Γιατί να έχουμε τόσες απαιτήσεις από τα παιδιά μας;

 

 Tα παιδιά είναι ευτυχία, ευλογία, χαρά και πολλά χαμόγελα. Είναι τα πάντα, είναι η ζωή και ο λόγος ύπαρξης κάθε γονέα! Με τη γέννηση ενός παιδιού αλλάζει όλη σου η ζωή, ολοκληρώνεσαι και αφοσιώνεσαι ολοκληρωτικά στο μικρό αυτό ανθρωπάκι που έφερες στη ζωή…

   Από την βρεφική του ηλικία, έχουμε απατήσεις.

Συχνά όμως, από το μικρό αυτό πλασματάκι έως το ενήλικο παιδί μας έχουμε τόσες απαιτήσεις. Από την βρεφική κιόλας ηλικία ζητάμε να έχουμε ένα ήσυχο, καλόβολο πλασματάκι που να τρέφεται χωρίς γκρίνιες και να κοιμάται εύκολα.

 Όσο μεγαλώνουν, μεγαλώνουν και οι απαιτήσεις μας…

Στην παιδική ηλικία, θέλουμε υπάκουα παιδιά που να παίζουν αθόρυβα, να τρώνε ότι εμείς μαγειρεύουμε χωρίς πιέσεις και παραξενιές. Ακόμα και να συμπεριφέρονται ως μεγάλοι. Ύστερα, έρχεται η ώρα που θα πάει στο σχολείο και οι απαιτήσεις φυσικά αυξάνονται. 

   Επιθυμούμε να έχει άψογη συμπεριφορά σε δασκάλους, συμμαθητές ανεξαρτήτως με ποιον τρόπο του συμπεριφέρονται εκείνοι. Να είναι άριστο παιδί στα μαθήματα, να είναι κοινωνικό και φιλικό. Όταν έρθει η ώρα κάποιας σχολικής γιορτής, πρέπει να θέλει να συμμετέχει, να λέει το ποίημά του καθαρά, δυνατά και χωρίς ντροπές. Να αθλείται, να παρακολουθεί κάποια ξένη γλώσσα, να παίζει κάποιο μουσικό όργανο… Τόσα μα τόσα πολλά!

Γιατί να έχουμε τόσες απαιτήσεις;

   Ακόμα και στην ενήλικη ζωή του το παροτρύνουμε για το επάγγελμα που θα ακολουθήσει, ώστε να έχει άμεση επαγγελματική αποκατάσταση και υψηλές οικονομικές απολαβές. Κάποιες φορές, ίσως και για το ταίρι του... 

   Πολλές φορές πλημμυρίζουν το μυαλό μου τέτοιες σκέψεις. Σαν να είμαστε εμείς οι γονείς, τόσο εγωιστές! Γιατί; Γιατί να περιμένουμε τόσα πολλά από το παιδί μας; Γιατί να μην μπαίνουμε για λίγο στη θέση του και να κατανοούμε τα «θέλω» του και ακόμα περισσότερο τα «δεν θέλω» του; 

   Από την άλλη, σκέφτομαι ότι κάθε γονιός θέλει να μεγαλώσει το παιδί του αναστρέφοντάς το με το δικό του τρόπο. Προσπαθεί να του δώσει αγάπη και να του μάθει όσα μπορεί. Να μάθει να είναι ανεξάρτητο, ευγενικό, κοινωνικό άτομο. Σίγουρα όμως, στις πράξεις μας υπάρχουν μικρές δόσεις εγωισμού που παίρνουν βελτίωση. Καλό είναι να σκεφτόμαστε τουλάχιστον δύο φορές πριν πράξουμε ο,οτιδήποτε. Μία ως γονείς και μια φορά ως παιδιά.

Εσείς κάνετε τέτοιες σκέψεις, μανούλες; Προβληματίζεστε για το ποιο είναι το σωστό;

Σύνταξη: Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου

Επιμέλεια: Χαρά Παναγιωτακοπούλου

Επιμέλεια αναδημοσίευσης: Λάλου Σπυριδούλα - Μαρία

 Follow & Like:Nancy's Blog & Teacher's Blog

Το παιδί μου λέει ψέματα, τι να κάνω;

   Στην καθημερινή ζωή η έννοια του ψέματος συνδέεται με την πρόθεση της εξαπάτησης. Ένας άνθρωπος λέει ψέματα όταν προσπαθεί να πείσει κάποιον ότι αυτό που λέει είναι αλήθεια. Ένα πολύ συχνό φαινόμενο, είναι τα παιδιά και ιδιαίτερα σε μικρή ηλικία να λένε ψέματα. Δεν είναι κάτι ωστόσο που δεν διορθώνεται ή μένει για πάντα. Χρειάζεται σωστή διαχείριση και υπομονή.

   Πρέπει, ως γονείς να καταλάβετε πως η διαφορά ανάμεσα στην πραγματικότητα και τη φαντασία, δεν μπορεί εύκολα να γίνει αντιληπτή από ένα παιδί και η διαδικασία αυτή απαιτεί χρόνια. Η αντίληψη λοιπόν που έχουν τα παιδιά για την αλήθεια, εξελίσσεται με βάση το αναπτυξιακό στάδιο που βρίσκεται το παιδί.

Ακολουθούν κάποιες συμβουλές ως προς την στάση που πρέπει να έχετε απέναντι σε ένα παιδί που ψεύδεται:

1.      Μην οδηγείτε εσείς οι ίδιοι το παιδί σας στο ψέμα. Μερικές φορές όντας θυμωμένοι φωνάζετε αναζητώντας τον υπαίτιο που μπορεί για παράδειγμα να έσπασε ένα ποτήρι. Ο φόβος αυτόματα οδηγεί το παιδί στο ψέμα. Χειριστείτε το με ψυχραιμία και συζήτηση. Έτσι και το παιδί θα αντιληφθεί το λάθος του και θα γίνει υπεύθυνο για τα «λάθη» του.

2.       Αγνοείστε τις αρνήσεις του, αλλά μην το στριμώχνετε. Μην το συνθλίβετε με τις αποδείξεις της λογικής και τις ερωτήσεις ενοχοποίησης. Ο σκοπός είναι να του δώσετε θάρρος να παραδεχτεί την πράξη ή το ψέμα του, όχι να το ενοχοποιήσετε ακόμη περισσότερο. Αυτό θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα.

3.      Δώστε του διέξοδο. Μην τα αφήνετε να παγιδεύονται, ο φόβος δεν είναι καλός σύμβουλος. Πρέπει να ξέρουν πώς γνωρίζετε την αλήθεια αλλά να έχουν το θάρρος ή να πάρουν το χρόνο τους για να σκεφτούν. Πάντα να συζητάτε ότι έχει συμβεί μην το αφήνεται να ξεχνιέται.

4.      Μην του επιβάλλετε υπερβολικές τιμωρίες για τις αταξίες του. Αν το κάνετε αυτό,  θα έχει περισσότερες πιθανότητες να πει πάλι ψέματα. Τα παιδιά είναι αδέξια, αλλά επιθυμούν πάντα να κάνουν το σωστό και να μην σας στεναχωρούν. Αν κάνουν ζημιά δεν θα την έχουν κάνει επίτηδες. Τα παιδιά δεν κρύβουν κακία μέσα τους.

5.      Βοηθήστε το παιδί μέσα από την συζήτηση να βρει λύση στο πρόβλημα του καθώς και να του επεξηγήσετε ότι το ψέμα δεν είναι λύση για τίποτα. Δεν υπάρχει καλό ή κακό ψέμα. Απλά το αποφεύγουμε.

        Τέλος μην ξεχνάτε πώς το μήλο κάτω από την μηλιά θα πέσει. Αν χρησιμοποιείται και εσείς τα ψέματα για να επιτύχετε τους στόχους σας, το ίδιο θα κάνουν και τα παιδιά σας. Τα παιδιά εκτός των άλλων λατρεύουν την μίμηση και μαθαίνουν μέσω αυτής. Δώστε λοιπόν το καλό παράδειγμα στα παιδιά σας.

 Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like: Teacher's Blog

 Πηγές:

Anne Bacus, «Οι γονείς ρωτούν Οι ψυχολόγοι απαντούν»