Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένα ηλιοτρόπιο
μόνο του σε κάποιο λιβάδι. Δεν υπήρχε κανένα άλλο λουλούδι εκεί παρά μόνο
κάποια μεγάλα δέντρα. Αυτό στεκόταν μόνο του. Είχε συντροφιά του τις αχλαδιές
και τις μηλιές που ήταν στο λιβάδι αλλά και πάλι δεν αισθανόταν καλά... «Δεν με καταλαβαίνει κανείς» έλεγε και ξανά έλεγε…
Ο ήλιος τα πρωινά έπιανε
κουβέντα μαζί του, του έκανε κομπλιμέντα καθώς ήταν πολύ όμορφο και του έμοιαζε
πολύ, αλλά το ηλιοτρόπιο δεν ένιωθε καλά. Ερχόντουσαν και πουλιά σε εκείνο το λιβάδι, «Μην είσαι έτσι καλό μου, πώς να σε βοηθήσουμε;» του έλεγαν κάθε μέρα. «Δεν μπορείτε να με βοηθήσετε, εσείς έχετε ο ένας τον άλλον. Εγώ είμαι
μόνο μου».
Μια
ηλιόλουστη μέρα και ενώ όλοι στο λιβάδι προσπαθούσαν να παρηγορήσουν το
ηλιοτρόπιο που ήταν τόσο στενοχωρημένο και σκυφτό, έτοιμο να μαραθεί,
εμφανίστηκε ένα παιδί.
«Γεια σας», αναφώνησε το παιδί, «τι όμορφα που είστε όλα
εδώ»!
«Όχιιιιι, δεν είμαστε όμορφα... εγώ είμαι στεναχωρημένο, τυραννιέμαι εδώ».
«Τι
έπαθες μικρό μου ηλιοτρόπιο και είσαι έτοιμο να μαραθείς;».
«Θα σου πω, αν και
δεν μπορεί να με βοηθήσει κανείς! Είμαι μόνο μου, δεν ανήκω σε καμία ομάδα, δεν
υπάρχει κανένας όμοιος μου εδώ. Όλοι θέλουν να με βοηθήσουν αλλά δεν είναι
ίδιοι με εμένα.» Τότε το παιδί προβληματίστηκε πολύ. Σκέφτηκε:
«Πως γίνεται να
μην σε καταλαβαίνει κανείς αφού εδώ όλοι σε αγαπούν και θέλουν να σε
βοηθήσουν;».
Προσπάθησε να εξηγήσει στο μικρό ηλιοτρόπιο πως δεν χρειάζεται να
είναι σε κάποιο λιβάδι με όμοια του λουλούδια. Το λιβάδι με τις αχλαδιές, τις
μηλιές και τα πουλιά είναι η ομάδα που ανήκει. Όλοι τόσο διαφορετικοί μα τόσο
όμορφοι. Μπορεί να τσακώνεστε αλλά έτσι είναι οι ομάδες.
Το ηλιοτρόπιο από εκείνη την μέρα που
συνάντησε, το σοφό παιδί δεν παραπονέθηκε ποτέ, σήκωσε με περηφάνια τα κίτρινα
πέταλα του και δεν αποχωρίστηκε ποτέ την ομάδα του, δεν είχε καταλάβει πόσο σημαντική
ήταν γι’ αυτούς η ύπαρξη του, ότι άνηκε σε αυτή την ομάδα του λιβαδιού από
καιρό..Ήταν κομμάτι της…
Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία
Εκπαιδευτικός
Follow & Like : Teacher's Blog
