Γιατί τα παιδιά δεν πρέπει να κοιμούνται με τους γονείς ;

   Στην χώρα μας, όλο και πιο συχνά παρατηρείται το φαινόμενο του να κοιμούνται οι γονείς μαζί με τα παιδιά. Κάποια επιχειρήματα, έχουν μία βάση ως προς την επαφή, είναι όμως ωφέλιμο;

   Είναι λογικό, οι γονείς να σκέφτονται πως αρχικά καλό είναι να έχουν την κούνια του μωρού στο δωμάτιο τους. Αυτή η αρχή όμως συνήθως δεν μπορεί να διακοπεί. Να τονίσουμε στο σημείο αυτό πως δεν θα έπρεπε ούτε στην βρεφική ηλικία να παίρνουμε το μωρό στο κρεβάτι καθώς υπάρχει ο κίνδυνος της ασφυξίας!

   Ποια είναι όμως στην πραγματικότητα τα μειονεκτήματα του να κοιμόμαστε με τα παιδιά όσο μεγαλώνουν;

·         Και σε προηγούμενό μου άρθρο έχω τονίσει την αναγκαιότητα οι γονείς να διατηρούν την σχέση τους και μετά την γέννηση των παιδιών. Αυτό είναι ωφέλιμο για όλη την οικογένεια. Η παρουσία των παιδιών στον γονεϊκό χώρο εμποδίζει την επαφή των γονιών.

·         Ένα ακόμη μειονέκτημα είναι οι διαταραχές του ύπνου. Τα παιδιά έχουν άλλες ανάγκες στον ύπνο από τους γονείς. Αυτό σημαίνει ένας προβληματικός ύπνος και για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς. Θέματα μνήμης, κόπωσης, άγχους κ.α.

·         Θα είναι δύσκολο έως αδύνατο να διακοπεί κατά την πάροδο του χρόνου. Όσο τα παιδιά μεγαλώνουν και δεν κοιμούνται μόνα, όταν ο γονιός αποφασίσει πως πρέπει να διεκδικήσει το κρεβάτι του, θα βρεθεί αντιμέτωπος με ένα υπερμέγεθες άγχος αποχωρισμού. Αυτό δεν είναι κάτι απλό καθώς στο κάθε παιδί μπορεί να εκφραστεί με πολλούς τρόπους, κάποιοι από τους οποίους είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτοί ως αποτέλεσμα αυτής της διακοπής, όπως σωματικά συμπτώματα, πόνοι, θυμός, κρίσεις πανικού, φοβίες και πολλά ακόμη συμπτώματα.

·          Τα παιδιά δεν μαθαίνουν την αυτονομία. Δεν γνωρίζουν πώς να είναι μόνα και αυτό φυσικά επηρεάζει και την ενήλικη ζωή τους. Η μη αυτονομία επηρεάζει ακόμη την αυτοπεποίθηση τους, καθώς θεωρούν πως δεν μπορούν να στηριχτούν στις δικές τους δυνάμεις.

·         Τα παιδιά αποκλείονται από δραστηριότητες εκτός σπιτιού. Δεν μπορούν να ακολουθήσουν εκδρομές και ούτω καθεξής, ακόμη πολλές φορές δεν μπορούν να βρίσκονται σε κανέναν χώρο χωρίς την παρουσία του γονιού (άγχος αποχωρισμού) όπως το σχολείο.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς;

1.      Καλό θα ήταν από την βρεφική ηλικία το μωρό να έχει τον χώρο του και να είναι σαφής ο διαχωρισμός και το όριο του χώρου του παιδιού και του γονιού.

2.      Στην περίπτωση που δεν έχει γίνει το νούμερο 1, θα πρέπει να αναγνωρίσουμε την σοβαρότητα του προβλήματος και να αποφασίσουμε ότι πράγματι θέλουμε να βάλουμε ένα τέλος.

3.      Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι πως το παιδί θα αντισταθεί σθεναρά και με πολλούς διαφορετικούς τρόπους, ακόμη και ιδιαίτερα χειριστικούς. Θα πρέπει να μείνουμε πιστοί στην απόφασή μας και να αντέξουμε και τα κλάματα και οποιαδήποτε άλλη αντίδραση.

4.      Αν υπάρχει κάποιο πρόσωπο που το παιδί εμπιστεύεται, καλό είναι αρχικά να το βάζει αυτός για ύπνο, καθώς οι γονείς βιώνονται ως κακά αντικείμενα. Θα πρέπει να αντέξουμε πως το παιδί θα έχει αρνητικά συναισθήματα για εμάς για κάποιο διάστημα. Αλλά έπειτα η σχέση θα επανέλθει με πιο δυνατές βάσεις.

5.      Χρησιμοποιήστε ένα μοντέλο εκμάθησης συμπεριφοράς με τη σταδιακή αφαίρεση της γονικής άνεσης και της παρουσίας στην ώρα του ύπνου που αντικαθίσταται με την ενασχόληση των γονέων και τη φροντίδα πριν και μετά τον ύπνο.

6.      Συζητήστε! Εξηγείστε στα παιδιά την αναγκαιότητα αυτής της αλλαγής αρχικά για τα ίδια και έπειτα για εσάς. Είναι σημαντικό να αντιληφθούν τα παιδιά το γιατί. Μια διακοπή χωρίς εξήγηση θα είναι βίαιη και τρομαχτική για τα παιδιά, τα οποία πιθανότατα θα βιώσουν αισθήματα ενοχής. Εξηγείστε τους, όσες φορές χρειαστεί.Χρειάζεται υπομονή και φυσικά δεν σημαίνει πως με την εξήγηση τα παιδιά θα παραδώσουν τα όπλα εύκολα.

Επιμέλεια: Αδαμοπούλου Κωνσταντίνα

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας/ Ψυχολόγος BSc, MSc

Follow & Like :  Teacher's Blog &  Αδαμοπούλου Κωνσταντίνα-Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας/ Ψυχολόγος BSc, MSc

Οδηγίες για τον εκπαιδευτικό: Οργάνωση της παράδοσης του μαθήματος με τρόπο που να βοηθά το παιδί με ΔΕΠ-Υ αλλά και όλη την τάξη

   Ο εκπαιδευτικός οφείλει να είναι οργανωμένος και ενημερωμένος για να βοηθήσει με κάθε τρόπο έναν έναν τους μαθητές του. Όταν μέσα στην τάξη του υπάρχει κάποιος μαθητής με ΔΕΠ-Υ πρέπει να οργανώσει την παράδοση του μαθήματος με τέτοιο τρόπο όπου και να βοηθάει αυτό το παιδί αλλά να επωφελούνται και οι υπόλοιποι μαθητές.

   Έτσι ο εκπαιδευτικός : 1. πρέπει να έχει τον μαθητή με ΔΕΠ-Υ στο πρώτο θρανίο μαζί με κάποιο συμμαθητή του που να μπορεί να τον βοηθάει επίσης. Έτσι, θα έχει μειωμένα τα ερεθίσματα που θα του τραβούσαν την προσοχή αλλά και ο εκπαιδευτικός 2. μπορεί να διατηρεί βλεμματική επαφή με τον μαθητή κατά τη διάρκεια της παράδοσης για όσο το δυνατό περισσότερο διάστημα, 3. πριν  από την παράδοση του μαθήματος μπορεί να κάνει μια εισαγωγή στην κεντρική ιδέα της ύλης με λέξεις κλειδιά, με ερωτήσεις κ.α. .Για παράδειγμα θα διδαχθούν τον πολλαπλασιασμό. Ο εκπαιδευτικός αναφέρει πως θα μιλήσουν για κάτι καινούριο σήμερα, μια νέα πράξη, η πράξη αυτή μας βοηθάει να βρίσκουμε «τα πολλά», είναι η αντίθετη πράξη της διαίρεσης που μας βοηθάει να βρίσκουμε «τα λίγα» και ούτω καθεξής. 

   4. Η παρουσίαση του μαθήματος μπορεί να περιλαμβάνει οπτικοακουστικό υλικό π.χ. ενδιαφέρουσες φωτογραφίες σχετικές με την διδακτέα ύλη. Όσο πιο ενδιαφέρον είναι το μάθημα, υπάρχει κίνητρο και διατηρείτε περισσότερη ώρα η προσοχή του παιδιού με ΔΕΠ-Υ αλλά το μάθημα είναι επίσης ενδιαφέρον και για τους υπόλοιπους μαθητές. π.χ. στο μάθημα διδάσκονται τα σπονδυλωτά ζώα, στην τάξη κυκλοφορούν εικόνες σπονδυλωτών ζώων και ο μαθητής με ΔΕΠ-Υ καταγράφει με διαφορετικά χρώματα στον πίνακα τα χαρακτηριστικά των ζώων αυτών. 5.Παράλληλα τα ζώα αυτά προβάλλονται και στον projector καθώς ο μαθητής με ΔΕΠ-Υ δίνει τον λόγο σε κάθε συμμαθητή του για να πει κάποιο χαρακτηριστικό. Αυτός ο ενεργός του ρόλος στη παράδοση του μαθήματος τον κρατά σε εγρήγορση αλλά σχετική με το μάθημα, η προσοχή του είναι εκεί, δεν διασπάται.

Όπως είναι κατανοητό το έργο του εκπαιδευτικού είναι πολύπλευρο και πρέπει πάντα να αναζητά τρόπους για να βοηθήσει όλους τους μαθητές του, ως ξεχωριστές οντότητες και να μην ξεχνάει ότι μπορεί να ζητά και αυτός βοήθεια από τους ειδικούς.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog

Πηγές:

Πανεπιστημιακές σημειώσεις Πανεπιστημίου Αιγαίου, Μπουσδούνης Ιωάννης, Ειδική Αγωγή- Υπερκινητικότητα και Διάσπαση Προσοχής