Οι γονείς ως πρότυπα για τα παιδιά τους: γιατί εγώ και όχι εσύ;;

Οι γονείς ως πρότυπα για τα παιδιά τους: γιατί εγώ και όχι εσύ;;

   Όπως γίνεται γνωστό κιόλας από τον τίτλο του άρθρου σήμερα θα αναπτύξουμε το θέμα των προτύπων. Όλοι έχουν μια γενική εικόνα και χρησιμοποιούν την λέξη «πρότυπο» αλλά δεν γνωρίζουν πάντα την βαρύτητα αυτής. Συγκεκριμένα θα ασχοληθούμε με τους γονείς και το ρόλο τους αυτό. Όλο και περισσότεροι γονείς καθυστερούν να αντιληφθούν πως τα παιδιά τους μεγαλώνουν και συμπεριφέρονται όπως εκείνοι ή δεν θέλουν να το δεχτούν.

   Σύμφωνα με έρευνες, το μεγαλύτερο εργαλείο στην ανάπτυξη των παιδιών είναι η μίμηση. Ποιο κοριτσάκι δεν φόρεσε τα ρούχα της μαμάς του ή δεν χρησιμοποίησε τα καλλυντικά της; Ή ποιο αγοράκι δεν χρησιμοποίησε τον χαρτοφύλακα του μπαμπά για να πάει στην «δουλειά» του; Με αυτά τα παραδείγματα ερχόμαστε πιο κοντά στην αλήθεια.  Αλήθεια τι ορίζουμε ως πρότυπο;;

Πρότυπο, είναι  οτιδήποτε χρησιμεύει ως υπόδειγμα  που το ακολουθούν όλοι, είναι ένα πρόσωπο του οποίου το παράδειγμα θέλει κάποιος να ακολουθήσει, να μιμηθεί.

  Κοινωνικοί επιστήμονες και γενετιστές έχουν παρατηρήσει συμπεριφορές που επαναλαμβάνονται από τη μια γενιά στην επόμενη. Για παράδειγμα, τα παιδιά που οι γονείς τους καπνίζουν στο σπίτι έχουν περισσότερες πιθανότητες να γίνουν και οι ίδιοι καπνιστές. Οι γονείς που ασκούν βία στα παιδιά τους, είτε λεκτική είτε σωματική, είναι πιθανό να μεγαλώσουν παιδιά που θα συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο στην οικογένειά τους αλλά και στον περίγυρο τους.

Γιατί όμως είναι σημαντικό να γνωρίζουν οι γονείς ότι λειτουργούν ως πρότυπα των παιδιών τους;;

  Διαπιστώνουμε λοιπόν πως οι γονείς είναι τα πρότυπα μίμησης των παιδιών τους και πρέπει να δίνουν το «καλό παράδειγμα». Όχι να ζητάνε από τα παιδιά να πειθαρχήσουν τον εαυτό τους και οι ίδιοι να κάνουν χαοτική ζωή.  Να ζητούν και να διδάσκουν πράγματα τα οποία θα κάνουν και οι ίδιοι. Δεν είναι λογικό για παράδειγμα να ζητάμε από τα παιδιά μας να μιλούν σιγά, να σέβονται τους συνανθρώπους τους, να μην βωμολοχούν και στην πρώτη στραβή εμείς να τα αναιρούμε. Με αυτόν τον τρόπο και τα παιδιά μπερδεύονται και στο μυαλό τους έχουν δύο καταστάσεις, και θα επιλέγουν πάντα ότι κάνουν και οι γονείς τους, τουλάχιστον σε μικρή ηλικία.

  Είναι πιθανό τα παιδιά μεγαλώνοντας, αποκτώντας κριτικό νου, να ξεφύγουν από τα αρνητικά πρότυπα αλλά σίγουρα θα έχουν κατάλοιπα.. Σκεφτείτε λοιπόν τα θετικά πράγματα που θέλετε να περάσετε στα παιδιά σας. Τα παιδιά σέβονται τους ανθρώπους που είναι συνεπείς σε αυτά που λένε. Η υποκρισία και η ασυνέπεια ωθεί τα παιδιά στο να ακολουθήσουν λάθος μονοπάτια δημιουργώντας αποπροσανατολισμό.

  Ας έχουμε μια σκέψη στο μυαλό μας, οι γονείς είναι σαν ένα μεγάλο δέντρο που προσφέρει τους καρπούς του, με αντάλλαγμα τα παιδιά να τους λάβουν για να μπορέσουν να λειτουργήσουν και αυτά  έπειτα ως δέντρα για την οικογένεια τους αλλά και την κοινωνία στην οποία ζουν.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Σύνδρομο Down: Η πραγματική αγάπη δεν μετράει χρωμοσώματα…

Σύνδρομο Down: Η πραγματική αγάπη δεν μετράει χρωμοσώματα… 

 Τι είναι το σύνδρομο Down;

Το σύνδρομο Down είναι μια γενετική ανωμαλία η οποία χαρακτηρίζεται από την ύπαρξη επιπλέον γενετικού υλικού από το χρωμόσωμα 21.

Από πού πήρε το όνομά του;

Το σύνδρομο αυτό, πήρε το όνομά του από τον Βρετανό γιατρό John Langdon Down, ο οποίος ήταν ο πρώτος που το περιέγραψε πλήρως το 1866.

Πού οφείλεται;

Το σύνδρομο Down οφείλεται σε διαταραχή στα χρωμοσώματα. Τα χρωμοσώματα είναι μεγάλες δομές που αποτελούνται από χιλιάδες γονίδια. Τα άτομα με σύνδρομο Down γεννιούνται με τρία, αντί για δύο, αντίγραφα του χρωμοσώματος 21.  Δεν είναι γνωστό ποια είναι η ακριβής αιτία που προκαλεί το σύνδρομο Down.  Φαίνεται πως η ηλικία της μητέρας παίζει σημαντικό ρόλο.

Η ηλικία του πατέρα δεν έχει αποδειχτεί ότι επηρεάζει τη γέννηση παιδιού με χρωμοσωμική ανωμαλία. Επιπλέον, ο κίνδυνος μια γυναίκα να γεννήσει ένα παιδί με σύνδρομο Down είναι μεγαλύτερος όταν υπάρχει στενός συγγενής με το σύνδρομο.

Πόσοι τύποι συνδρόμου Down υπάρχουν;

Υπάρχουν τρεις τύποι του συνδρόμου Down:

·         Ο πρώτος συχνότερος τύπος 90-95% των περιπτώσεων είναι η τρισωμία 21 δηλαδή τα άτομα αυτά έχουν ένα επιπλέον χρωμόσωμα 21.

·         Ο δεύτερος τύπος είναι το μωσαϊκό και εμφανίζεται σε 5-10% των περιστατικών.

·         Η τρίτη πιο σπάνια μορφή (2% του συνδρόμου) είναι η μετατόπιση. Συμβαίνει τυχαία και είναι κληρονομική.

Είναι χρήσιμο να γίνεται έλεγχος για σύνδρομο Down κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης;

Η κάθε γυναίκα έχει την ευκαιρία να αποφασίσει από μόνη της, εάν θα ακολουθήσει δοκιμασία ελέγχου για σύνδρομο Down κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της. Η απόφαση ανήκει στο ζευγάρι και υπάρχουν διάφοροι λόγοι που ένα ζευγάρι μπορεί να θέλει να κάνει προγεννητικό έλεγχο.

Κάποιοι επιθυμούν να γνωρίζουν για την υγεία του παιδιού τους για να είναι προετοιμασμένοι, να μελετήσουν για το σύνδρομο Down για να μπορούν να αντιμετωπίσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο μια τέτοια περίπτωση.

Μια άλλη ομάδα γυναικών, ίσως επιθυμεί τον τερματισμό της εγκυμοσύνης. Οι γυναίκες που αποφασίζουν τερματισμό της κύησης καλό θα ήταν να ενημερωθούν σωστά για το σύνδρομο από το γιατρό τους προτού πάρουν οποιαδήποτε απόφαση.

Γενικά για τα παιδιά με Σύνδρομο Down

Κυρίως λόγω του προσώπου τους και το σχήμα των ματιών τους, επειδή έχουν έντονα χαρακτηριστικά της μογγολικής φυλής για πάρα πολλά χρόνια ο όρος «Μογγολισμός» είχε καθιερωθεί, όμως σήμερα θεωρείται ηθικά ανεπίτρεπτος και επιστημονικά απαράδεκτος.

Ένταξη στην κοινωνία και τα σημερινά δεδομένα

Η πραγματικότητα για πολλούς από τους ανθρώπους με σύνδρομο Down είναι ότι η επικρατούσα αρνητική στάση των υπολοίπων απέναντί τους έχει ως αποτέλεσμα:

·         να έχουν οι ίδιοι χαμηλές προσδοκίες για τον εαυτό τους και

·         να βιώνουν καθημερινά την διάκριση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Πάντα υπήρχε ταμπού και επιστημονικά, αλλά και στην κοινωνία. Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει μεγάλη πρόοδος από σωματεία που υποστηρίζουν την ευκαιρία στα παιδιά με σύνδρομο Down.

Μέχρι πριν μερικά χρόνια, ακόμα και στη χώρα μας, τα παιδιά αυτά μεγάλωναν σε ίδρυμα. Όμως, έχει αποδειχτεί ότι, όπου τα παιδιά με σύνδρομο Down έχουν ευκαιρίες συμμετοχής σε κοινές δράσεις με τους συνομηλίκους τους, τότε επωφελούνται από αυτό και μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον φιλίας, αποδοχής και σεβασμού από όλους, ενώ και τα ίδια τα παιδιά αυτά έχουν πιο υψηλές προσδοκίες για το μέλλον τους.

Τα άτομα με σύνδρομο Down δεν είναι όλα ίδια. Το καθένα από αυτά είναι μια ξεχωριστή οντότητα με τις δικές του αδυναμίες και δυνατότητες. Έχουν περισσότερες ομοιότητες με ένα φυσιολογικό άτομο παρά διαφορές. Με τις κατάλληλες θεραπείες, όπως λογοθεραπεία, ευκαιρίες για επαγγελματική κατάρτιση και αγάπη, μπορούν να έχουν μια άριστη ποιότητα ζωής και να αναπτύξουν τα ταλέντα τους.

Πρέπει να βρίσκονται σε ισότιμη βάση με τους άλλους ανθρώπους, θα πρέπει να είναι σε θέση να απολαύσουν πλήρη και ίσα δικαιώματα τόσο ως παιδιά όσο και ως ενήλικες. Γι’ αυτό θα πρέπει να έχουν αυτή την δυνατότητα να συμμετέχουν πλήρως, δηλαδή, σε όλες τις εκδηλώσεις και δράσεις της κοινωνίας στην οποία ζουν.

Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down

Η Παγκόσμια Ημέρα Συνδρόμου Down είναι στις 21 Μαρτίου. Ορίστηκε από τον ΟΗΕ για την ενημέρωση και ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας για τα άτομα με τον Σύνδρομο Down.

Όλοι φοβόμαστε το «μη φυσιολογικό», όμως όλοι έχουμε το δικαίωμα στα όνειρα και στην πραγματοποίησή τους.

Αν θέλετε την γνώμη μου πρόκειται για χαρισματικά πλάσματα, τα οποία προφανώς έχουν τα ίδια δικαιώματα με όλους. Η μόνη ιδιαιτερότητά τους ίσως να είναι το υπέροχο χαμόγελο τους.

 Σύνταξη: Ζηνοβία Φωτεινού

Αναδημοσίευση: https://nancysblog.gr

Πένθος: η απώλεια του σημαντικού άλλου στην παιδική ηλικία

Ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα είναι το πένθος και το βάζω στα πλαίσια του προβλήματος σε σχέση με την παιδική ηλικία, διότι είναι κάτι δύσκολο να ανακοινωθεί και ύστερα να αντιμετωπιστεί. Η απώλεια είναι από μόνη της μια στρεσσογόνα κατάσταση που μπορεί να βιώσει ένα άτομο κατά τη διάρκεια της ζωής του, και η οποία έπειτα απαιτεί σημαντικότατη ψυχολογική προσαρμογή (BuckleyT., McKinleyS., ToflerG. & BartropR. 2010).

Τα παιδιά πενθούν για την απώλεια ενός γονιού, παρ’ όλα αυτά η απώλεια ενός οποιουδήποτε προσώπου που αγαπούν (π.χ. αδέρφια, οικογενειακό πρόσωπο, δάσκαλο, φίλο) ή ακόμη και αντικειμένου (π.χ. το αρκουδάκι που κοιμούνται αγκαλιά κάθε βράδυ) και στο οποίο είναι προσκολλημένα είναι ένα πένθος. Ας μην ξεχνάμε πως και τα παιδιά όταν πενθούν έχουν τις ίδιες ανάγκες με τους ενήλικες. Σαφώς και πρέπει να αντιμετωπίζονται με παραπάνω ευαισθησία, αλλά όχι να βάζουμε «κάτω από το χαλάκι» το θέμα για να μην στεναχωρήσουμε το παιδί. Είναι ήδη στεναχωρημένο και έχει ανάγκη από στήριξη και ξέσπασμα όπως και εσείς. Πολλοί γονείς, επιλέγουν είτε να περιορίσουν τις συζητήσεις σχετικά με τον θάνατο είτε να αγνοήσουν την ανάγκη των παιδιών να μιλήσουν, να ρωτήσουν και να κατανοήσουν την απώλεια (DowdenS. 1995. ΗoladayB. 1995. HeneyS.P. 1991. SchonfeldD.J. 1993).

 Πως ορίζεται όμως το πένθος;;  

Τo πένθος (grieving) ορίζεται ως η αντίδραση στην απώλεια, στην αιτία θανάτου (Μίττλετον Χ., 2009). Ονομάζεται το συναίσθημα δηλαδή λύπης και θλίψης που νοιώθει κάποιος όταν του συμβεί κάποια μεγάλη συμφορά, συνήθως όταν χάσει κάποιο αγαπημένο του πρόσωπο. Είναι ο τρόπος που αντιδρούμε στο θάνατο ενός αγαπημένου προσώπου. Πρόκειται για μια επίπονη συναισθηματική διαδικασία, στην οποία μπαίνουμε ύστερα από μια σημαντική απώλεια. Όταν καλούμαστε, δηλαδή, να αποχωριστούμε από εκείνον που πέθανε και να προσαρμοστούμε σε έναν κόσμο από τον οποίο εκείνος θα λείπει (Aboutyouth.gr, 2008).

Πότε το παιδί κατακτά την έννοια του πένθους;;

Σύμφωνα με τον Piaget (1926), το παιδί για να αφομοιώσει πλήρως την έννοια του θανάτου πρέπει να φτάσει στην ηλικία των επτά-οκτώ ετών.

Ως την ηλικία των τριών ετών η μόνη ανησυχία του παιδιού είναι ο αποχωρισμός. Δεν είναι ο θάνατος ο ίδιος αλλά μάλλον η διάλυση της σχέσης η οποία επηρεάζει το νήπιο.

 Ως την ηλικία των πέντε ετών το παιδί συνδέει τη όψη με την κίνηση. Ως συνέπεια ότι υπάρχει γύρω του και κινείται είναι ζωντανό.

Μέχρι την ηλικία των επτά ετών, τα παιδιά δύσκολα κατανοούν την μη αναστρεψιμότητα του θανάτου, κάτι το οποίο τα οδηγεί να προβαίνουν σε συνεχείς ερωτήσεις σχετικά με την επιστροφή ή την απουσία του προσώπου

Μέχρι την ηλικία των εννέα ετών τώρα, τα παιδιά έχουν κατακτήσει δύο έννοιες, οι οποίες είναι η κατανόηση του αναπόφευκτου του θανάτου αλλά και της οριστικότητας του. Παρόλα αυτά συνεχίζουν να εύχονται για την επιστροφή του χαμένου προσώπου. Στην ηλικία των 11, αρχίζουν τα παιδιά να καταλαβαίνουν σιγά-σιγά την αιτιότητα του θανάτου, ότι δηλαδή ο θάνατος, ισοδυναμεί με πλήρη παύση όλων των σωματικών λειτουργιών (DowdneyL. 2005).

Τα παιδιά δηλαδή έχουν την ανάγκη να ξεσπάσουν, να συζητήσουν, να ρωτήσουν «τι έγινε;», «που πήγε;», «πότε θα γυρίσει;». Είναι ερωτήματα δύσκολα για μικρούς και μεγάλους αλλά πρέπει να απαντηθούν για να γίνει το επόμενο βήμα.

 Τέλος θα αναφερθούμε στα στάδια του πένθους, βέβαια δεν είναι και ο κανόνας ! Τα στάδια αυτά σύμφωνα με την Ross(1997) είναι τα εξής: άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη και τέλος αποδοχή. Δεν περνάνε όλοι επιτυχώς από όλα τα στάδια. Μάλιστα, μερικοί δεν φτάνουν ποτέ έως την αποδοχή, και μένουν σε προηγούμενα στάδια (κυρίως αυτό της κατάθλιψης και της άρνησης (Ross Ε. Κ., 1997).

Αναλυτικότερα:

-Άρνηση (Denial): Πρόκειται για την πρώτη αντίδραση μετά το άκουσμα των τραγικών ειδήσεων του χαμού του δικού μας ανθρώπου.

-Θυμός (Aggresion): Μετά την πρώτη αντίδραση, ο πόνος του θανάτου μετατρέπεται σε θυμό και επιθετικότητα. Μικροί και μεγάλοι σε αυτό το στάδιο αναζητούν και επιρρίπτουν ευθύνες, πολλές φορές κατηγορούν και τον ίδιο τους τον εαυτό.

-Διαπραγμάτευση (Bergaining): Το τρίτο στάδιο της θεωρίας της Ross (1997),είναι ένα μεταβατικό στάδιο μεταξύ του πρώτου σοκ και της αποδοχής του θανάτου. Κάποιος που διαπραγματεύεται την μη αντιστρεψιμότητα του θανάτου για πρώτη φορά αρχίζει να συνειδητοποιεί πως δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να κάνει για να αλλάξει αυτή την κατάσταση.

-Κατάθλιψη (Depression): Η φάση της κατάθλιψης μπορεί να διαρκέσει από λίγες ώρες/ημέρες, έως και μερικούς μήνες. Πρόκειται για μια ψυχοφθόρα διαδικασία η οποία όμως είναι ιδιαίτερα σημαντική στη βίωση του πένθους.

-Αποδοχή (Acceptance): Αποδοχή του θανάτου. Η αποδοχή του ότι κάποιος έχει φύγει από την ζωή, δεν σημαίνει ότι αυτόματα διαγράφεται κάθε συναίσθημα για τον θάνατό του. (Αγοραστός Δ. 2010).

 Συμπεραίνουμε λοιπόν, πως το πένθος ή αλλιώς η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, είναι μια κατάσταση που μπορεί να βιώσουμε όλοι, μικροί μεγάλοι. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να στηρίξουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα σε αυτή την δύσκολη κατάσταση που περνούν, να είμαστε δίπλα τους ουσιαστικά. Σχετικά με τους μικρούς μας φίλους να τους αφήσουμε να περάσουν μέσα από τα στάδια του πένθους, δεν τους προστατεύουμε αν τους κρύβουμε την αλήθεια ή τους λέμε πράγματα μη αληθή. Δεν κάνουμε την κατάσταση καλύτερη με αυτόν τον τρόπο. Δυστυχώς έτσι είναι η ζωή και πρέπει να συνεχίζουμε να παλεύουμε και να προσπαθούμε, ο ένας έχει τον άλλον...και έτσι προχωρούμε...

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Βιβλιογραφία:

- Aboutyouth.gr, 2008

-BuckleyT., McKinleyS., ToflerG. & BartropR. 2010

-DowdenS. 1995. ΗoladayB. 1995. HeneyS.P. 1991. SchonfeldD.J. 1993

- Ross Ε. Κ., 1997

- Αγοραστός Δ. 2010

-Μίττλετον Χ., 2009

Μάνα, μητέρα, μαμά: Η πιο γενναιόδωρη ύπαρξη της ζωής μας!

Μάνα, μητέρα, μαμά: Η πιο γενναιόδωρη ύπαρξη της ζωής μας!

 Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στην ζωή μας είναι η μητέρα μας, ειδικά αν αναλογιστούμε πόσες φορές μέσα στη ημέρα λέμε τις λέξεις, «μαμά, μάνα». Η μητέρα είναι ένα μαγικό πλάσμα που δίνει ζωή! Με τον τρόπο της μπορεί να μεταλαμπαδεύει τη γνώση και τη χαρά και με ένα της φιλί είναι ικανή να γιατρεύει κάθε πόνο

Η αγκαλιά της μάνας είναι το πιο όμορφο και το πιο αγαπημένο μέρος του κόσμου, γιατί και στην χαρά και στην λύπη, το παιδί την αγκαλιά της μητέρας του θα ψάξει.

Η μάνα ξεπερνάει τον εαυτό της, ξεχνάει το «εγώ» της και μαθαίνει να σκέφτεται πάντα δύο φορές, μία για τον εαυτό της και μία για το παιδί της. Το παιδί της είναι η άγκυρα που την κρατάει στη ζωή.

Η αγάπη της μάνας είναι μοναδική, ανιδιοτελής και άνευ όρων!

Είναι η μοναδική αγάπη που δεν μπορείς να ξεχάσεις! Η αγάπη της είναι πηγή συγχώρεσης, ξέρει πως ό,τι και να της κάνεις, θα γυρίσεις σε εκείνη και εκείνη θα σε συγχωρέσει και θα σου ανοίξει και πάλι την αγκαλιά της. Η μάνα είναι τα πάντα, είναι:

• η παρηγοριά μας στη θλίψη,
• η ελπίδα μας στη δυστυχία και
• η δύναμή μας στην απελπισία.

Είναι μια «Άγια» γυναίκα με υπομονή, με απεριόριστη αντοχή και με όλη τη γλύκα της γης πάνω της. Σε βλέπει να μεγαλώνεις και να πορεύεσαι στη ζωή με τις δικές σου αποφάσεις και νιώθει περήφανη. Κάθε χρόνο στα γενέθλια σου, κοιτάζει τα κεράκια στην τούρτα σου που όλο και αυξάνονται και συγκινείται, γιατί θυμάται το πρώτο σου βλέμμα, τις πρώτες σου λεξούλες και τα πρώτα σου μικρά βηματάκια.

Εσύ μπορεί να μεγαλώνεις, αλλά για εκείνη θα είσαι πάντα το μωρό της.

Θα σε βάζει, πάντα, πάνω από όλους και από όλα. Όταν «πέσεις» θα είναι εκεί για να σου δώσει το χέρι της, να σε βοηθήσει να σηκωθείς. Όταν σε δει να κλαις, η καρδιά «θα ραγίσει».

Ίσως την έκανες να κλάψει πολύ, αλλά ποτέ δεν στο είπε. Η μάνα, πάντα φοβάται για σένα και ας σου λέει το αντίθετο. Μπορεί να σε παρακολουθεί με τις ώρες να κοιμάσαι, να ακούει το γέλιο σου και να λιώνει. Γιατί η μάνα γνωρίζει ότι αυτό αξίζει πιο πολύ απ’όλα!

Η «δουλειά» της μαμάς είναι η καλύτερη «δουλειά» του κόσμου.

Μπορεί να μην παίρνει ποτέ ρεπό, να μην κοιμάται όσο θέλει τα σαββατοκύριακα, να μην δουλεύει 8ωρο αλλά 24ωρο, αλλά είναι η πιο καλοπληρωμένη δουλειά όλου του κόσμου. Γιατί η αμοιβή της είναι η αγνή και αληθινή αγάπη του παιδιού της.

Μια μαμά τα κάνει όλα αυτά και είμαι σίγουρη ότι αν την ρωτήσεις θα σου έλεγε ότι θα τα έκανε ξανά όλα από την αρχή για σένα.

Άλλωστε, όπως είπε και ο Τζοζέφ Ράντγιαρντ:

«Ο Θεός δεν μπορεί να είναι «πανταχού παρών», γι’αυτό έπλασε τις μητέρες».

Σύνταξη: Ζηνοβία Φωτεινού
Αναδημοσίευση: https://www.nancysblog.gr