Η αυτοσυμπόνια βασική για μια καλύτερη ψυχική υγεία

   Η αυτοσυμπόνια είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια κυρίως βασισμένη στην φιλοσοφία της ανατολής. Ο Βουδισμός για παράδειγμα εισάγει αυτή την έννοια στους πιστούς του, θεωρώντας ότι τα λάθη είναι κάτι πανανθρώπινο και μπορεί να αποτελέσει ένα μάθημα. Η κύρια ερευνήτρια της αυτοσυμπόνιας η Neff υποστηρίζει πως η αυτοσυμπόνια συνεπάγεται να βλέπει κανείς την εμπειρία του ατόμου υπό το φως της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, αναγνωρίζοντας ότι ο πόνος, τα ελαττώματα και οι ανεπάρκειες αποτελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης και ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν συμπόνια.

   Η λιγότερη κριτική προς τον εαυτό επιτρέπει επίσης λιγότερη κριτική προς τους άλλους, καθώς δεν απαιτούνται συγκρίσεις μεταξύ του εαυτού και άλλων για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης (Neff, 2003). Η συμπόνια δεν επεκτείνεται στον εαυτό επειδή κάποιος είναι ανώτερος ή περισσότερο άξιος από τους άλλους αλλά γίνεται ακριβώς επειδή το άτομο αναγνωρίζει τη σύνδεσή του και την ισότητά του με τους άλλους (Brown, 1999).

   Έτσι η συμπόνια προς τον εαυτό είναι παρόμοια με την συγχώρεση προς τον εαυτό. 

   Ο Enright αναφέρει εύστοχα ότι «…όταν συγχωρούμε, καλωσορίζουμε τον Άλλο στην ανθρώπινη κοινότητα, βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως ίσους και άξιους σεβασμού» (Enright, Freedman & Rique, 1998,  σ. 49). Ομοίως, το να έχεις αυτό-συμπόνια συνεπάγεται να συγχωρείς τις αδυναμίες κάποιου και να τον σέβεσαι ως ένα πλήρως ανθρώπινο - και επομένως περιορισμένο και ατελές - ον.

   Η αυτοσυμπόνια είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και αν θέλετε, στον αντίποδα της αυτοκριτικής καθώς εμπεριέχει μια κατανόηση και μια αποδοχή των λαθών μας και των «σκοτεινών» πλευρών μας. Εάν μιλώντας με τους φίλους σας και την οικογένειά σας είστε αποδεκτός και γεμάτος ενσυναίσθηση ενώ έχετε χαμηλή ανοχή στα δικά σας ψεγάδια και λάθη, αυτό είναι κάτι που θα επιβαρύνει την ψυχολογία σας και μπορεί να σας φορτώσει ενοχές, θυμό με τον εαυτό σας, θλίψη και πολλά άλλα…

   Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε την αυτοσυμπόνια; Με μικρές πράξεις αγάπης και αποδοχής προς τον εαυτό μας. Πείτε στα τυχόν λάθη σας «Δεν πειράζει, είναι ανθρώπινο. Αύριο θα το κάνω καλύτερα». Αγκαλιάστε τον εαυτό σας και φανταστείτε ότι χαϊδεύετε και προστατεύετε το εσωτερικό σας παιδί. Πολλοί ενήλικες που ως παιδιά είχαν επικριτικούς γονείς, δεν ξέρουν πώς να παρέχουν αυτή τη συμπόνια στον εαυτό τους. 

   Είναι αυστηροί και πολλές φορές θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Αναρωτηθείτε: γιατί το κάνω; Ποιόν φροντίζω με το να με τιμωρώ; Επειδή με κατέκριναν ως παιδί, σημαίνει ότι δεν είμαι άξιος αγάπης και παρηγοριάς; 

Τροφή για σκέψη…

 

Επιμέλεια:

Χρύσα Παπακυργιάκη

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email:chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Facebook Page: Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά

Follow & Like:Teacher's Blog

Αναδημοσίευση: ΨυχήςΛόγος

 

ΠΗΓΕΣ: 

1.    Brown, B. (1999). Soul without shame: A guide to liberating yourself from the judge within. Boston: Shambala.


2.    Neff, K. (2003). Self-compassion: An alternative conceptualization of a healthy attitude toward oneself. Self and identity, 2(2), 85-101.

3.    Enright, R. D., Freedman, S., & Rique, J. (1998). The psychology of interpersonal forgiveness. In R. D. Enright & J. North (Eds.), Exploring forgiveness, (pp. 46–62). Madison, WI: University of Wisconsin Press.

 

Παιγνιοθεραπεία: Το παιχνίδι και η θεραπευτική του ιδιότητα

   Πόσες φορές έχετε και εσείς αναλογιστεί τα παιδικά σας χρόνια; Τα παιχνίδια που κάνατε μόνοι σας, με τους γονείς σας, τα αδέρφια και τους φίλους σας; Γιατί όχι και με τα παιδιά σας. Το παιχνίδι είναι η φύση του παιδιού αφού ακόμη και οι λέξεις έχουν την ίδια ρίζα. Παιδί ίσον παιχνίδι, έκφραση, χαρά, δημιουργικότητα.

   Το παιχνίδι όπως έχει γίνει γνωστό τα τελευταία χρόνια έχει θεραπευτική ιδιότητα, γι’αυτό και χρησιμοποιείται με σκοπό την ανακάλυψη του τραύματος και την ίαση της ψυχής. Ένα παιδί λοιπόν μπορεί να ξεκινήσει θεραπεία με εργαλείο το παιχνίδι ύστερα από το 5^ο έτος , αφού δηλαδή έχει αναπτύξει το συμβολικό παιχνίδι κατά τον Piaget. Η θεραπεία είναι για όλες τις ηλικίες, μικρούς και μεγάλους. Επίσης, μπορεί να είναι ατομική ή και ομαδική με «αρχηγό» το παιδί. Εκείνο κατευθύνει την ροή της θεραπείας και όχι ο θεραπευτής με εκφράσεις της μορφής «Σήμερα θα κάνουμε…».

   Η θεραπεία που στηρίζεται στο παιχνίδι έχει διάρκεια 45 λεπτά και ενδείκνυται σε περιπτώσεις παιδιών με :

·         Κρίσεις θυμού

·         Ζήλια

·         Άγχος αποχωρισμού

·         Προβλήματα στην λεκτική επικοινωνία

·         ΔΕΠ-Υ

·         Αυτισμό

·         Αντικοινωνική συμπεριφορά

·         Διαταραχή ύπνου/ όρεξης

·         Άγχος

·         Πένθος

·         Νυχτερινή ενούρηση

·         Περιθωριοποίηση

·         Εκφοβισμό

·         Τραύματα

·         Σχολικές επιδόσεις/απουσίες

·         Αναπτυξιακή καθυστέρηση

·         Ενδοοικογενειακή βία.

   Σημαντικό ρόλο στην θεραπεία επίσης παίζει ο θεραπευτής, ως ένας ιδιαίτερος ενήλικας. Ο θεραπευτής οφείλει να μην έχει κατευθυντικό ρόλο, να είναι απελευθερωμένος από στερεότυπα και προκαταλήψεις. Επίσης, πέρα από την ευγένεια, το χαμόγελο και την καθαρότητα που οφείλει να έχει, καλό θα ήταν σε κάθε συνεδρία να αναζητά έναν διαφορετικό και ενδιαφέρον τρόπο να γίνεται μοναδικός και ελκυστικός. Να είναι ο ξεχωριστός ενήλικας που θέλει να βλέπει το παιδί.

   Συμπεραίνουμε λοιπόν πως το παιχνίδι βοηθάει το παιδί να χτίσει την προσωπικότητά του, να μαθαίνει κανόνες, να τονώνει την αυτοπεποίθηση του, να παίζει χωρίς επιπλήξεις, εντολές, περιορισμούς αλλά και όρια. Το παιχνίδι βοηθάει στον εντοπισμό των τραυμάτων της ψυχής και στην ίαση του. Μην το υποτιμάτε. Το παιχνίδι είναι για όλες τις ηλικίες. Παίξτε και γεμίστε τις ψυχές σας χαρά.

Επιμέλεια:

Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Follow & Like:Teacher's Blog

Πηγές

Σημειώσεις διαλέξεων σεμιναρίου του ομίλου ΕΥΔΟΚΙΜΟΣ «Παιγνιοθεραπεία», Ρούβαλη Γεωργία.