Τι είναι η αδρή κινητικότητα και πώς μπορούμε να την ενισχύσουμε;

Αδρή κινητικότητα είναι η ικανότητα του παιδιού να εκτελεί δραστηριότητες που ενεργοποιούν μεγάλους μύες ή μυϊκές ομάδες, ‘όπως είναι το βάδισμα , το τρέξιμο κ.α. Οι δεξιότητες που σχετίζονται με την αδρή κινητικότητα αναπτύσσονται σταδιακά από την ηλικία των 2 μηνών, π.χ. το βρέφος μπορεί να στηρίξει το κεφάλι του, να μπουσουλαέι, να πηδάει.

Στην  ηλικία μεταξύ 3 -4 ετών, το νήπιο συνήθως μπορεί να:

  

§  αποφεύγει εμπόδια 

§  περπατάει πάνω σε μια ευθεία γραμμή 

§  ισορροπεί στο ένα πόδι για 5-10 δευτερόλεπτα 

§  κάνει κουτσό με το πόδι που προτιμά 

§  οδηγεί ποδήλατο με τρεις ρόδες ή με ποδήλατο ισορροπίας

§  ανεβαίνει και κατεβαίνει σκάλες, εναλλάσσοντας πόδια, χωρίς να στηρίζεται κάπου 

§  πηδάει από ύψος 30 εκατοστών με ενωμένα πόδια 

§  κάνει τσουλήθρα

§  σκαρφαλώνει καλά (χωρίς σκάλα)   

Στην  ηλικία μεταξύ 4-5 ετών, το νήπιο συνήθως μπορεί να:

 

§  κάνει ισορροπία σε δοκό, προς τα εμπρός και προς τα πίσω 

§  κάνει τούμπες 

§  κάνει ισορροπία στο ένα πόδι για 8-10 δευτερόλεπτα 

§  κάνει σχοινάκι εναλλάσσοντας τα πόδια 

§  πετάει τη μπάλα ώστε να πετύχει ένα στόχο  

§  πηδάει προς τα πίσω 

§  κάνει κούνια μόνο του

§  σκαρφαλώνει τα σκαλιά της τσουλήθρας της παιδικής χαράς

 

Ανησυχητικά σημάδια στην ανάπτυξη της αδρής κινητικότητας (1-5 ετών)

 

Αν παρατηρείτε ή ανησυχείτε για κάποια από τα παρακάτω σχετικά με το παιδί σας θα μη διστάσετε να  μιλήσετε στον γιατρό σας ή σε άλλο επαγγελματία υγείας.

 

§  Το παιδί δεν ακολουθεί τα αναπτυξιακά στάδια.

§  Το παιδί περπατάει με περίεργο τρόπο ή χάνει συχνά την ισορροπία του.

§  Το παιδί περπατάει συνέχεια στις μύτες των ποδιών.

§  Το παιδί είναι υπερβολικά αδέξιο  ή πέφτει.

§  Κάτι μοιάζει λάθος στα πόδια ή/και στις πατούσες του παιδιού

§  Οι δεξιότητες του παιδιού παλινδρομούν , γυρίζει πίσω σε αναπτυξιακά στάδια που είχε ήδη κατακτήσει.

 

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like : Teacher's Blog

Η αυτοσυμπόνια βασική για μια καλύτερη ψυχική υγεία

   Η αυτοσυμπόνια είναι μια έννοια που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια κυρίως βασισμένη στην φιλοσοφία της ανατολής. Ο Βουδισμός για παράδειγμα εισάγει αυτή την έννοια στους πιστούς του, θεωρώντας ότι τα λάθη είναι κάτι πανανθρώπινο και μπορεί να αποτελέσει ένα μάθημα. Η κύρια ερευνήτρια της αυτοσυμπόνιας η Neff υποστηρίζει πως η αυτοσυμπόνια συνεπάγεται να βλέπει κανείς την εμπειρία του ατόμου υπό το φως της κοινής ανθρώπινης εμπειρίας, αναγνωρίζοντας ότι ο πόνος, τα ελαττώματα και οι ανεπάρκειες αποτελούν μέρος της ανθρώπινης φύσης και ότι όλοι οι άνθρωποι αξίζουν συμπόνια.

   Η λιγότερη κριτική προς τον εαυτό επιτρέπει επίσης λιγότερη κριτική προς τους άλλους, καθώς δεν απαιτούνται συγκρίσεις μεταξύ του εαυτού και άλλων για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης (Neff, 2003). Η συμπόνια δεν επεκτείνεται στον εαυτό επειδή κάποιος είναι ανώτερος ή περισσότερο άξιος από τους άλλους αλλά γίνεται ακριβώς επειδή το άτομο αναγνωρίζει τη σύνδεσή του και την ισότητά του με τους άλλους (Brown, 1999).

   Έτσι η συμπόνια προς τον εαυτό είναι παρόμοια με την συγχώρεση προς τον εαυτό. 

   Ο Enright αναφέρει εύστοχα ότι «…όταν συγχωρούμε, καλωσορίζουμε τον Άλλο στην ανθρώπινη κοινότητα, βλέπουμε ο ένας τον άλλο ως ίσους και άξιους σεβασμού» (Enright, Freedman & Rique, 1998,  σ. 49). Ομοίως, το να έχεις αυτό-συμπόνια συνεπάγεται να συγχωρείς τις αδυναμίες κάποιου και να τον σέβεσαι ως ένα πλήρως ανθρώπινο - και επομένως περιορισμένο και ατελές - ον.

   Η αυτοσυμπόνια είναι κάτι τελείως διαφορετικό, και αν θέλετε, στον αντίποδα της αυτοκριτικής καθώς εμπεριέχει μια κατανόηση και μια αποδοχή των λαθών μας και των «σκοτεινών» πλευρών μας. Εάν μιλώντας με τους φίλους σας και την οικογένειά σας είστε αποδεκτός και γεμάτος ενσυναίσθηση ενώ έχετε χαμηλή ανοχή στα δικά σας ψεγάδια και λάθη, αυτό είναι κάτι που θα επιβαρύνει την ψυχολογία σας και μπορεί να σας φορτώσει ενοχές, θυμό με τον εαυτό σας, θλίψη και πολλά άλλα…

   Πώς μπορούμε να καλλιεργήσουμε την αυτοσυμπόνια; Με μικρές πράξεις αγάπης και αποδοχής προς τον εαυτό μας. Πείτε στα τυχόν λάθη σας «Δεν πειράζει, είναι ανθρώπινο. Αύριο θα το κάνω καλύτερα». Αγκαλιάστε τον εαυτό σας και φανταστείτε ότι χαϊδεύετε και προστατεύετε το εσωτερικό σας παιδί. Πολλοί ενήλικες που ως παιδιά είχαν επικριτικούς γονείς, δεν ξέρουν πώς να παρέχουν αυτή τη συμπόνια στον εαυτό τους. 

   Είναι αυστηροί και πολλές φορές θα τιμωρήσουν τον εαυτό τους. Αναρωτηθείτε: γιατί το κάνω; Ποιόν φροντίζω με το να με τιμωρώ; Επειδή με κατέκριναν ως παιδί, σημαίνει ότι δεν είμαι άξιος αγάπης και παρηγοριάς; 

Τροφή για σκέψη…

 

Επιμέλεια:

Χρύσα Παπακυργιάκη

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email:chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Facebook Page: Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά

Follow & Like:Teacher's Blog

Αναδημοσίευση: ΨυχήςΛόγος

 

ΠΗΓΕΣ: 

1.    Brown, B. (1999). Soul without shame: A guide to liberating yourself from the judge within. Boston: Shambala.


2.    Neff, K. (2003). Self-compassion: An alternative conceptualization of a healthy attitude toward oneself. Self and identity, 2(2), 85-101.

3.    Enright, R. D., Freedman, S., & Rique, J. (1998). The psychology of interpersonal forgiveness. In R. D. Enright & J. North (Eds.), Exploring forgiveness, (pp. 46–62). Madison, WI: University of Wisconsin Press.

 

6 εργαλεία διαχείρισης θυμού για παιδιά κάθε ηλικίας

   Οι περισσότεροι γονείς βιάζονται να σκουπίσουν ό,τι αρνητικό μπορεί να βιώσει το παιδί τους και νιώθουν απελπισία και απόρριψη όταν εκείνο παρόλα αυτά νιώθει πόνο, φόβο ή συναισθήματα θυμού. Περνάμε έτσι το μήνυμα ότι τα αρνητικά συναισθήματα είναι προβληματικά, δύσκολα, φοβικά…

 

Τι μπορούμε να κάνουμε για να διδάξουμε σε ένα παιδί να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του;

 

• Μαθαίνουμε να διαχειριζόμαστε εμείς πρώτοι την τάση μας να σώσουμε το παιδί μας από αυτά. Όλα τα συναισθήματα είναι ανθρώπινα και μπορούν να μας διδάξουν κάτι καλό. Το παιδί μαθαίνει μέσα από αυτά.

• Μαθαίνουμε στο παιδί μας μέσα από το παράδειγμά μας. Μιλάμε για τα συναισθήματά μας, δεν λέμε συνεχώς «Είμαι καλά!» χωρίς να αληθεύει, δεν κρύβουμε πάντα την ευαλωτότητά μας. Δείχνουμε ωστόσο μια ψυχραιμία και μια αυτοσυγκράτηση, δηλαδή μπορούμε να πούμε «Είμαι στενοχωρημένη και θέλω λίγο χρόνο να συνέλθω». Δεν αφηνόμαστε να μας καταπιεί το όποιο συναίσθημα μας διακατέχει εκείνη την ώρα.
• Διδάσκουμε στο παιδί μας τρόπους διαχείρισης: ένα ημερολόγιο, να σκίσει ένα χαρτί, να μουτζουρώσει ένα χαρτί, να πετάξει ένα μαξιλάρι. Μην ανησυχείτε ότι αυτό θα το οδηγήσει σε εξάρσεις θυμού και σε ακραίες συμπεριφορές όσο τις επιτρέπετε. Αντιθέτως θα διώξει την ένταση και θα μειώσει τις πιθανότητες να πληγωθεί κάποιος.
• Αφήνουμε την φαντασιωσική εκτόνωση του θυμού να εκφραστεί: το μικρό παιδί ίσως εκφράσει τον θυμό ή τη στενοχώρια του μέσα από μια ιστορία και έρθει να σας την διηγηθεί (εν μέρει για να σας επικοινωνήσει το πώς νιώθει). Λέγοντας ας πούμε “Είμαι σούπερ ήρωας και του έσπασα τα μούτρα!» το παιδί ξεσπάει κατά τρόπο πιο αποδεκτό την επιθετικότητά του. Μην το κρίνετε γι’ αυτό, είναι απολύτως φυσιολογικό.
• Μουσική και βιβλία: δύο υπέροχοι τρόποι να εκδηλωθεί ο θυμός και να ανέβει η διάθεση. Μέσα από τα βιβλία τα παιδιά μπορούν να μάθουν για τα συναισθήματά τους και μέσα από τη μουσική να εκτονωθούν.
• Πάντα να είστε ψύχραιμοι και να θυμάστε τη θέση σας: είστε ο ενήλικας, ο δάσκαλος, ο μέντορας. Είστε πρότυπο μίμησης. Μην το ξεχνάτε!

 

Επιμέλεια: Παπακυργιάκη Χρύσα

Ειδική Παιδαγωγός

Αναδημοσίευση:Ψυχής...Λόγος

Follow & Like :Teacher's Blog

Πώς να θέτετε στόχους σωστά και να τους κατακτάτε...

  

  Είναι πολύ σημαντικό για τον καθένα μας να έχει ένα πλάνο ζωής, να έχει στόχους-μικρούς και μεγάλους- και να ρυθμίζει τη ζωή και τις δράσεις του προς αυτούς. Όχι καθημερινές υποχρεώσεις αλλά στόχους ατομικούς και πολύ προσωπικούς. Στόχους για την προσωπική μας ανάπτυξη, για την οικογένειά μας, για τη βελτίωση της ζωής μας.

  Το μυαλό μας είναι ένα παντοδύναμο εργαλείο που όμως μπορεί να μας προκαλέσει σύγχυση ή και άλλες ψυχοσυναισθηματικές δυσκολίες. Χρειάζεται καθοδήγηση και πλάνο όπως κάθε καλόρυθμισμένη μηχανή. Εάν το μυαλό δεν έχει ξεκάθαρους στόχους για το μέλλον, τότε τείνει να κοιτά το παρελθόν και να αναμασά τα ίδια λάθη...

Δώστε στόχους λοιπόν!

   Είναι όμως σημαντικό να θέτουμε «σωστούς» στόχους, με την έννοια ότι θέλουμε να είναι πολύ συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι. Είναι ο στόχος εφικτός; Αυτή είναι η πρώτη ερώτηση που θα θέσουμε στον εαυτό μας. Διαφορετικά θα μπούμε σε μια διαδικασία αυτο-ακύρωσης και απογοήτευσης χωρίς να φταίμε στην πραγματικότητα.

   Ο στόχος επομένως πρέπει να έχει 3 χαρακτηριστικά:

         1.να είναι ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ,

         2.να είναι ΕΦΙΚΤΟΣ,

         3.να είναι πραγματοποιήσιμος σε ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ.

   Είναι πολύ διαφορετικό να πούμε: «Θέλω να δω τον κόσμο!» από το να πούμε: «Θέλω μέσα στον επόμενο χρόνο να έχω κάνει 2 ταξίδια στο εξωτερικό.».

Αλλάζοντας τον τρόπο που θέτουμε ένα στόχο αλλάζει και η ίδια η δυναμική του. Είναι «ορατός», συγκεκριμένος, έτσι δεν είναι και περισσότερο εφικτός;

   Θέστε λοιπόν τους στόχους σας με χαρτί και μολύβι, κάντε μια επανεξέταση κάθε μήνα και σχεδιάζοντας το στόχο σας μην ξεχνάτε:

1. Ονομάστε τον στόχο.

2. Οργανώστε τη σειρά για όλα όσα πρέπει να γίνουν για να φτάσετε κοντά στο στόχο σας.

3. Εφοδιαστείτε με τις απαραίτητες πηγές/εφόδια που θα σας φέρουν πιο κοντά στην επίτευξή του.

   Για παράδειγμα: Εάν θέλω να βελτιώσω την υγεία μου, θα θέσω ως στόχο να κάνω γυμναστική 2 φορές την εβδομάδα, να τρώω 1 γλυκό την εβδομάδα και να χάσω 3 κιλά σε διάστημα 2 μηνών. Κατόπιν θα γράψω πιο συγκεκριμένες ενέργειες που μπορώ να κάνω προς αυτή τη κατεύθυνση. Και ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάτε με την πρώτη αναποδιά!

Σ' αυτή τη ζωή είμαστε για να περνάμε όμορφα και να γεμίζουμε εμπειρίες, όχι να τρέχουμε πίσω από ένα αόρατο καρότο!

Θέτω στόχους για να έχω ένα όραμα όχι για να έχω ένα λόγο να ΜΕ τιμωρώ!

Επιμέλεια: Παπακυργιάκη Χρύσα

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email:chrysapapakirgiaki@yahoo.gr 

Αναδημοσίευση: Ψυχής...Λόγος

Follow & Like :Teacher's Blog

Σύνδρομο Άγγελμαν (Angelman Syndrome)

   Στα πλαίσια της κατασκηνωτικής μου εμπειρίας, το περασμένο καλοκαίρι, είχα την τύχη να γνωρίσω ένα κορίτσι, λίγο διαφορετικό από όλα τ’ άλλα. Συζητώντας με την εκπαιδευτικό που τύχαινε να συνοδεύει το κορίτσι στην εν λόγω κατασκήνωση, για άτομα με ειδικές ανάγκες, αναφερθήκαμε στο ιδιαίτερο σύνδρομο που αυτό είχε, γνωστό κι ως Σύνδρομο Angelman.

   Σκέφτηκα λοιπόν, με αφορμή, αυτήν μου τη γνωριμία, το παρόν άρθρο, να αναφέρεται ακριβώς σε αυτό το σύνδρομο... Το σύνδρομο Angelman.... Θέλοντας μάλιστα να της το αφιερώσω.

   Συγκεκριμένα, στόχος του άρθρου είναι να προσφέρει μια σύντομη αναφορά στο νευροψυχολογικό προφίλ, σε ορισμένα από τα χαρακτηριστικά, καθώς και σε ορισμένους τρόπους παρέμβασης για τα παιδιά με σύνδρομο Angelman.

Ας ξεκινήσουμε!

   Το Σύνδρομο Angelman αποτελεί μια νεύρο-αναπτυξιακή διαταραχή, η οποία επηρεάζει 1 στις 20.000 γεννήσεις, δηλαδή σε 20.000 γεννήσεις το 1 παιδί θα γεννηθεί με σύνδρομο Angelman. Το σύνδρομο προκαλείται από μία ποικιλία γενετικών ανωμαλιών, στη περιοχή του χρωμοσώματος 15, η οποία οφείλεται σε γονιδιακή αποτύπωση.

   Κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής τους, τα περισσότερα παιδιά με αυτό το σύνδρομο παρουσιάζουν καθυστέρηση στην κατάκτηση των βασικών σταδίων της ανάπτυξης, καθώς και καθυστέρηση στην ανάπτυξη της περιφέρειας της κεφαλής.

   Έτσι, τα παιδιά με σύνδρομο Angelman, τείνουν να έχουν ένα δυσμορφικό προσωπείο, το οποίο περιλαμβάνει μικρό μέγεθος κεφαλής, μεγάλο στόμα, μεγάλο κενό ανάμεσα στα δόντια, προτεταμένο πιγούνι, έντονο προγναθισμό και προεξέχουσα γλώσσα.

   Το σύνδρομο Angelman, χαρακτηρίζεται από βαριάς μορφής μαθησιακές δυσκολίες, νοητική υστέρηση και συχνά κρίσεις επιληπτικού τύπου. Παρουσιάζει, επίσης, διαταραχές στην κίνηση (π.χ. αταξία). Αυτό συμβαίνει, διότι, παιδιά με το σύνδρομο αυτό καταφέρνουν να καθίσουν στους 12 μήνες της ανάπτυξης τους και να περπατήσουν γύρω στα 3 με 4 έτη. Ένα 10% των περιπτώσεων, μάλιστα, δεν καταφέρνει να περπατήσει.

   Διαταραχές επίσης, εμφανίζονται και στον λόγο του παιδιού. Στην πλειονότητα των περιπτώσεων συγκεκριμένα, δεν αναπτύσσεται καθόλου λόγος (λίγες ή και καθόλου λέξεις).

   Αν και τα παιδιά αυτά έχουν προβλήματα ομιλίας, έχουν, ωστόσο, έντονη επικοινωνιακή ικανότητα και δείχνουν την αγάπη τους πολύ έντονα σε όποιον ενδιαφέρεται γι’ αυτά. Τα άτομα με σύνδρομο Angelman, είναι πολύ στοργικά.

   Παρουσιάζουν, δηλαδή, ένα ιδιαίτερο φαινότυπο συμπεριφοράς, το οποίο περιλαμβάνει σπασμωδικές και πολύ απότομες κινήσεις, συχνό γέλιο (θυμάμαι χαρακτηριστικά εκείνο το μεγάλο χαμογελαστό προσωπάκι της, γεμάτο όρεξη για παιχνίδι και χορό καθώς και το βάδισμα μαριονέτας που είχε!), ιδιαίτερη συμπάθεια στο νερό και συχνά διαταραχές στον ύπνο. Η συμπεριφορά τους, τις περισσότερες φορές(σχεδόν πάντα!) ενέχει χαρά και ενθουσιασμό, η οποία μάλιστα πολλές φορές είναι και χωρίς κάποιον εμφανή λόγο. Παρουσιάζουν, επίσης, υπερκινητικότητα, χωρίς να υπάρχουν, ωστόσο, ενδείξεις επιθετικότητας, ελλειμματική προσοχή, και μειωμένη ανάγκη για ύπνο.

   Το προσδόκιμο επιβίωσης των πασχόντων δεν διαφοροποιείται από αυτό του γενικού πληθυσμού. Το μόνο ίσως πρόβλημα έγκειται στο ότι πιθανότατα δε θα μπορέσουν ποτέ να εξελιχθούν σε ανεξάρτητα άτομα. Υπάρχουν, όμως, ορισμένοι τρόποι με τους οποίους  μπορούμε να μειώσουμε την ένταση των παραπάνω συμπτωμάτων.

   Αρχικά, στον τομέα της εκπαίδευσης, κρίνεται απαραίτητη η αξιολόγηση των βασικών δυνατοτήτων και αδυναμιών των παιδιών αυτών, ώστε να υπάρξει και η κατάλληλη υποστήριξη από μέρους των εκπαιδευτικών, μέσα από τη διαμόρφωση ενός κατάλληλα προσαρμοσμένου, με βάση τις ανάγκες πάντοτε του παιδιού, σχολικού περιβάλλοντος. Ένα πρώιμο, ενεργητικό και εξατομικευμένο πρόγραμμα παρέμβασης θα ήταν το ιδανικότερο.

   Από την άλλη, για την βελτίωση της λεπτής κινητικότητας των παιδιών με σύνδρομο Angelman, θα ήταν χρήσιμη η παραπομπή του παιδιού σε έναν εργοθεραπευτή, ενώ για τη βελτίωση της αδρής κινητικότητας σε έναν φυσικοθεραπευτή. Ο τελευταίος θα δώσει αρκετές συμβουλές σχετικά με την ισορροπία, τη θέση και τη διαχείριση των μυϊκών συσπάσεων.

   Για την βελτίωση του λόγου του παιδιού, απαραίτητη κρίνεται η επίσκεψη σε έναν λογοθεραπευτή. Θα ήθελα, σε αυτό το σημείο, να τονίσω, πως αν και δε θεραπεύονται πλήρως όλα τα συμπτώματα του συνδρόμου, οι επιληπτικές κρίσεις μειώνονται σημαντικά με τα χρόνια.

   Τελειώνοντας, θεωρώ πως για την εκπαιδευτική αντιμετώπιση των δυσκολιών αυτών, σημαντικό ρόλο παίζει η αλλαγή των αντιλήψεων των εκπαιδευτικών, σχετικά με τα σύνδρομα, καθώς και των καθημερινών διδακτικών προσεγγίσεών τους.

   Μέσα από την ευαισθητοποίηση και την επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και των γονέων, ευελπιστούμε να υπάρξει βελτίωση της εκπαιδευτικής πραγματικότητας για τους μαθητές μας με γενετικά σύνδρομα.

Στην Δ. με αγάπη 💗

Σας παραθέτω ένα ενδιαφέρον ξενόγλωσσο βίντεο για το σύνδρομοAngelman:  https://youtu.be/U5J0kvFSTtA

Επιμέλεια: Ψαριανού Μαρία
Ειδική Παιδαγωγός

Follow & Like: Teacher's Blog

Βιβλιογραφία

Τριάρχου, Λ. (2006). Αναπτυξιακά σύνδρομα στην ειδική αγωγή: Η μοριακή και κυτταρική βάση των φαινοτύπων. Θεσσαλονίκη: Εκδόσεις Πανεπιστημίου Μακεδονίας.

Το παιδί μου δεν έχει το θάρρος της γνώμης του...γιατί;

   Είναι πολλές οι φορές που ενώ ως γονείς θεωρούμε ότι κάνουμε τα περισσότερα πράγματα «σωστά» -αν και θεωρώ ότι δεν υπάρχει ένας συγκεκριμένος σωστός τρόπος ανατροφής- το παιδί μας θα έχει κάτι που θα το στενοχωρεί ή θα μας κάνει να προβληματιζόμαστε εάν φταίμε εμείς σε αυτό…

   Μιλάω για οξύθυμα παιδιά, για παιδιά που δείχνουν κάποια αγένεια στους γύρω τους, για παιδιά που δεν έχουν το θάρρος της γνώμης τους και ντρέπονται ή δεν μπορούν να υποστηρίξουν τον εαυτό τους.

   Ο ρόλος του γονέα είναι βασικός στη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού και γι’ αυτό πολλοί γονείς τείνουν να βοηθούν υπερβολικά το παιδί τους σε κάποια θέματα που δεν «χειρίζεται» τόσο αποτελεσματικά, από ενοχές και επειδή θεωρούν ότι το φταίξιμο είναι δικό τους.

   Γιατί ένα παιδί μπορεί να μην έχει το θάρρος της γνώμης του;

   Καλύτερα να σκεφτούμε όχι εάν φταίξαμε αλλά πώς μπορούμε να βοηθήσουμε αυτό το παιδί να ξεπεράσει αυτό το ζήτημα με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Τα αίτια είναι πολλά και διαφορετικά. Φυσικά και έχει να κάνει με τη διαμόρφωση των ρόλων μέσα στην οικογένεια… εάν το παιδί έχει λάβει το μήνυμα ότι είναι «κατώτερο» από τον γονέα, τότε θα αμφισβητεί τον εαυτό του από μικρή ηλικία. Εάν στις δηλώσεις του παιδιού, ρωτάμε συνεχώς «Είσαι σίγουρος;» με μια δόση αμφιβολίας, τότε θα έρθει η στιγμή που το παιδί θα αναρωτηθεί: «Είμαι σίγουρος;» .

Η κριτική είναι ένας παράγοντας που μπορεί να διαμορφώσει ένα παιδί με χαμηλή αυτοεκτίμηση: Εάν συνεχώς κριτικάρουμε το παιδί μας δείχνοντάς του τη μη αποδοχή μας, τότε το παιδί δεν θα μπορέσει να κατανοήσει την αξία της γνώμης του και πολύ σύντομα θα ψάχνει να υιοθετεί την γνώμη τρίτων ή τη δική μας για να λάβει την αποδοχή. Θέλουμε την αποδοχή των γονέων μας στη παιδική ηλικία και είναι στο χέρι του κάθε γονέα χωριστά να περάσει το μήνυμα: «Η γνώμη σου μετράει, σε ακούω…».

Τί μπορούμε να κάνουμε για να βοηθήσουμε το παιδί μας;

Μιλάμε χωρίς επικριτικά σχόλια και έχοντας βλεμματική επαφή.

Δείχνουμε ότι ακούμε το παιδί μας με το να επαναλαμβάνουμε κάποιες φράσεις ή κάποια στοιχεία από τα λεγόμενά του. Ένα απλό «χμμμ..» ενώ κάνουμε κάτι άλλο, σαφώς και δεν αρκεί για να νιώσει κανείς ορατός και σεβαστός. Εσάς θα σας αρκούσε;

Ζητάμε τη γνώμη του παιδιού μας από μικρή ηλικία. Το μαθαίνουμε έτσι να εκφράζεται και να βάζει τις σκέψεις του σε μια λογική σειρά. Εάν το κάνουμε αυτό από νωρίς, μαθαίνουμε το παιδί ότι έχει αξία η γνώμη του.

Αποφεύγουμε υποτιμητικά σχόλια του τύπου: «Αυτό θα το αποφασίσω εγώ, όχι εσύ...», « Όσο ζεις στο σπίτι μου θα κάνεις αυτό που λέω εγώ…», «Αυτά είναι για μεγάλους, εσύ μη μιλάς…» .

Πάντα προσπαθούμε να βάλουμε τον εαυτό μας στη θέση των παιδιών και ενθαρρύνουμε το παιδί μας να αναπτυχθεί. Μην ξεχνάτε ότι δεν είναι παιχνίδι δύναμης, είναι το παιδί σας…

Επιμέλεια: Παπακυργιάκη Χρύσα 

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Facebook Page : Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά
Αναδημοσίευση: Ψυχής...Λόγος

Follow & Like:Teacher's Blog

Ο ρόλος της Πρώιμης Παρέμβασης στο παιδί

   Έχετε άραγε αναλογιστεί ποτέ τον καθοριστικό ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η Πρώιμη Παρέμβαση στη ζωή ενός παιδιού;

   Σε μια πρώτη φάση όμως, ας δούμε τί ακριβώς εννοείται με τον όρο «Πρώιμη Παρέμβαση». Μα είναι τόσο απλός και σοφός αυτός ο όρο, φίλοι μου αναγνώστες.

   Όσο πιο γρήγορα διαγνώσουμε στα παιδιά τυχόν προβλήματα αναπτυξιακής καθυστέρησης (όχι πάντοτε φυσικά!), τόσο πιο εύκολα και τόσο πιο αποτελεσματικά θα είμαστε σε θέση να βοηθήσουμε αυτά τα παιδιά, αντιμετωπίζοντας τις δυσκολίες τους στο μέγιστο βαθμό.

   Οι ειδικοί, κατέληξαν σε αυτή τη μέθοδο, θέτοντας τον όρο «Πρώιμη Παρέμβαση». Η μέθοδος αυτή της Πρώιμης Παρέμβασης, μπορεί να εφαρμοστεί από τη βρεφική κιόλας ηλικία. Άλλωστε, όσο νωρίτερα, τόσο καλύτερα..!

Ας το εξετάσουμε, όμως, πιο αναλυτικά…  

   Η Πρώιμη Παρέμβαση αποτελεί, στην ουσία, ένα θεραπευτικό πρόγραμμα, έναν συνδυασμό υπηρεσιών και παροχών, στο οποίο συμμετέχουν διάφορες ειδικότητες, όπως, φυσικοθεραπευτές, εργοθεραπευτές, ειδικοί παιδαγωγοί, ψυχολόγοι και λογοθεραπευτές. Ήδη, αμέσως μετά τη γέννησή του, το παιδί μπορεί να υποστηριχθεί από το συγκεκριμένο πρόγραμμα. Αυτό, βέβαια, για να γίνει, προϋποθέτει διάγνωση του παιδιού από παιδονευρολόγο. Συγκεκριμένα, για να κριθεί το εάν και κατά πόσο ένα παιδί χρειάζεται να λάβει πρόγραμμα Πρώιμης Παρέμβασης, πρέπει πρώτα να ελεγχθούν διάφοροι τομείς, όπως, η αδρή και η λεπτή κινητικότητα του παιδιού, η επικοινωνία (ομιλία, λόγος, ακοή, κατανόηση), η αισθητηριακή ολοκλήρωση, οι κοινωνικές του δεξιότητες και τέλος ο γνωστικός τομέας (σκέψη, μάθηση, επίλυση προβλημάτων).

   Πρόωρα μωρά, βρέφη με ιδιαίτερα χαμηλό βάρος γέννησης, νεογνά που υπέστησαν χειρουργικές επεμβάσεις αμέσως μετά τη γέννησή τους ή με εκ γενετής διαταραχές, μπορούν να επωφεληθούν αρκετά από το πρόγραμμα. Η διάρκεια της παρέμβασης φυσικά ποικίλει από παιδί σε παιδί.

   Από το θεραπευτικό αυτό πρόγραμμα, δε θα μπορούσαν, σε καμία περίπτωση να απουσιάζουν οι γονείς. Μα φυσικά εμπλέκει και τους γονείς! Το παιδί περνά το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου του στο σπίτι, με την οικογένειά του, επομένως εκείνοι έχουν ένα μεγάλο μερίδιο της θεραπευτικής επιτυχίας του παιδιού τους. Φυσικά πάντοτε υπό την καθοδήγηση και τις κατάλληλες κατευθύνσεις και οδηγίες από τους ειδικούς. Μιλάμε, επομένως, για μία στενή συνεργασία της διεπιστημονικής ομάδας με τους γονείς.

   Βασικός στόχος του προγράμματος της Πρώιμης Παρέμβασης είναι να βοηθήσει τα βρέφη και τα νήπια που παρουσιάζουν αναπτυξιακές διαταραχές, να μάθουν ορισμένες βασικές δεξιότητες, οι οποίες σε ένα τυπικά αναπτυσσόμενο παιδί θα αναπτύσσονταν κατά τη διάρκεια των 3 πρώτων χρόνων ζωής του.

   Ας μην ξεχνάμε πως κάθε παιδί είναι ξεχωριστό. Διαθέτει τις δικές του ιδιαιτερότητες και δυνατότητες. Λαμβάνοντας, επομένως, υπόψη τα χαρακτηριστικά του κάθε παιδιού, οι στόχοι που θέτει ένα πρόγραμμα Πρώιμης Παρέμβασης είναι πολύπλευροι. Αφορούν την βελτίωση σε όλους τους τομείς της ανάπτυξής του, δηλαδή στο συναισθηματικό, στο κινητικό, στον επικοινωνιακό και στον αντιληπτικό (μνήμη και τρόπος επεξεργασίας των πληροφοριών).

   Τελειώνοντας, θα ήθελα να τονίσω πως η κάθε παρέμβαση γίνεται εξατομικευμένα. Στόχος πάντοτε είναι η κατάκτηση της λειτουργικότητας και της αυτονομίας του παιδιού. Όσο πιο νωρίς ένα παιδί μπει σ’ ένα θεραπευτικό πρόγραμμα, τόσα περισσότερα αναπτυξιακά οφέλη θα είναι σε θέση να λάβει.

Επιμέλεια: Ψαριανού Μαρία

Ειδική Παιδαγωγός

Follow & Like:Teacher's Blog

Βιβλιογραφία

Ζώνιου-Σιδέρη Αθ. (2000),  ‘ Άτομα με ειδικές ανάγκες και η ένταξή τους’,  Ελληνικά Γράμματα

Πώς να κάνετε ΔΙΑΛΟΓΟ και όχι μονόλογο με το παιδί σας;

  Οι περισσότεροι γονείς σχηματίζουν την λανθασμένη εντύπωση ότι κάνουν διάλογο με το παιδί τους, ενώ στις περισσότερες περιπτώσεις η πρόθεση αυτή καταλήγει σε ένα μακροσκελή μονόλογο-κήρυγμα, όπου το παιδί όχι μόνο δεν έχει δικαίωμα αντίρρησης αλλά πολλές φορές κατευθύνεται η γνώμη του και καταλήγει να συμφωνεί σε κάτι που μάλλον δεν κατανοεί ή δεν άκουσε.

 Υπάρχουν άραγε τρόποι να μιλάτε πιο αποτελεσματικά με το παιδί σας ανεξαρτήτως ηλικίας; Φυσικά και υπάρχουν! Προσαρμόζονται, βέβαια, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού αλλά οι τρόποι είναι ίδιοι σε κάθε ηλικία:

1.     Περιγράψτε το πρόβλημα: η προσέγγιση παίζει πολύ σημαντικό ρόλο στον σωστό διάλογο με το παιδί σας. Εάν ξεκινήσετε το κήρυγμα και την κριτική το παιδί σας θα σιωπάσει ή θα παραπονεθεί ακόμη πιο έντονα και θα καταλήξετε στον γνωστό μονόλογο. Εάν περιγράψετε το πρόβλημα όμως, χωρίς κριτική το παιδί θα είναι πιο ανοιχτό στο να σας ακούσει και να σας μιλήσει. Αντί να πείτε : «Γιατί βάζεις συνεχώς το άδειο μπουκάλι νερού στο ψυγείο; Ποιος θα τα καθαρίσει; Η δούλα σας φυσικά!», μπορείτε να πείτε: «Όταν το μπουκάλι αδειάζει να το πετάς ή να το ξαναγεμίζεις για να έχεις πάντα φρέσκο νερό». Αντί να πείτε «Μιλάς πολύ απότομα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο!», μπορείτε να πείτε «Όταν σηκώνουμε το τηλέφωνο είναι ωραίο να ακουγόμαστε ήρεμοι και ευγενικοί».

2.     Πείτε πως αισθάνεστε εσείς για το πρόβλημα: το συναίσθημά σας πρέπει να ακούγεται και να μην κουκουλώνεται. Το παιδί θέλει να έρχεται σε επαφή με την ευαλωτότητά σας και να κατανοεί πότε σας στενοχωρεί και πότε σας χαροποιεί. Όλοι νομίζουμε ότι επειδή είμαστε συνεχώς μαζί με τα παιδιά μας αυτά μας γνωρίζουν καλά, αλλά δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

3.     Δώστε λόγο στο παιδί σας: το παιδί σας είναι μέλος της οικογένειας ίσο με εσάς. Μην υποτιμάτε και μην φέρεστε στα παιδιά σας σαν να είναι κατώτεροι και με λιγότερα δικαιώματα μέσα στην οικογένεια. Πολλές φορές οι γονείς θεωρούν ότι είναι στον ρόλο του αρχηγού και το παιδί οφείλει να ακολουθήσει. Αυτή η προσέγγιση έχει εκλείψει καθώς δεν έφερνε κανένα θετικό αποτέλεσμα στο παιδί, μονάχα συσσωρευμένο θυμό και αντιδραστικό χαρακτήρα μπορεί να μας προσφέρει.

Ο διάλογος με το παιδί μας είναι απαραίτητος για την διάπλαση του χαρακτήρα του αλλά και για την μεταξύ σας σχέση. Η φροντίδα των πρακτικών καθημερινών του αναγκών δεν είναι σχέση. Μην το μπερδεύετε και μην επαναπαύεστε.

                                                                                                               

      

 

Επιμέλεια: 

Παπακυργιάκη Χρύσα

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός
e-mail:chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

 
Facebook Page: Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά
 Αναδημοσίευση : Ψυχο...παιδεία
Follow & Like : Teacher's Blog