Εδώ
και χρόνια έχει καθιερωθεί ύστερα από το πέρας των σχολικών μαθημάτων σε όλες τις
βαθμίδες της εκπαίδευσης, οι εκπαιδευτικοί να δίνουν εργασίες για το σπίτι. Από
τα πιο μικρά παιδιά μέχρι τα πιο μεγάλα, του Πανεπιστημίου έχουν καθήκοντα για
την επόμενη ημέρα.
Όταν ήμουν και εγώ μικρή πάντα αναρωτιόμουν
για ποιο λόγο ο δάσκαλος μας έβαζε τόσα μαθήματα για το σπίτι. Δεν έφτανε όλη
αυτή η δουλειά που κάναμε στο σχολείο έπρεπε να διαβάσουμε και στο σπίτι.
Μεγαλώνοντας όμως συνειδητοποίησα πως όλη αυτή η δουλεία και η εξάσκηση που
έκανα στο σπίτι με βοηθούσε να εμπεδώνω όσα μάθαινα μέσα στη τάξη. Βέβαια ήμουν
από τα τυχερά παιδιά που όταν χρειαζόμουν βοήθεια είτε η μαμά μου είτε η μεγάλη
μου αδερφή ήταν εκεί. Δεν είναι για όλα τα παιδιά αυτό εφικτό.
Θεωρώ λοιπόν σκόπιμο και ωφέλιμο η
περισσότερη δουλειά να γίνεται στο σχολείο και οι μαθητές να έχουν από ελάχιστα
έως και καθόλου καθήκοντα για το σπίτι. Αυτό προσπαθώ και επιδιώκω και εγώ τώρα
ως εκπαιδευτικός. Όσο πιο καλή δουλειά γίνεται μέσα στη τάξη τόσο λιγότερο
χρόνο χρειάζεται να αφιερώνουν οι μαθητές στο σπίτι.
Ως
εκπαιδευτικοί οφείλουμε να έχουμε στο νου μας πως δεν έχουν όλοι οι μαθητές
βοήθεια στο σπίτι καθώς επίσης ούτε και χώρο – χρόνο. Έτσι καλό θα ήταν να
βάζουμε ως καθήκοντα ελάχιστα πράγματα για να μπορούν οι μαθητές να διαβάζουν
μόνοι τους, να απολαμβάνουν τη μελέτη και να μη το κάνουν αναγκαστικά. Να
χαίρονται την ώρα του διαβάσματος και όχι να κάνουν καταναγκαστικό έργο.
Δεν
πρέπει να ξεχνάμε πως τα παιδιά έχουν ανάγκη από τον ελεύθερο χρόνο, το
παιχνίδι, τη διασκέδαση και τη χαρά όπως και εμείς. Παράκληση λοιπόν προς όλους
τους εκπαιδευτικούς να μη φορτώνουν τους μαθητές με τόσο υλικό, εννοείται πως ο
καθένας γνωρίζει τη δουλειά του καλύτερα και εμείς που διαβάζαμε πολύ στο σπίτι
δεν πάθαμε κάτι…αλλά ας σκεφτούμε βαθύτερα και με ενσυναίσθηση.