Διαφορετικότητα & Αποδοχή στο Σχολικό Περιβάλλον

Στο σχολικό περιβάλλον ο ρόλος των εκπαιδευτικών αλλά και των γονέων πέραν από την επιμόρφωση και πνευματική διεύρυνση των παιδιών έχει στόχο και την καλλιέργεια του σεβασμού στη διαφορετικότητα και την ανάπτυξη της συλλογικότητας στα πλαίσια της ενδυνάμωσης των μαθητών. 

Τι σημαίνει όμως να είσαι διαφορετικός;

   Είναι σημαντικό το σχολικό περιβάλλον, ως κύριος φορέας διαπαιδαγώγησης του ατόμου μέσα από τη συλλογικότητα και  την αποδοχή, να διδάξει στα παιδιά τη διαφορετικότητα σε ένα ευρύ φάσμα και να τα αποτρέψει από την υιοθέτηση συμπεριφορών διακρίσεων, εκφοβισμού και κοινωνικού αποκλεισμού. Πέραν από την ακαδημαϊκή γνώση είναι εξίσου σημαντική η ευαισθητοποίηση των παιδιών σε θέματα διαφορετικότητας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

   Το να είσαι διαφορετικός στο σχολικό περιβάλλον μπορεί να οριστεί με ποικίλους τρόπους. Πέραν από τις βασικές κατηγορίες διακρίσεων  όπως είναι η σωματική διάπλαση του παιδιού και η εμφάνιση του, το οικονομικό του υπόβαθρο, η καταγωγή και η εθνικότητα του, ο τρόπος συμπεριφοράς και επικοινωνίας και οι μαθησιακές επιδόσεις του, είναι πλέον έκδηλες και άλλες μορφές κοινωνικού αποκλεισμού που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε περιστατικά ενδοσχολικού εκφοβισμού και επιθετικότητας. Είναι σημαντικό γονείς και εκπαιδευτικοί να είναι συντονισμένοι με τις συμπεριφορικές αλλαγές των παιδιών εντός και εκτός σχολικού πλαισίου.

   Ο εκπαιδευτικός επωμίζεται της ευθύνης να παρέχει ίσες ευκαιρίες σε κάθε μαθητή του μέσα στην τάξη. Με τον τρόπο αυτό θα καταφέρει να ενισχύσει την αυτοεκτίμηση του παιδιού, και ως αποτέλεσμα την αυτοπεποίθηση του, ώστε να το κάνει να νιώσει ικανό και επαρκές να συνυπάρξει και να διεκδικήσει επί ίσοις όροις τον χώρο του στο σχολικό - κοινωνικό σύνολο. Επιδεικνύοντας ένα ειλικρινές ενδιαφέρον, θα βοηθήσει το παιδί μέσα από τη διαφορετικότητα του, να νιώσει ασφάλεια για τις δυνατότητές του και να αναδείξει τις ξεχωριστές του ικανότητες! Ως πρότυπο λοιπόν ο ίδιος, θα προσκαλέσει τα παιδιά να αγκαλιάσουν το διαφορετικό, και θα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένας χώρος συναισθηματικής απελευθέρωσης, με χαρούμενα και δημιουργικά παιδιά, χωρίς όρους αποδοχής, που με σεβασμό θα συνυπάρχουν με το διαφορετικό.

Η σημασία της ενσυναίσθησης στο οικογενειακό περιβάλλον

   Βασικό ρόλο σε αυτό το έργο παίζει ο ρόλος του γονέα και η άμεση συνεργασία του με τον εκπαιδευτικό και με το σχολικό πλαίσιο στο σύνολό του. Είναι σημαντικό, όσο δύσκολο και αν είναι λόγο των συνθηκών που έρχεται αντιμέτωπη η κάθε οικογένεια ξεχωριστά, να προσπαθούμε ως γονείς να λειτουργούμε με ενσυναίσθηση στις δυσκολίες των παιδιών, να τα ακούμε και να προσπαθούμε να μένουμε συντονισμένοι με τις ανάγκες και τις ικανότητες τους, χωρίς να μας παρασύρουν οι προσωπικές μας προσδοκίες.

   Σαν γονείς, προσκαλούμε τα παιδιά να καλλιεργήσουν δεξιότητες κριτικής σκέψης, ανάλυσης και διαπραγμάτευσης ενός θέματος τόσο σε μία δυαδική διάδραση, όσο και εντός ομάδας. Τα βοηθάμε, μέσα από τη δική μας στάση, να ευαισθητοποιηθούν στις έννοιες και τις αξίες της ισότητας και της ανοχής-σεβασμού του διαφορετικού άλλου.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα παιδιά να είναι σε θέση:

·         να ανακαλύψουν και να κατονομάσουν τα συναισθήματά τους

·         να εκφραστούν ελεύθερα, με λεκτική και η λεκτική  έκφραση συναισθημάτων

·         να κατανοήσουν πως κάθε άνθρωπος νιώθει διαφορετικά για κάποια πράγματα.

·         να κατανοήσουν ότι τα συναισθήματα προκαλούνται από διαφορετικά ερεθίσματα σε κάθε άνθρωπο.

·         να συνδέσουν το συναίσθημα με την πηγή που το προκαλεί.

·         να ακούν με προσοχή τους άλλους όταν μιλούν για τα συναισθήματά τους.

·         να κατανοήσουν ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά.

·         να αντιληφθούν ότι υπάρχουν πολλοί τρόποι αντίδρασης σε κάποιο συναίσθημα, αλλά κάποιοι από αυτούς πρέπει να αποφεύγονται

   Αν αναλογιστούμε λοιπόν, τη σχολική αίθουσα ως έναν καθρέφτη του κοινωνικού συνόλου, θα κατανοήσουμε ίσως πιο εύκολα τη σημαντικότητα του εκπαιδευτικού  και την συμβολή του στην διαμόρφωση ή/και την επιδιόρθωση των δυσλειτουργικών συμπεριφορών των παιδιών. Είναι σημαντικό ως γονείς να είμαστε διαλλακτικοί, ανοιχτοί και πρόθυμοι να συνεργαστούμε με τον εκπαιδευτικό, να παρατηρούμε μαζί τις συμπεριφορές που κρίνονται προβληματικές στο υπόλοιπο σύνολο και να ορίσουμε μαζί μία  παρέμβαση με σκοπό την μείωση τον κρουσμάτων σχολικού εκφοβισμού και την ψυχοσυναισθηματική ενίσχυση τόσο του θύματος όσο και του θύτη.

   Οι βασικές αξίες, που το σχολείο ως αρωγός, σε άμεση συνεργασία με το οικογενειακό περιβάλλον, μπορεί να διδάξει είναι η αρμονική συνύπαρξη, η χωρίς προϋποθέσεις αποδοχή, η μη περιθωριοποίηση, ο σεβασμός της διαφορετικότητας, η προστασία της αξιοπρέπειας του εκάστου μαθητή.

   Η εκπαίδευση μέσα από τον πολιτισμό οφείλει να στοχεύει στη δημιουργία ανθρώπων ελεύθερων, με αξιοπρέπεια.  Τα παιδιά θα μάθουν να συνυπάρχουν χωρίς περιορισμούς και εμπόδια στην σκέψη τους αλλά και στην έκφραση τους, υιοθετώντας βασικές αξίες και συμπεριφορές, ως εφόδια για την ενήλικη ζωή τους, δημιουργώντας το δικό τους αποτύπωμα στο κοινωνικό σύνολο.

 Επιμέλεια:

Φούντα Μαρία

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας,

Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια,

Παιδοψυχολογία & Ψυχολογία Εφήβου

Μέλος Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης & Ψυχοθεραπείας (IARPP)

6945494044

mariafounda.com

foundam@outlook.com

Αναδημοσίευση:allaboutparents.gr | Positive Parenting 🎈

Follow & Like: Teacher's Blog

Τα γυαλιά της Διαφορετικότητας

Η διαφορετικότητα αποτελεί έναν όρο που χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στις μέρες μας. Είναι ο όρος αυτός πραγματικά ένας όρος που τον αποδεχόμαστε, ένας όρος με τον οποίο μπορούμε να ζήσουμε μαζί του; Οι σημερινές κοινωνίες πλημμυρίζουν από διαφορετικότητα και εμείς καλούμαστε και οφείλουμε να προσπαθούμε να ζήσουμε μέσα σε αυτές.

Στο σημερινό άρθρο αποφάσισα να σας επισυνάψω δύο βίντεο με τίτλο «Τα γυαλιά της Διαφορετικότητας». Προβάλουν την διαφορετικότητα με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Θα ήθελα πολύ να μοιραστείτε μαζί μας τις απόψεις σας.

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Πηγές

Τα γυαλιά της διαφορετικότητας, Μέρος 1ο

Τα γυαλιά της διαφορετικότητας , Μέρος 2ο

Follow & Like: Teacher's Blog

Ιζαντόρα Ντακ: Ένα παραμύθι για τη δύναμη των ονείρων και της ψυχής

   Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια πάπια η Ιζαντόρα. Ήταν κοντή, με μικρά μπλε φτερά μα με ένα βλέμμα σπινθηροβόλο γοητευτικό. Η Ιζαντόρα ζούσε στην πιο ψηλή κορυφή του Γαλάζιου Βουνού στη Λίμνη των Κύκνων. Ήταν άριστη μαθήτρια και ζωγράφος, μα το όνειρό της ήταν ένα… να γίνει χορεύτρια.

   Η διάπλασή της ήταν τέτοια που δεν την βοηθούσε, μα η ψυχή της ήταν δυνατή και ζούσε μόνο για αυτό το όνειρο. Ήθελε να φωνάξει παντού να πει «έχω γεννηθεί για να χορεύω», μα ντρέπονταν. Στο μάθημα του χορού έβλεπε τους κύκνους να χορεύουν όλο χάρη, μα αυτή εισέπραττε μόνο παρατηρήσεις.

    Κάθε φορά που χόρευε και ένα βλέμμα έπεφτε επάνω της, αυτή φοβόταν και έκανε όλο λάθη. Οι κύκνοι την κορόιδευαν και έτσι μια μέρα πήρε την απόφαση να φύγει. Με οδηγό την καρδιά της έκανε ένα μεγάλο ταξίδι. Το ταξίδι δεν ήταν εύκολο, ήταν μακρύ και ατελείωτο, γεμάτο κακουχίες.

   Έφτασε όμως μια μέρα σε ένα τόπο παραμυθένιο.

Εκεί συνάντησε και άλλες πάπιες σαν και αυτή και κάθε λογής πουλιών. Όλοι την υποδέχτηκαν με αγάπη και την βρήκαν πολύ ξεχωριστή. Θα καταφέρει να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα; Θα καταφέρει να ξεπεράσει τους φόβους της και γίνει ό,τι ποθεί η ψυχή της; 

   Η Ιζαντόρα Ντακ είναι ένα εικονογραφημένο παραμύθι της Στέλλας Μιχαηλίδου με εικονογράφηση του Απόστολου Βέττα. Μια ιστορία γεμάτη ευαισθησία και δύναμη που δείχνει πόσο δύσκολος είναι ο δρόμος του ονείρου, μα αν έχεις ψυχή αξίζει να τον περπατήσεις μέχρι να βγεις νικητής.

Τα μηνύματα είναι διάχυτα στο κείμενο, η γλώσσα είναι λιτή και χωρίς διδακτισμούς.

Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από την χορεύτρια Ιζαντόρα Ντάνκαν, μια από τις σπουδαιότερες χορεύτριες και χορογράφους του 20ου αιώνα.

Ήταν η πρώτη ξυπόλυτη χορεύτρια και γέννησε τον μοντέρνο χορό.

Όπως η ίδια είχε πει:

«Η τέχνη μου δεν είναι παρά μια προσπάθεια να εκφράσω την ύπαρξή μου… Ο χορός γεννιέται από την ανάγκη να πεις αυτό που δεν λέγεται, απ’ την ανάγκη να γνωρίσεις το άγνωστο».

Σύνταξη: Γεωργία Μαυρίδου

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Follow & Like: Teacher's Blog  &   Nancy's Blog

Ο ρόλος του εκπαιδευτικού στην διαπολιτισμική εκπαίδευση

Ένα άρθρο βασισμένο στις απόψεις και στα πιστεύω μου σε συνδυασμό πάντα με την βιβλιογραφία:

   Ο ρόλος του εκπαιδευτικού είναι πολύ σημαντικός στην διαπολιτισμική αγωγή. Πρώτα από όλα πρέπει να δημιουργήσει ένα θετικό περιβάλλον στη σχολική κοινότητα. Οι αλλοδαποί μαθητές συνήθως αισθάνονται απομόνωση και μοναξιά. Για αυτό, ο εκπαιδευτικός πρέπει να δημιουργήσει ένα ασφαλές περιβάλλον.

   Ο εκπαιδευτικός οφείλει να δημιουργήσει διαπροσωπικές σχέσεις με τους αλλοδαπούς μαθητές του. Οι σχέσεις χρειάζονται να βασίζονται στον σεβασμό, στην εμπιστοσύνη, στο ενδιαφέρον και στην συναισθηματική κατανόηση του ενός για τον άλλο. Οι καλές διαπροσωπικές σχέσεις ανάμεσα στους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές θα βελτιώσουν την επίδοσής τους στην εκπαιδευτική διαδικασία.

   Το ενδιαφέρον για τους αλλοδαπούς μαθητές του είναι αυτονόητο καθώς είναι εκείνος που θα πρέπει να τους στηρίξει εντός και εκτός σχολικής τάξης. Καλό θα ήταν να τους δίνει αρμοδιότητες ώστε να εμπλέκονται ενεργά στην δημιουργική διαδικασία.

   Οφείλει να διαθέτει μια ξεκάθαρη αντιρατσιστική στάση απέναντί τους. Να ενισχύσει τη αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση των μαθητών αυτών. Επιπλέον, ο εμπλουτισμός του περιεχομένου του μαθήματος με στοιχεία του πολιτισμού των μαθητών αυτών είναι απαραίτητος. Η διδασκαλία σε μαθητές από διαφορετικό πολιτισμικό, γλωσσικό και γνωστικό υπόβαθρο προϋποθέτει τη δυνατότητα του εκπαιδευτικού να προσαρμόζει τη διδασκαλία του και να αξιοποιεί διαφοροποιημένες τεχνικές διδασκαλίας.

   Ο ρόλος των εκπαιδευτικών θεωρείται κομβικός στη νέα κοινωνική πραγματικότητα, καθώς ο ίδιος θα πρέπει να δημιουργήσει ένα πλαίσιο σεβασμού στις ανάγκες των παιδιών.

ΟΛΟΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟΙ ΟΛΟΙ ΙΣΟΙ 

Καλαματιανού Αμαλία, 

Εκπαιδευτικός

Follow & Like: Teacher's Blog

Βιβλιογραφία

Αγγελίδης, Π., & Στυλιανού, Τ. (2011). Προετοιμάζοντας τους μελλοντικούς εκπαιδευτικούς για τηδιαπολιτισμική εκπαίδευση μέσα από τη δημιουργία δικτύων συνεργασίας. Στο: Π. Αγγελίδης,(Επιμ.). Παιδαγωγικές της συμπερίληψης. Αθήνα: Διάδραση

Νικολάου, Γ. (2011α). Διαπολιτισμική διδακτική. Το νέο περιβάλλον- Βασικές αρχές. Αθήνα: Πεδίο.

Νικολάου, Γ. (2011β). Ένταξη και εκπαίδευση των αλλοδαπών μαθητών στο Δημοτικό σχολείο. Απότην «ομοιογένεια» στην πολυπολιτισμικότητα. Αθήνα: Πεδίο.

Η διαπολιτισμική εκπαίδευση στο σύγχρονο δημοτικό σχολείο

Τα τελευταία χρόνια, η Ελλάδα έχει διαμορφωθεί ως μια πολυπολιτισμική κοινωνία, καθώς συμβιώνουν άνθρωποι µε διαφορετική κουλτούρα, γλώσσα, θρησκεία και γενικότερα µε διαφορετικό πολιτισμό.Η σημερινή κοινωνία χαρακτηρίζεται από πολιτισμική ετερότητα. Το σύγχρονο ελληνικό σχολείο περιλαμβάνει αλλοδαπούς μαθητές και έτσι η διαπολιτισμική αγωγή αποτελεί ανάγκη της εποχής μας.

            Η εισαγωγή της διαπολιτισμικής αγωγής στην εκπαίδευση στοχεύει στη διαδικασία αλληλεπίδρασης και στην διαχείριση της πολυπολιτισμικότητας των μαθητών. Η διαπολιτισμική εκπαίδευση σχετίζεται με την εκπαίδευση που παρέχεται στη χώρα υποδοχής σε όσους είναι πολιτισμικά διαφορετικοί.Μπορεί να οριστεί ως η αναμόρφωση του επίσημου σχολικού προγράμματος, ώστε να ανταποκρίνεται στις εκπαιδευτικές ανάγκες των μαθητών που προέρχονται από διαφορετικά πολιτισμικά πλαίσια. Σύμφωνα με τον Βακαλιό, η διαπολιτισμική εκπαίδευση δεν αναφέρεται μόνο στο εκπαιδευτικό σύστημα αλλά στο ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο μέσα στο οποίο εντάσσεται το σχολείο.

Η διαπολιτισμική εκπαίδευση στοχεύει σε ουσιώδεις αναθεωρήσεις του εκπαιδευτικού συστήματος και του σχολείου και δεν αρκείται μόνο στη βελτίωση των εκπαιδευτικών πρακτικών για τον εφοδιασμό των μαθητών με γνώσεις και ικανότητες τέτοιες. Πρωταρχικός στόχος της αποτελεί η διαμόρφωση των ικανοτήτων που συμβάλλουν στην εποικοδομητική συμβίωση μέσα σε ένα πολυπολιτισμικά κοινωνικό πλαίσιο. Επιδιώκει στον μη σχηματισμό στερεοτύπων και προκαταλήψεων και στην εξάλειψη των διακρίσεων.

Πρέπει να βασίζεται στους εξής άξονες:

·         την διαμόρφωση θετικών αντιλήψεων για τις πολιτισμικές διαφορές

·         αλληλεγγύη

·         σεβασμός

·         αγωγή στην ειρήνη

·         κοινωνική δικαιοσύνη

·          συνείδηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

·         ίσες ευκαιρίες

 Καλαματιανού Αμαλία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog

Βιβλιογραφία

Βακαλιός Θ., (1997), Το Πρόβλημα της Διαπολιτισμικής Εκπαίδευσης στη Δυτική Θράκη, Gutenberg, Αθήνα

Γκόβαρης, Χ. (2004). Εισαγωγή στη Διαπολιτισμική Εκπαίδευση. Αθήνα: Ατραπός

Κωνσταντίνου, Ι. Χ. (2015). Το καλό σχολείο, ο ικανός εκπαιδευτικός και η κατάλληλη

αγωγή ως παιδαγωγική θεωρία και πράξη. Μια προσέγγιση βασισμένη σε θεωρητικά

και ερευνητικά δεδομένα. Αθήνα: Gutenberg.

Νικολάου, Γ. (2011). Διαπολιτισμική διδακτική: Το νέο περιβάλλον- Βασικές αρχές.

Αθήνα: Πεδίο.

Νικολάου, Γ. (2011). Ένταξη και εκπαίδευση των αλλοδαπών μαθητών στο δημοτικό

σχολείο. Αθήνα: Πεδίο

Σχολείο και πολυπολιτισμικότητα

Σχολείο  και πολυπολιτισμικότητα

"Ένα μωσαϊκό με χρώματα η τάξη μας"

  Σύμφωνα με διεθνείς έρευνες, τα σημερινά σχολεία, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό έχουν ανομοιογενή μαθητικό πληθυσμό με διαφορετικές ικανότητες και κίνητρα για μάθηση. Ο όρος της ανομοιογένειας δεν προσδιορίζει π.χ. μόνο την διαφορετικότητα των μαθητών ως προς τον χαρακτήρα ή το γνωστικό επίπεδο, αλλά εδώ απευθύνεται κυρίως στην πολυπολιτισμικότητα που εμφανίζεται μέσα στην σχολική τάξη κυρίως εξαιτίας της μετανάστευσης, της παλιννόστησης καθώς και της μετακίνησης πολιτικών και οικονομικών προσφύγων(Perlmutter,1991. Robertson,1990). 

  Από την εκπαιδευτική σκοπιά, θα προσπαθήσουμε να προσαρμόσουμε το ζήτημα της πολυπολιτισμικότητας για να νιώσουν οι μαθητές μας άνετα και οικεία με το σχολικό περιβάλλον, γιατί ακόμη και ο χώρος εκπέμπει τα δικά του μηνύματα. Η αίθουσα διδασκαλίας στην ελληνική πραγματικότητα, ακόμη, είναι έτσι διαρρυθμισμένη ώστε να διευκολύνει την παραδοσιακή σχέση μεταξύ διδάσκοντος και μαθητών(Γ.Μαυρογιώργος,ό.π.σελ182).Επιπλέον, τόσο η διάταξη των θρανίων, όσο και η διακόσμηση(μαυροπίνακας, χάρτης, θρησκευτική εικόνα) είναι έτσι ρυθμισμένα που εξυπηρετούν την ανταγωνιστική λειτουργία της τάξης και την έλλειψη δράσης και αυτενέργειας των μαθητών.

  Η αλλαγή των σχολικών χώρων πλέον είναι κάτι δύσκολο να πραγματοποιηθεί με την έννοια της κατεδάφισης ωστόσο αλλαγές μπορούν να επιτευχθούν. Τέτοιες αλλαγές θα μπορούσαν να είναι τα κυκλικά ή πολύγωνα τραπέζια (προσφέρουν άνεση στους μαθητές και καλύτερη επικοινωνία),η ύπαρξη καθιστικού χώρου, όπου οι μαθητές μπορούν να ξεκουράζονται ακόμη και να μελετούν, και τέλος το τραπέζι του εκπαιδευτικού που είναι τελείως εικονικό καθώς ο εκπαιδευτικός δεν θα κάθεται εκεί, αφού ρόλος του είναι να βρίσκεται μονίμως γύρω από τους μαθητές του(Δ.Γερμανός,1999&2000).

  Βέβαια οι αλλαγές που απαιτούνται δεν θα είναι απλά αρχιτεκτονικές αλλά και στο τρόπο διδασκαλίας του εκπαιδευτικού. Όπως έγινε γνωστό η ομαδοσυνεργατική μέθοδο διδασκαλίας είναι αυτή που θα βοηθήσει την ομαλή ένταξη των μεταναστών μέσα στην σχολική τάξη, καθώς δίνει το βήμα στην επεξεργασία των κοινωνικών αντιθέσεων μέσα στο σχολείο.. Είναι δηλαδή το «ταμπλό» και οι μαθητές τα διαφορετικά «κομμάτια» , αφού ο εκπαιδευτικός με τις γνώσεις και τον τρόπο διδασκαλίας του θα τους ενώσει όλους, ως αντίκτυπο της κοινωνίας.

  Αυτό επιτυγχάνεται και μέσω του διαλόγου. Ο εκπαιδευτικός οφείλει όχι μόνο να διδάσκει τις αρετές του διαλόγου και της ελευθερίας αλλά να είναι και ο πρώτος που θα τις εφαρμόσει. Σημαντική ωστόσο είναι και η εργασία με «projects». Συγκεκριμένα ο W.H.Kilpatrick ως πατέρας των σχεδίων εργασίας υποστηρίζει πως αυτός ο τρόπος διδασκαλίας είναι μια σε βάθος έρευνα που μπορεί να γίνει με πολλές και διαφορετικές ομάδες παιδιών και να καλύπτουν όλο το σχολικό πρόγραμμα. Επιτρέπει μια ευελιξία σε δασκάλους και μαθητές.

  Διαπιστώνουμε λοιπόν πως για να γίνει αυτό το μωσαϊκό αρμονικά δεμένο πρέπει να εργαστούν πολλοί παράγοντες. Το κράτος, η κοινωνία, οι εκπαιδευτικοί, οι μαθητές.. 

  Ο ρόλος του περιβάλλοντος στην ανάπτυξη των στερεοτύπων και κατ’επέκταση, των προκαταλήψεων είναι σημαντικός. Τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις μαθαίνονται και το πρώτο γόνιμο έδαφος προέρχεται από την οικογένεια και έπειτα από το σχολείο.  Με θέληση, προσπάθεια και την κατάλληλη επιμόρφωση εκπαιδευτικών, μαθητών και πολιτών μπορούν να επιτευχθούν οι ανάλογοι στόχοι για την αποδοχή και αξιοποίηση της ανομοιογένειας στην σχολική τάξη αλλά και στην κοινωνία γενικότερα.

Επιμέλεια:Λάλου Σπυριδούλα- Μαρία

Εκπαιδευτικός

ΠΗΓΕΣ

Perlmutter,1991

Robertson,1990

W.H.Kilpatrick

Γ.Μαυρογιώργος,ό.π.σελ182

Δ.Γερμανός,1999&2000

Χρυσή Γ. Χατζηχρήστου, «Σχολείο και πολυπολιτισμικότητα»

Ένα ηθικό δίδαγμα για τους μικρούς μας φίλους που έχουν την ανάγκη να ανήκουν σε μια ομάδα

   Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ηλιοτρόπιο μόνο του σε κάποιο λιβάδι. Δεν υπήρχε κανένα άλλο λουλούδι εκεί παρά μόνο κάποια μεγάλα δέντρα. Αυτό στεκόταν μόνο του. Είχε συντροφιά του τις αχλαδιές και τις μηλιές που ήταν στο λιβάδι αλλά και πάλι δεν αισθανόταν καλά... «Δεν με καταλαβαίνει κανείς» έλεγε και ξανά έλεγε…

 Ο ήλιος τα πρωινά έπιανε κουβέντα μαζί του, του έκανε κομπλιμέντα καθώς ήταν πολύ όμορφο και του έμοιαζε πολύ, αλλά το ηλιοτρόπιο δεν ένιωθε καλά. Ερχόντουσαν και πουλιά σε εκείνο το λιβάδι, «Μην είσαι έτσι καλό μου, πώς να σε βοηθήσουμε;» του έλεγαν κάθε μέρα. «Δεν μπορείτε να με βοηθήσετε, εσείς έχετε ο ένας τον άλλον. Εγώ είμαι μόνο μου».

 Μια ηλιόλουστη μέρα και ενώ όλοι στο λιβάδι προσπαθούσαν να παρηγορήσουν το ηλιοτρόπιο που ήταν τόσο στενοχωρημένο και σκυφτό, έτοιμο να μαραθεί, εμφανίστηκε ένα παιδί.

«Γεια σας», αναφώνησε το παιδί, «τι όμορφα που είστε όλα εδώ»! 

«Όχιιιιι, δεν είμαστε όμορφα... εγώ είμαι στεναχωρημένο, τυραννιέμαι εδώ».

«Τι έπαθες μικρό μου ηλιοτρόπιο και είσαι έτοιμο να μαραθείς;». 

«Θα σου πω, αν και δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς! Είμαι μόνο μου, δεν ανήκω σε καμία ομάδα, δεν υπάρχει κανένας όμοιος μου εδώ. Όλοι θέλουν να με βοηθήσουν αλλά δεν είναι ίδιοι με εμένα.» Τότε το παιδί προβληματίστηκε πολύ. Σκέφτηκε:

«Πως γίνεται να μην σε καταλαβαίνει κανείς αφού εδώ όλοι σε αγαπούν και θέλουν να σε βοηθήσουν;».

 Προσπάθησε να εξηγήσει στο μικρό ηλιοτρόπιο πως δεν χρειάζεται να είναι σε κάποιο λιβάδι με όμοια του λουλούδια. Το λιβάδι με τις αχλαδιές, τις μηλιές και τα πουλιά είναι η ομάδα που ανήκει. Όλοι τόσο διαφορετικοί μα τόσο όμορφοι. Μπορεί να τσακώνεστε αλλά έτσι είναι οι ομάδες.

 Το ηλιοτρόπιο από εκείνη την μέρα που συνάντησε, το σοφό παιδί δεν παραπονέθηκε ποτέ, σήκωσε με περηφάνια τα κίτρινα πέταλα του και δεν αποχωρίστηκε ποτέ την ομάδα του, δεν είχε καταλάβει πόσο σημαντική ήταν γι’ αυτούς η ύπαρξη του, ότι άνηκε σε αυτή την ομάδα του λιβαδιού από καιρό..Ήταν κομμάτι της…

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog