Ο
κόσμος στον οποίο ζούμε, υπάρχει πολλές εκατοντάδες χρόνια. Έχει βιώσει
άπειρες αλλαγές και έχει επιβιώσει από πολλά φαινόμενα και συνθήκες που έχουν
προκληθεί πότε φυσικά και πότε από τον άνθρωπο. Έχει δει δεινόσαυρους, αρχαίους
πολιτισμούς, είδη ζώων και ανθρώπων που έχουν προ πολλού εκλείψει, μα αυτό που
πάντοτε και σε οποιαδήποτε συνθήκη υπήρχε ήταν η
οικογένεια. Είτε ήταν μια οικογένεια
δεινοσαύρων, μπαμπουίνων ή ανθρώπων, ο θεσμός υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει.
Σημαίνει, όμως, για όλους μας το ίδιο, αυτός
ο θεσμός; Πόσο τον σεβόμαστε και τον τιμάμε;
Η απάντηση ίσως και να ποικίλλει. Ίσως και όχι.
Σκοπός αυτού του άρθρου εξάλλου, είναι να προβληματίσει, να θέσει απορίες και
αν είναι δυνατό, να μας κάνει καλύτερους.
Από
κάποιους θα ακούσεις πως οικογένεια είναι οι φίλοι που διαλέγουμε, οι άνθρωποι που
ενώνονται μαζί μας, με τα δεσμά τς ψυχής και της ανιδιοτελούς
αγάπης. Εκείνοι, που θα τους πάρεις τηλέφωνο στις πέντε τα
ξημερώματα, γιατί θέλεις κάπου να πεις τον νταλκά σου και όχι μόνο θα σε
ακούσουν, αλλά θα πάρουν και ένα ταξί να έρθουν το συντομότερο. Θα σου πουν την
αλήθεια, πως αυτή η φούστα σε κάνει να μοιάζεις με φάλαινα- δολοφόνο, όχι
επειδή ζηλεύουν, μα επειδή χαίρονται με την χαρά σου, είναι η βάση
σου και το «πι» σου ταυτόχρονα. Ίσως κάνεις να τους δεις χρόνια, μα θα
είναι σαν να ήσασταν χθες μαζί.
Κάποιοι άλλοι θα απαντήσουν πως δεν υπάρχουν αυτά,
φυσικά. Οικογένεια είναι
ο άντρας που θα σταθεί στήριγμα του σπιτιού σου και
μαζί του θα καρποφορήσεις τους απογόνους σου. Αυτός που σε αγαπάει, σε
φροντίζει και δεν σου λείπει τίποτα ή η γυναίκα που θα σου φέρνει το πρωινό σου
στο κρεβάτι, θα γίνει η μητέρα των
παιδιών που σου μοιάζουν, σε κρατάει καθαρό, σε
καταλαβαίνει και είναι εκεί για σένα, δίχως περιορισμούς και όρια.
Και εκεί θα ακούσεις μια τρίτη φωνή να λέει, πως όχι,
όλα αυτά είναι χαζομάρες. Οικογένεια
είναι οι γονείς και τα αδέρφια σου, αν είσαι
τυχερός και έχεις αδέρφια. Κανείς άλλος δεν νοιάζεται, κανείς δεν κάνει τις
θυσίες που οι γονείς και τα αδέρφια κάνουν. Άντε και τα πρώτα ξαδέρφια, ίσως
και κάποιοι θείοι, -ες. «Το αίμα νερό δεν γίνεται.»
Η
φίλη/-ος, θα φύγει γιατί παντρεύτηκε, γιατί άλλαξε, γιατί έμεινε πίσω στον
βούρκο της ανωριμότητάς του και δεν μπόρεσε να σε φτάσει… Η γυναίκα ή
ο άντρας θα σε απατήσει,
ίσως και να σε χωρίσει για κάποια/-ον άλλον όταν παχύνεις και βγάλεις τις
πρώτες σου ρυτίδες, μα η οικογένειά σου ποτέ δεν θα το κάνει αυτό.
Είναι
πολύ πιθανό-και διόλου ακατανόητο- να σου πουν πως «ξέρεις κάτι; Εμένα
οικογένεια μου είναι η μπούμπα και ο κύριος πατάτας. Τα κατοικίδια μου, ντε!»
Εδώ θα σε ενημερώσω πως και εγώ τα θεωρώ μέλη της οικογένειάς μου. Τίποτα
δεν είναι σωστό και τίποτα δεν είναι λάθος.
Εάν μου επιτρέπεις, θα σου πω την δική μου άποψη. Οικογένεια γίνεται όπου
υπάρχει σεβασμός και αγάπη. Ακόμα και η οικογένεια που «είναι» περνάει
από καταστάσεις και δοκιμασίες για να «γίνει». Οικογένειά μου είναι όσοι
αγαπώ και με αγαπούν αμετανόητα και αμετάκλητα. Το ξέρω, μου το δείχνουν σε
κάθε ευκαιρία, ακόμη και αν μερικές φορές τα λόγια είναι τόσο άχρηστα, όσο και
σε μια βουβή ταινία.
Δεν
παλεύω για να δείξω τι νιώθω, είναι κοινό μυστικό, κερδισμένο, κατοχυρωμένο.
Ίσως τελικά, μου είναι πιο εύκολο να αποκλείσω άτομα, παρά να υποδείξω. Δεν
ξεχνούν, δεν κρίνουν, δεν αδιαφορούν. Η αληθινή οικογένεια δεν είναι μια λίστα
ατόμων στο viber που όποτε θελήσουν θα σε πετάξουν από μέσα, γιατί δεν
ανήκεις στην κλίκα. Δεν είναι το βόλεμα, ούτε η εκμετάλλευση.
Για
αυτό σε συμβουλεύω να ξεχάσεις τις κατηγορίες και να αρχίσεις να κρίνεις με
βάση όσα βλέπεις, ποιοί αξίζουν να λέγονται οικογένεια και ποιοι όχι. Και
μην ανησυχείς, κανείς δεν γεννήθηκε για να βαδίζει στην απόλυτη μοναξιά. Όλοι
έχουμε τον κύκλο μας και είναι συνήθως αυτός που μας αξίζει.
Επιμέλεια: Αλεξάνδρα Τζαμάνου
