια του θανάτου, ωστόσο νιώθει την αλλαγή της συμπεριφοράς των σημαντικών του προσώπων. Μία θλιμμένη μητέρα για παράδειγμα, δεν φροντίζει το ίδιο το μωρό της. Το βρέφος σε αυτή την αλλαγή απαντά με κλάματα, διαταραχή ύπνου και φαγητού.

 2-3 ετών

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία περνάνε το στάδιο του εγωκεντρισμού και πιστεύουν πως όλα περιστρέφονται γύρω από εκείνα. Τους είναι δύσκολο να διαχειριστούν αφηρημένες έννοιες όπως αυτή του θανάτου. Οι συχνότερες αντιδράσεις στο πένθος είναι ο εκνευρισμός, το άγχος, οι διαταραχές ύπνου, το κλάμα και τέλος η προσκόλληση.

 4-7 ετών

Τα παιδιά σε αυτή την ηλικία αποκτούν μία αίσθηση αυτονομίας και ξεκινούν την εξερεύνηση του κόσμου. Το γνωστικό τους επίπεδο έχει αναπτυχθεί και η φαντασία τους επίσης. Πλάθουν ιστορίες γύρω από τον θάνατο, ακόμη μπορεί να πιστεύουν ότι εκείνα ευθύνονται για τον θάνατο του προσώπου. Τέλος, δεν μπορούν ακόμη να αντιληφθούν τη μη αναστρεψιμότητα του γεγονότος.

7-11 ετών

Η αντίληψη της αφηρημένης έννοιας του θανάτου σε αυτές τις ηλικίες είναι καλύτερη, ωστόσο θέλουν ακόμη να πιστεύουν ότι είναι αναστρέψιμος. Υπάρχει σταδιακή κατανόηση για την μονιμότητα του γεγονότος, το οποίο τους προκαλεί θλίψη, οργή, λύπη, απελπισία, ανακούφιση, φόβο.

 12 ετών έως την εφηβεία

Σε αυτές τις ηλικίες τα παιδιά αντιλαμβάνονται πλήρως την έννοια του θανάτου και των συνεπειών του. Οι αντιδράσεις θυμίζουν αυτές των ενηλίκων.

  Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να δεχτούν την ιδέα του τέλους και της απώλειας αγαπημένων προσώπων, ωστόσο έτσι είναι ο κύκλος της ζωής. Δεν βοηθάει να τον αγνοούμε και να τον σπρώχνουμε στο υποσυνείδητο. Πρέπει να μιλάμε γι’ αυτόν ακόμη και στα παιδιά μας. Δεν τα προστατεύουμε αν τα απομακρύνουμε από τέτοιες καταστάσεις, ίσα ίσα που δεν τα προετοιμάζουμε για την ζωή.

 

Επιμέλεια : Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like:Teacher's Blog

Πηγές

Παιγνιοθεραπεία, Ψυχοθεραπευτική παρέμβαση για παιδιά και εφήβους 2, Τατιάνα Ρόμπερτσον, εκδόσεις «Το Έρμα»