Το παιδί μου με χτυπάει, τι να κάνω;

Τα παιδιά σε μικρή ηλικία αρκετές φορές μπορεί να χτυπήσουν τους γονείς τους ή ακόμη και κάποιον άλλον διότι προσπαθούν να επικοινωνήσουν τα συναισθήματα τους. Λόγοι που αντιδρούν έτσι, συνήθως είναι ο θυμός, η απογοήτευση, η επιθυμία για προσοχή αλλά και η έλλειψη δεξιοτήτων επικοινωνίας.

Είναι σημαντικό λοιπόν όταν το παιδί σας αντιδρά με αυτό τον τρόπο να γίνετε παράδειγμα γι’αυτά. Εννοείται να μην ανταποδώσετε αυτή την συμπεριφορά αλλά να του εξηγήσετε λεκτικά πως αυτή δεν είναι επιθυμητή. Θέστε δηλαδή τα όρια σας και πείτε «ΟΧΙ» σ’ αυτή την αντίδραση.

Πρέπει να γίνει κατανοητό από μέρους σας πως το παιδί δεν αντιδρά έτσι επειδή δεν σας σέβεται ή ότι είναι κάτι προσωπικό. Είναι ο τρόπος του να επικοινωνήσει όσα νιώθει, την δυσφορία και την ανησυχία του. Δεν έχει καλλιεργηθεί δηλαδή επαρκώς η αυτορρύθμιση του παιδιού και οι δεξιότητες επικοινωνίας.

Ως γονείς χρειάζεται να ανταποκριθείτε άμεσα με σταθερό, ήρεμο τρόπο δίνοντας  στο παιδί σας να καταλάβει πως η πράξη του αυτή δεν είναι αποδεκτή. Χρειάζεται επιμονή και υπομονή. Μπορείτε να το κάνετε ανακατευθύνοντας την προσοχή του σε μια πιο κατάλληλη δραστηριότητα και διδάσκοντάς του θετικούς τρόπους συναισθηματικής έκφρασης.

Συνοπτικά κάποιοι τρόποι αντιμετώπισης αυτής της συμπεριφοράς θα μπορούσαν να είναι:

·       Ήρεμη αντίδραση, χωρίς θυμό.

·       Όρια επιτρεπτής και μη συμπεριφοράς.

·       Εναλλακτικοί τρόποι επικοινωνίας π.χ. χρήση λέξεων, μαξιλάρι θυμού, ζωγραφική, χορός, αγκαλιά.

·       Θετική ενίσχυση στην πρόοδο της επικοινωνίας.

·       Εσείς είστε το πρότυπο μίμησης του παιδιού.

·       Επαγγελματική βοήθεια.

Διάβασε επίσης: Πώς να διαχειριστώ το θυμό του παιδιού μου; 

Συχνά η παιδική ανωριμότητα του εγκεφάλου καθιστά δύσκολη την επικοινωνία των συναισθημάτων. Δεν είναι λίγα λοιπόν τα παιδιά που χρειάζονται στήριξη επιπλέον από τους γονείς τους για την καλλιέργεια των δεξιοτήτων επικοινωνίας. Μη τρομοκρατηθείτε σε έναν τέτοιο ξέσπασμα, μείνετε ψύχραιμοι για να στηρίξετε τα παιδιά σας.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like: Teacher's Blog

Πώς να διαχειριστώ το θυμό του παιδιού μου;

 Όπως συχνά συζητάμε μεταξύ μας και ανταλλάσσουμε απόψεις για θέματα που βιώνουμε και μας απασχολούν έτσι και σήμερα σας παραθέτω τις δικές σας συμβουλές γύρω από την διαχείριση του θυμού.  Είναι οι δικές σας τεχνικές για να αντιμετωπίσετε ένα παιδί που φωνάζει και έχει ξεσπάσματα θυμού.

·       Προσπαθώ να συζητάω με το παιδί μου για να διαχειριστεί το συναίσθημά του.

·       Αν και είναι πολύ δύσκολο να διαχειριστείς μία τάξη που έχει θυμό, προσπαθώ πάντα με το διάλογο να λύσουμε την όποια παρεξήγηση.

·       Χρησιμοποιώ το «θερμόμετρο του θυμού».

·       Χρησιμοποιώ το «κουτί της ηρεμία», που έχει μέσα πραγματάκια που το ηρεμούν.

·       Αναπνοές.

·       Προσπαθώ να του δείξω πως είμαι δίπλα του και να το κουβεντιάσουμε, για να τον βοηθήσω.

·       Εξηγώ πως όσο διαρκεί ο θυμός σου δεν συμμετέχω, απλά είμαι εδώ και σε ακούω. Όταν ηρεμήσεις είμαι εδώ να σε βοηθήσω.

Όταν ένα παιδί λοιπόν έχει νεύρα :
·       Του δίνω χρόνο και χώρο.
·       Προσπαθώ να καταλάβω μέσα από συζήτηση τι είναι αυτό που του εντείνει τα νεύρα και ξεσπά.
·       Κάνω σαφή τα όρια.
·       Αφήνω το παιδί να ξεσπάσει και ύστερα εξηγώ.
·       Αν βοηθάει ζητάμε στο παιδί να γράψει τι το θυμώνει και ύστερα το συζητάμε .
·       Προσπαθώ να μείνω ήρεμος/η.

Πρέπει να γίνει κατανοητό πως και ο θυμός είναι ένα επιθυμητό συναίσθημα και χρειάζεται διαχείριση. Δεν απαγορεύομαι στο παιδί να το βιώνει ούτε να νιώθει ενοχές γι’ αυτό. Στεκόμαστε δίπλα του.

Διάβασε επίσης:

Όταν το παιδί είναι ήδη θυμωμένο

6 εργαλεία διαχείρισης θυμού για παιδιά κάθε ηλικίας

Επιμέλεια: Λάλου  Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Όταν το παιδί είναι ήδη θυμωμένο

   Όπως όλα τα συναισθήματα έτσι και ο θυμός είναι απόλυτα αποδεκτός. Κάποιοι φοβούνται να τον εκφράσουν και του βάζουν εμπόδια και «μη», αλλά με αυτόν τρόπο καταπιέζονται και καταπιέζουν. Κρύβεις κάτω από το χαλάκι ποτέ την χαρά σου; Η απάντηση είναι «όχι». Τότε γιατί να κρύψεις και τον θυμό σου; Είναι και αυτό ένα συναίσθημα, εξίσου ιδιαίτερο, διότι χρειάζεται την βοήθεια σου για να το διαχειριστείς.

   Στην περίπτωση των παιδιών η διαχείριση του θυμού είναι ακόμη πιο ιδιαίτερη περίπτωση. Τα παιδιά έχουν την ανάγκη να γνωρίζουν ότι εάν θυμώσουν, οι άλλοι δεν θα σταματήσουν να τα αγαπούν. Χρειάζεται οι ενήλικες με ήρεμο τρόπο και ωριμότητα να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις και να δείχνουν ότι είναι αποδεκτές. Αγαπάμε όλα τα συναισθήματα.

   Η υγιής διαχείριση του θυμού και η υγιής αυτοεκτίμηση είναι στενά συνδεδεμένες. Έτσι όταν ένα παιδί είναι ήδη θυμωμένο, μην αρχίσετε να φωνάζετε και εσείς με σκοπό να το καλύψετε, να το τρομάξετε ή να το τιμωρήσετε ή να το απειλήσετε. Προσπαθήστε:

·         Να διατηρήσετε την ηρεμία σας.

·         Κατεβείτε στο ίδιο επίπεδο με αυτό του παιδιού.

·         Δείξτε στο παιδί ότι είστε ο κατάλληλος για να διαχειριστεί τον θυμό του με ηρεμία.

·         Δώστε του την προσοχή που χρειάζεται. Απερίσπαστα είστε εκεί για εκείνο.

·         Ταυτιστείτε συναισθηματικά με το παιδί (τι νιώθει τώρα; , τι θέλει να μου πει; ,γιατί στέκεται εκεί;)

·    Αναγνωρίστε την αναστάτωση του παιδιού σας «βλέπω πως έχεις θυμώσει», με αυτή τη φράση επιβεβαιώνετε ότι έχετε καταλάβει τα όσα νιώθει.

·        Στα μικρότερα παιδιά (προσοχή στην εφηβεία), μια αγκαλιά , ένα χάδι ή ένα απαλό χάδι, ενδεχομένως να έχει θετικά αποτελέσματα στην εξομάλυνση της έντασης.

·     Τις περισσότερες φορές τα παιδιά θα θέλουν να μοιραστούν μαζί σας τι συμβαίνει. Βεβαιωθείτε ότι έχετε καταλάβει την κατάσταση από την πλευρά του παιδιού. Κάντε ερωτήσεις και ξεκαθαρίστε τα γεγονότα.

·       Αν γνωρίζετε ότι το παιδί σας θα αντιδράσει θετικά στο χιούμορ, μπορείτε να το χρησιμοποιήσετε για να εκτονωθεί η κατάσταση .

   Ένας ευαίσθητος ενήλικας συνήθως μπορεί να βοηθήσει τα παιδιά να βρουν λύσεις σε μια διένεξη, όμως είναι σημαντικό να μάθουν τα παιδιά να διαχειρίζονται τέτοιες καταστάσεις μόνα τους. Εάν ένας ενήλικας παρεμβαίνει συνέχεια με σκοπό την υποβοήθηση για την λύση του προβλήματος, χωρίς όμως να διδάσκει στα παιδιά τις απαραίτητες δεξιότητες, τότε ενισχύει τη νοοτροπία: εκφράζω αμέσως τον θυμό μου και βασίζομαι στους άλλους για την αντιμετώπιση του δικού συναισθήματος και του προβλήματος, κάτι το οποίο δεν θα βοηθήσει το παιδί και στις διαπροσωπικές του σχέσεις.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

 

Πηγή:

«Παιχνίδια διαχείρισης θυμού για παιδιά, Όταν το παιδί είναι ήδη θυμωμένο» σελ.45

M.Plummer

Εκδόσεις: Πατάκης

 

Το παρδαλό κατσίκι, Θεραπευτικό παραμύθι

Παρορμητικότητα - Οξυθυμία είναι τα συναισθήματα που μας 'παιδεύουν'.

Γιατί τα φοβόμαστε τόσο; Πρέπει να υπάρχουν, θα τα αντιμετωπίσουμε ποτέ;

Μέσα από τούτο το θεραπευτικό παραμύθι, μπορούμε να βοηθήσουμε τους μικρούς μας φίλους να μη φοβούνται τον θυμό!

Πηγές: «Θεραπευτικά Παραμύθια, Νένα Γεωργιάδου, Ψυχολόγος, Σειρά: Παιδοψυχολογία, 12η Ανατύπωση, Εκδόσεις Οξυγόνο»

Επιμέλεια βίντεο : Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog
 

Πόσο μπορεί να θυμώσει ένας γονιός;

Υπάρχει άραγε απάντηση σε αυτό το ερώτημα; Για παράδειγμα, όταν ασκούμε βία, με οποιαδήποτε μορφή της, είμαστε πραγματικά θυμωμένοι. Όταν βλέπουμε το παιδί μας ταραγμένο, όταν ταραζόμαστε ακόμη και εμείς με τον τρόπο που αντιδρούμε, όταν το πιάνουμε πιο δυνατά ή το χτυπάμε, τότε ξεπερνάμε τα όρια. Αλλά αυτό δεν είναι η απάντηση στο πόσο θυμωμένοι μπορούμε να είμαστε, αλλά στο πώς μπορούμε να αντιδρούμε.

Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος, όλοι, ως άνθρωποι κάνουν λάθη και είναι κατανοητό. Ένα από τα συχνότερα λάθη, τα οποία δε γίνονται αντιληπτά, είναι πως τιμωρούμε τα παιδιά πιο σκληρά απ’ όσο πιστεύουμε. Αναγκάζουμε τα παιδιά να μας φοβούνται. Όταν αποφασίζουμε πως το παιδί έχει κάνει μία αταξία για την οποία θα πρέπει να τιμωρηθεί, συχνά η τιμωρία είναι δυσανάλογη της πράξης. Αυτό συμβαίνει όχι τόσο λόγο της πράξης, αλλά περισσότερο για το γεγονός πως εμείς δεν μπορούμε να οριοθετήσουμε τους εαυτούς μας. Η χρήση βίας, υπονομεύει τη σχέση με το παιδί και σιγά σιγά την γκρεμίζει. Εάν το παιδί μας φοβάται, δε θα έλθει σε εμάς εάν του συμβεί κάτι. Θα αναγκαστεί να απευθυνθεί σε κάποιο λιγότερο «ασφαλές» πρόσωπο ή ακόμη και να κλειστεί στον εαυτό του παριστάνοντας το ίδιο τον γονιό του εαυτού του.

Δε σημαίνει πως δε θα κάνουμε λάθη, αυτό που ξεχωρίζει έναν γονιό που δημιουργεί ασφάλεια, από αυτόν που δημιουργεί επαναλαμβανόμενα τραύματα στο παιδί του, δεν είναι πως δεν θα κάνει λάθη. Η διαφορά βρίσκεται στο τι θα ακολουθήσει. Ο ένας θα σκεφτεί πως αξίζει στο παιδί και πως έτσι μόνο θα μάθει. Ο άλλος θα σκεφτεί πως ήταν λανθασμένη αντίδραση και πως θα προσπαθήσει να μην ξανασυμβεί, ενώ θα παραδεχτεί και στο παιδί του το λάθος και θα ζητήσει συγνώμη.

Εάν επιθυμείτε, τα παιδιά να σας έχουν εμπιστοσύνη και να έρχονται σε εσάς όταν τους συμβαίνει κάτι, πρέπει πάντα να διατηρείτε τον δεσμό μεταξύ σας, ακόμη και στα λάθη τους. Όταν το παιδί κάνει την σκέψη πως θα σας απογοητεύσει εάν του συμβεί κάτι δυσάρεστο και έχει πάντα στο μυαλό του κανόνες για την σχέση σας, για το τι πρέπει και τι δεν πρέπει να κάνει, δε θα σας μιλήσει για όσα δυσάρεστα γεγονότα βιώνει. Οι δάσκαλοι, οι καθηγητές και εγώ ως θεραπεύτρια ακούμε συχνά από τα παιδιά πως «Οι γονείς μου δεν μπορούν να με καταλάβουν». Αυτό αυτόματα μου φέρνει στο μυαλό πως πράγματι οι γονείς ίσως έχουν γίνει επικριτικοί και δεν ενίσχυσαν τον δεσμό και την εμπιστοσύνη όταν ήταν απαραίτητο.

Προσπαθήστε να αφουγκράζεστε τα παιδιά σας, έτσι ώστε να αντιλαμβάνεστε πότε οι πράξεις σας το απομακρύνουν. Μόλις μάθετε να αντιλαμβάνεστε πότε το παιδί αρχίζει να βιώνει φόβο ή ταραχή, εκεί είναι το όριο που δεν πρέπει να ξεπερνάμε. Εμείς θα πρέπει να προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες των παιδιών, όχι εκείνα στις δικές μας. Μη θαρρείτε πως επειδή ένα παιδί γελά ή έχει μία διαφορετική αντίδραση από τα συνηθισμένα πως δεν φοβάται. Τρέμει μέσα του και μαζί και τα θεμέλια του δεσμού σας.

Η απάντηση λοιπόν στο πόσο μπορούμε να θυμώνουμε, είναι τόσο ώστε να μένουμε ο εαυτός μας και να μην διακινδυνεύουμε την σχέση. Δε θέλουμε τα παιδιά να μας φοβούνται αλλά να νιώθουν ασφάλεια. Τα όρια δεν τους δημιουργούν ανασφάλεια, αλλά η αντίδρασή μας όταν ξεπερνιούνται.

Επιμέλεια:

Αδαμοπούλου Κωνσταντίνα

Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια,

Ψυχολογία BSc, MSc

Ειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες

Μέλος Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης & Ψυχοθεραπείας (IARPP)

6985810793

adamopouloukonstantina1@gmail.com

Αναδημοσίευση: allaboutparents.gr | Positive Parenting 🎈 

Follow & Like : Teacher's Blog

Μια ιστορία για την διαχείριση του θυμού

   Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύµωνε µε το παραµικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι µε καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχηµα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη.

   Την πρώτη µέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όµως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.

Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του.

   Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε µέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι µέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:

«Πολύ καλά τα κατάφερες γιε µου, για δες όµως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης µας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυµωµένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να µαχαιρώσεις κάποιον, και µετά να τραβήξεις το µαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα µείνει εκεί. Κι ένα τραύµα µε λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύµα στο σώµα.»

Ας προσέχουμε λοιπόν τα λόγια μας…

Αναδημοσίευση: Στέλλα Κολώνια

Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Επιμέλεια αναδημοσίευσης:

Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Follow & Like:Teacher's Blog

Πώς χειριζόμαστε ένα παιδί που ουρλιάζει;

  Όλο και πιο συχνά ακούμε μανούλες να «παραπονιούνται», για τα παιδάκια τους που έχουν έντομα ξεσπάσματα θυμού, που δεν ξέρουν πώς να διαχειριστούν τα συναισθήματα τους και φωνάζουν.

  Σε αυτό το άρθρο, θα αναφέρουμε κάποιες συμβουλές για τις ενέργειες που μπορούμε να κάνουμε και άλλες που καλό θα ήταν να αποφευχθούν όταν το παιδί μας ξεσπά με ουρλιαχτά. Έτσι λοιπόν:

ˉ         Μένουμε ψύχραιμοι και δεν επηρεαζόμαστε από την ψυχολογική κατάσταση του παιδιού.

ˉ         Κατεβαίνουμε στο ύψος του και το κοιτάμε με ηρεμία και όχι θυμό στα μάτια.

ˉ         Το αγκαλιάζουμε αν και εκείνο το επιθυμεί και εφόσον γνωρίζουμε ότι θα το ηρεμήσει.

ˉ         Συζητάμε μαζί του, αν έχει ηρεμήσει και είναι έτοιμο να δει- καταλάβει τι έχει γίνει.

Σε καμία περίπτωση:

ˉ         Μην ενδίδετε στις απαιτήσεις του, διότι αυτός είναι και ο σκοπός τις περισσότερες φορά που ξεσπά έτσι.

ˉ         Μην το βάζετε τιμωρία. Η τιμωρία δεν είναι η λύση για όλα, ούτε εφαρμόζεται σε όλες τις περιπτώσεις και όλα τα παιδιά.

ˉ         Μην διαπραγματεύεστε την απόφαση σας. Με τον τρόπο αυτό δίνετε την εντύπωση ότι ούτε εσείς είστε σίγουροι γι’ αυτό που λέτε.

ˉ         Όσο δύσκολο κι αν σας είναι μην δείχνετε την οργή σας. Τα παιδιά πολλές φορές μιμούνται και κάνουν ότι και εσείς.

   Η οργή είναι ένα δύσκολα διαχειρίσιμο συναίσθημα, πόσο μάλιστα για τους μικρούς μας φίλους που τα ζουν όλα στον υπέρτατο βαθμό. Προσπαθήστε να  είστε ήρεμοι, να περιμένετε να περάσει προτού πράξετε, δώστε χρόνο και στους δυο σας, βοηθήστε το με μια άλλη δυνατότητα ξεσπάσματος*. Αν δείτε ότι δεν τα καταφέρνετε και η κατάσταση αυτή συνεχίζετε η συμβουλή μου είναι να επισκεφτείτε έναν ειδικό, δεν είναι ούτε ντροπή ούτε αγαπάτε λιγότερο το παιδί σας, ίσα ίσα που ενδιαφέρεστε πραγματικά γι’ αυτό.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα –Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog

*βλέπε σχετικό άρθρο για την διαχείριση του θυμού:Πώς διαχειριζόμαστε τον θυμό;

Πηγές
https://www.kemper.gr/

Πώς διαχειριζόμαστε το θυμό μας; Θυμός: ένα συναίσθημα που κάνει το στόμα σου να 'τρέχει' πιο γρήγορα από το μυαλό σου!

   Με αφορμή ένα κείμενο που έφτασε στα χέρια μου από έναν εκπαιδευτικό σχετικά με την διαχείριση των συναισθημάτων των παιδιών, αλλά και των καθημερινών συγκρούσεων που προκύπτουν μεταξύ των μαθητών στον σχολικό χώρο, αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο, καταθέτοντας τις ιδέες και τις απόψεις μου στο θέμα.

  Έχουν παρατηρηθεί έντονα βίαια φαινόμενα, λεκτικά και μη, στον σχολικό χώρο χωρίς αντιμετώπιση, με αποτέλεσμα να διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση. Οι αντιμετωπίσεις του τύπου «Πρέπει να τα βρείτε μόνοι μας» σε παιδιά ηλικίας Β’ Δημοτικού, δεν είναι πολύ βοηθητικές, διότι τα παιδιά δεν είναι ακόμη σε θέση να γνωρίζουν-αναγνωρίζουν το πώς αισθάνονται για να μπορούν να τα διαχειριστούν κιόλας. Πόσο μάλιστα να λύσουν τις διαφορές τους μόνοι τους με συζήτηση. Επομένως, είναι σημαντικό να τα αφήνουμε να εκφράζονται μεν χωρίς να ντρέπονται για το πώς νιώθουν, ανεξάρτητα αν μας φαίνονται λογικά ή όχι, αλλά και να τα βοηθήσουμε στο να τα αναγνωρίζουν- διαχειρίζονται.

   Όλα τα συναισθήματα είναι καλά,και πρέπει να τα έχουμε, αυτό οφείλουμε να το κάνουμε ξεκάθαρο στα παιδιά, «Οι άντρες δεν κλαίνε», «Τα καλά κορίτσια δεν φωνάζουν», είναι κάποιες από τις εκφράσεις που χρησιμοποιούμε καθημερινά, θα έλεγα, για να διαχειριστούμε εμείς οι ίδιοι τα συναισθήματα των μαθητών – παιδιών μας. Σχετικά όμως με το συναίσθημα του θυμού που είναι το πιο δυσάρεστο και γι’αυτόν που το βιώνει αλλά και για τον δέκτη, πρέπει να γίνει ξεκάθαρο στα παιδιά, πως το να αισθάνεσαι θυμωμένος δεν είναι κακό, αλλά το πώς ενεργείς όταν είσαι θυμωμένος έχει την μεγαλύτερη σημασία.

  Διαχείριση θυμού λοιπόν, σημαίνει ότι μαθαίνουμε να έχουμε συνειδητό έλεγχο και επιλογή των πράξεων μας. Αυτή η δεξιότητα γίνεται όλο και πιο σημαντική καθώς μεγαλώνουν τα παιδιά και οι επιπτώσεις των αρνητικών συμπεριφορών τους μπορούν να είναι σοβαρότερες. Τα προβλήματα διαχείρισης θυμού στα παιδιά μπορούν να ποικίλλουν από ήπια (π.χ. διαταραχές, παραβίαση μικροκανόνων, αντιμιλούν κ.α.) μέχρι σοβαρά (π.χ. διαταραχές της διαγωγής,  σωματική και λεκτική βία, «άσχημη» συμπεριφορά, σκασιαρχείο κ.α.).

   Είναι αναγκαίο τα παιδιά να κατανοήσουν το συναίσθημα που νιώθουν για να μπορούν έπειτα να το ελέγξουν. Ο αυτοέλεγχος, είναι μια ιδιαίτερη πρόκληση που παιδεύει μικρούς και μεγάλους, όμως η βαρύτητα του είναι μεγάλη. Τα παιδιά εκφράζουν τα έντονα αυτά συναισθήματα τους, χτυπώντας, κλωτσώντας, πετώντας αντικείμενα, ουρλιάζοντας, είτε για να τραβήξουν την προσοχή είτε γιατί δεν ξέρουν πως αλλιώς και ενεργούν παρορμητικά. Στο σημείο αυτό θα αναφέρουμε ορισμένες τεχνικές που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στο σπίτι αλλά και στο σχολείο, για τον αυτοέλεγχο του θυμού:

·         Βαθιές αναπνοές: βοηθάμε τα παιδιά να αναπνέουν από το διάφραγμα, (δηλαδή η κοιλίτσα τους πρέπει να πηγαίνει προς τα έξω κατά την εισπνοή και προς τα μέσα κατά την εισπνοή). Βοηθήστε τα παιδιά να επικεντρωθούν στην κίνηση της κοιλιάς τους και της αναπνοής τους. Έτσι ο καρδιακός παλμός ελαττώνεται και επικρατεί το συναίσθημα της ηρεμίας.

·         Μετράμε: όταν τα παιδιά βρεθούν στην κατάσταση του θυμού και νιώσουν πως χάνουν τον έλεγχο τους ζητάμε να μετρήσουν αργά από μέσα τους από το 1 μέχρι το 10 ή και ανάποδα, παίρνοντας αργές αναπνοές. Η τεχνική αυτή σκοπό έχει την ηρεμία, με την αναπνοή, και την απόσπαση του εγκεφάλου από το αίσθημα του θυμού, με το μέτρημα.

·         Διώχνουμε τον ‘θυμωμένο’ αέρα:  σε αυτή την τεχνική τα παιδιά φυσούν μέσα σε ένα μπαλόνι μέχρι να νιώσουν ότι τους έχει εγκαταλείψει το συναίσθημα του θυμού. Σε αυτή την τεχνική αντί για μπαλόνι μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε και σακούλα, όπως γίνεται και με την κρίση πανικού (φυσάμε μέσα στην χάρτινη σακούλα).

·         Χρησιμοποιούμε την ζωγραφική ή την μουσική: αφήνουμε το παιδί να εκφράσει τον θυμό του μέσω της ζωγραφικής όπως εκείνο επιθυμεί και νιώθει, το ίδιο και με την μουσική.

    Γενικότερα χρησιμοποιούμε τεχνικές που έχουμε παρατηρήσει πως βοηθάνε το παιδί να ηρεμήσει και να κατευνάσει τον θυμό του. Βέβαια όταν επιτευχθεί ο πρώτος στόχος που είναι η ηρεμία από το συναίσθημα και την σκέψη του θυμού, ακολουθεί η συζήτηση. Δεν αφήνουμε δηλαδή την κατάσταση έτσι μόνο και μόνο επειδή ηρέμησε το παιδί ή για να μην το «φουντώσουμε» πάλι. Με ήρεμο πάντα τρόπο προσπαθούμε με τα παιδιά μας ή τους μαθητές μας να συζητήσουμε τι έγινε, πως, γιατί… δεν αφήνουμε τίποτα στην τύχη του…Οφείλουμε να εξηγήσουμε στα παιδιά μας, τους μαθητές μας, τους φίλους μας, πως όλα τα συναισθήματα είναι αποδεκτά και πρέπει να τα έχουμε, το κλειδί είναι να μπορούμε να τα ελέγχουμε σωστά (αυτοέλεγχος) και να συζητάμε γι'αυτά , δεν αφήνουμε ποτέ κανένα περιστατικό να ξεχαστεί, η συζήτηση βοηθάει μικρούς και μεγάλους….

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα-Μαρία

Εκπαιδευτικός 

Follow & Like:Teacher's Blog