Ακόμη μία σχολική χρονιά έφτασε στο τέλος και με το σημερινό άρθρο απλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας, όπως συχνά κάνω, τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.
Η
σχολική χρονιά ξεκίνησε για μένα αργότερα φέτος, αφού παρουσιάστηκα Δεκέμβριο, σε
διαφορετική πόλη αλλά και θέση. Τμήμα ένταξης λοιπόν σε ένα μικρό σχολείο της Θεσσαλίας.
Στην αρχή ενθουσιασμός με την ανακοίνωση της πρόσληψης, γιατί είχα άγχος αν θα ήμουν σε κάποιο σχολείο
και ύστερα οι κλασικές ανησυχίες: τι θα αντικρίσω, πώς θα είναι το σχολείο, πώς
θα είναι οι συνάδερφοι, τμήμα ένταξης για πρώτη φορά κλπ κλπ κλπ…
Εσύ πώς νιώθεις που αποχωρίζεσαι τους μαθητές σου κάθε χρόνο;
Η
μέρα συνεχίστηκε με ξεναγήσεις, πληροφορίες και γραφειοκρατία αλλά έκλεισε με τις
πρώτες αγκαλιές. Φαινόταν από την αρχή πως θα πήγαιναν όλα καλά όπως και έγινε.
Είχα βρει μια νέα σχολική οικογένεια.
Αυτό
το μικρό σχολείο το λάτρεψα από την πρώτη μέρα, θες τα παιδιά θες οι συνάδερφοι;
Δεν ξέρω αλλά δεν θα το άλλαζα! Τώρα θα μου πείτε συνέχεια τα ίδια λες, αλλά τι
να κάνω που έτσι νιώθω; Κάθε χρονιά είναι ξεχωριστή και μοναδική. Το έχω
ξαναπεί άλλωστε. Στα θετικά του να είσαι αναπληρωτής είναι τα νέα περιβάλλοντα
αλλά και οι συνάδερφοι, όταν αυτά είναι εξαιρετικά όπως τα όσα γνώρισα εγώ.
Λόγω
του μικρού πληθυσμού του σχολείου κατάφερα να μάθω τα ονόματα όλων των παιδιών,
οπότε η κάθε καλημέρα γινόταν προσωπική και η κάθε δράση ξεχωριστή! Η χρονιά
είχε τις εκδρομές στη φύση και τους περιπάτους, δίχως τον φόβο των αυτοκινήτων,
κατασκευές, παιχνίδια στην αυλή και αγάπη !
Άλλη
μια χρονιά που δεν θα άλλαζα. Άλλη μια χρονιά που συνειδητοποίησα πόσο τυχερή
είμαι. Άλλη μια χρονιά που αγάπησα περισσότερο τα παιδιά αλλά και την επαρχία. Όπως
έχουμε πει είμαι «παιδί χωριού», τι να κάνουμε;
Να μη ξεχνάτε πως αν δεν βρείτε την «άνοιξη» μπορείτε να την φτιάξετε μόνοι σας.
Σχολείο τέλος| Μαζεύοντας την τάξη 🥹
Με αγάπη ,
Η δασκάλα σας
Σπυριδούλα
