Γιατί δεν πρέπει να αθετούμε τις υποσχέσεις μας στα παιδιά;

   «Μαμά θα πάμε στο λούνα-παρκ;» -Θα πάμε το άλλο Σάββατο. «Θα μου δώσεις σοκολάτα;» -Θα σου δώσω όταν πάμε σπίτι. «Θα πάμε στην παιδική χαρά;» -Όταν τελειώσω με τις δουλειές. «Το άλλο Σαββατοκύριακο θα πάμε εκδρομή». Είναι ενδεικτικά κάποιες υποσχέσεις που δίνουμε κάποιες φορές οι γονείς και δεν τις τηρούμε.

   Απαντάμε βιαστικά και επιπόλαια στις ερωτήσεις τους, ή τάζουμε πράγματα όταν είμαστε χαρούμενοι.Έχετε αναρωτηθεί όμως τι αντίκτυπο έχει στα παιδιά η αθέτηση τους;

   Πρώτα απ’όλα χάνουμε την αξιοπιστία μας ως γονείς στα μάτια των παιδιών και χάνουν την εμπιστοσύνη τους στο πρόσωπο μας. Όταν υποσχόμαστε κάτι και δεν το τηρούμε δημιουργούμε την εντύπωση ότι δεν είμαστε φερέγγυοι. Στα μάτια τους φαινόμαστε άτομα που άλλα λέμε και άλλα τελικά κάνουμε και δημιουργούμε σύγχυση στα παιδιά.

Πώς θα μας εμπιστευτούν αργότερα τα προβλήματα τους ή τα όνειρα τους για το μέλλον;

   Για τα παιδιά θα πρέπει να αποτελούμε πρότυπο χαρακτήρα και να είμαστε το πρόσωπο που θα εμπιστεύονται πιο πολύ στον κόσμο. Τους δημιουργούμε στενόχωρες αναμνήσεις. Για μας το να αθετούμε μια υπόσχεση μπορεί να μην έχει αντίκτυπο, αλλά έχει σημαντικό στη ψυχολογία του παιδιού. Όσο και αν μας φαίνεται υπερβολικό, τα παιδιά πληγώνονται από μια τέτοια συμπεριφορά και τους μένουν κάποιες φορές χαραγμένες στη μνήμη οι αθετημένες υποσχέσεις.

   Αλλά και οι ίδιοι γονείς κάποιες φορές μπορεί να νιώθουν ενοχικά που δεν μπορούν να μπορούν να τηρούν όσα υπόσχονται. Νιώθουν να μην υπολογίζουμε τις επιθυμίες τους και τα παιδιά τα ίδια. Κάθε παιδί θέλει να νιώθει ότι οι γονείς του το υπολογίζουν και το αντιμετωπίζουν σοβαρά. Ότι είναι εκεί ανά πάσα στιγμή για να ακούσουν τις επιθυμίες του και τα θέλω του, να τους μιλήσει για ότι το απασχολεί, για να κάνουν πράξη τα όνειρα του. Θέλουν να νιώθουν ότι τα λόγια τους έχουν αντίκρισμα και δεν χτυπάνε σε τοίχο.

   Για όλους αυτούς τους λόγους προτού υποσχεθούμε κάτι στο παιδί μας θα πρέπει να το σκεφτούμε καλά. Να συλλογιστούμε δηλαδή, αν υπάρχει πιθανότητα να μην το τηρήσουμε είναι καλύτερο να πούμε ότι δεν υποσχόμαστε κάτι, αλλά θα προσπαθήσουμε παρά να υποσχεθούμε επιπόλαια!

 Σύνταξη: Λίτσα Μπράχου

Επιμέλεια αναδημοσίευσης: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Αναδημοσίευση από:Nancy's Blog

Follow & Like: Teacher's Blog

Μοναχοπαίδια: τυχερά ή άτυχα παιδιά;

Σίγουρα όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει μοναχοπαίδια κάναμε την σκέψη «πόσο τυχερός/ή είναι, είχε πάντα την προσοχή των γονιών του και δεν μοιράστηκε ποτέ τίποτα, ήταν όλα δικά του/της», ισχύει όμως κάτι τέτοιο ή είναι παγίδα ;

  Τα παιδιά αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ να «εκθρονιστούν» αναμένοντας τον «διάδοχο» ο οποίος θα τους έπαιρνε την μοναδική θέση στην καρδιά και την ζωή των γονιών του, δεν χρειάστηκε να μοιραστούν τα παιχνίδια τους , την καθημερινότητα τους, να τσακωθούν για κάτι που έγινε με τα αδέρφια τους, να συζητήσουν με τους γονείς τους ότι τα αδέρφια τους θα είναι πάντα οι πιο πιστοί τους φίλοι. Ήταν και θα είναι πάντα οι τρεις τους.

   Τα περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να κάνουν μόνο ένα παιδί λόγο της οικονομικής κρίσης καθώς ακόμη δεν θέλουν να στερηθεί τίποτα το παιδί τους. Επιθυμούν γι' αυτό τα καλύτερα και πιστεύουν πως με αυτόν το τρόπο του τα προσφέρουν. Είναι όμως αυτό σωστό; Το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς άλλα αδέρφια κρύβει ορισμένες παγίδες ,αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα αγαθά και τις ευκαιρίες που δεν μοιράζονται, δεν μοιράζονται ούτε τα οποιαδήποτε «λάθη» των γονιών και οι δυσκολίες της οικογενειακής ζωής.

   Σχετικά με την προστασία των συναισθημάτων, επειδή το παιδί βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων (παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς), το μοναχοπαίδι είναι συχνά υπερπροστατευμένο. Η υπερπροστασία όμως δεν είναι μόνο η υπερβολική προστασία του παιδιού σχετικά με την ασφάλεια του και την σωματική του ακεραιότητα, διότι αυτό συμβαίνει και όταν υπάρχουν πολλά αδέρφια. Η υπερπροστατευτικότητα στα μοναχοπαίδια κρύβει την υπερβολή στην συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού (αυτό ενέχει ψέματα και εξιδανικεύσεις) και οφείλετε στην στενή σχέση γονέα -παιδιού. 

   Μεγαλώνοντας ένα παιδί μέσα σε μια «χρυσή γυάλα» δεν το προστατεύετε απαραίτητα, του δημιουργείτε μια αίσθηση παντοδυναμίας και ηρωισμού (εκεί πατούν όσοι χαρακτηρίζουν τα μοναχοπαίδια «κακομαθημένα»). Μέσα στον προστατευτικό του περίγυρο το παιδί διστάζει να δοκιμαστεί, από φόβο να μην ακούσει άσχημα λόγια, να μην απορριφθεί, να μην το αμφισβητήσουν. Τους φόβους αυτούς αρκετές φορές τους μεγεθύνουν οι γονείς με τις προσδοκίες, τις μεγαλομανίες και τις φαντασιώσεις που φορτώνουν τα παιδιά και έτσι εκείνα επιβαρύνονται με το αίσθημα «μη τυχόν και αποτύχω». 

   Κατανοώ πως είναι δύσκολο για μια οικογένεια με ένα παιδί να τα αναλογιστεί όλα αυτά γιατί το παιδί τους είναι ότι πιο σημαντικό έχουν. Όμως όπως σκέφτεστε να προσλαμβάνετε καταστάσεις για να προστατεύσετε το παιδί σας ίσως θα έπρεπε να σκεφτείτε και την ψυχική υγεία του. Οι φόβοι που αναπτύσσονται στο παιδί και η υπερπροστατευτικότητα δεν το βοηθούν να δει την αλήθεια της ζωής. 

   Δεν έζησα ως μοναχοπαίδι και μου είναι δύσκολο να διαπιστώσω αν είναι τυχερά παιδιά ή όχι. Πάντα μοιραζόμουν οτιδήποτε με τα αδέρφια και τους γονείς μου, ακόμη και τώρα. Ίσως είχαμε το «γιατί εσύ και όχι εγώ;» αλλά μεγαλώνοντας ήμουν εντάξει με αυτό! Δεν είναι θέμα συμβιβασμού αλλά κατανόησης και αγάπης. Η συμβουλή μου ως μέλος πενταμελής οικογένειας είναι ότι ήμουν και είμαι πολύ τυχερή που είχα αδέρφια, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτά, γεμίστε τα παιδιά ή το παιδί σας με ειλικρινή αγάπη και όχι με υλικά αγαθά. Δεν γεμίζουν το κενό, ούτε βοηθούν τις ενοχές και τις τύψεις.

 Πώς να νιώθουν άραγε τα μοναχοπαίδια ;

Εσείς τι λέτε ;

                                                                

            


Επιμέλεια : Λάλου Σπυριδούλα Μαρία
Εκπαιδευτικός

Follow & Like: Teacher's Blog