Κανόνες "καλής " συζήτησης

Συχνά οι μικροί μας φίλοι δυσκολεύονται να ξεκινήσουν μια συζήτηση είτε γιατί δεν ξέρουν τον τρόπο, είτε γιατί δεν τους δίνεται η ευκαιρία. Οι κανόνες που ακολουθούν αφορούν κυρίως την σχολική τάξη, προσαρμόζονται όμως και στην καθημερινή επικοινωνία.

Έτσι λοιπόν:

ˉ         Κάθε φορά που μιλάει ένα άτομο (συμμαθητής μου ή όχι) δεν τον διακόπτω, περιμένω να ολοκληρώσει την σκέψη του και έπειτα αν διαφωνώ ή θέλω να προσθέσω κάτι

ˉ         Σηκώνω το χέρι μου για να μιλήσω.

ˉ         Περιμένω να μου δώσει την άδεια ο δάσκαλος.

ˉ         Εκφράζομαι με ευγένεια όταν συμφωνώ ή διαφωνώ με την άποψη του συμμαθητή (συνομιλητή) μου.

ˉ         Υποστηρίζω την άποψη μου με επιχειρήματα και όχι φωνές.

ˉ         Όταν ολοκληρώσω την σκέψη μου δίνω τον λόγο στον επόμενο ομιλητή.

ˉ        

Μπορεί να φαντάζουν αστεία και απλά όλα όσα προαναφέρθηκαν αλλά στην ουσία δεν είναι, διότι πολλές φορές ούτε εμείς οι ενήλικες γνωρίζουμε με ποιον τρόπο να εκφραστούμε και είτε προσβάλλουμε τον συνομιλητή μας είτε δεν μπορούμε να μιλήσουμε μαζί του. Οπότε καλό θα ήταν να θέσουμε γερές βάσεις επικοινωνίας από πολύ μικρή ηλικία με τα παιδιά μας, όχι μόνο στο σχολικό χώρο αλλά και έξω από αυτόν.

Σκέφτομαι- Επιχειρηματολογώ- Εκφράζομαι- Συνυπάρχω- Σέβομαι

Επιμέλεια: Λάλου Σπυριδούλα- Μαρία

Εκπαιδευτικός

Follow & Like:

Teacher's Blog

Μια ιστορία για την διαχείριση του θυμού

   Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ένα παιδί που θύµωνε µε το παραµικρό και είχε πολύ κακούς τρόπους. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακούλι µε καρφιά και του είπε ότι κάθε φορά που θα φέρεται άσχηµα θα πρέπει να καρφώνει ένα καρφί στο φράχτη.

   Την πρώτη µέρα το παιδί κάρφωσε δεκαέξι καρφιά. Όµως, καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, όλο και κατάφερνε να χαλιναγωγεί τη συμπεριφορά του και τα καρφιά ολοένα λιγόστευαν.

Είχε καταλάβει ότι του ήταν προτιμότερο να ελέγχει τις τάσεις του παρά να τρέχει να καρφώνει καρφιά στο φράχτη. Και τελικά έφτασε η µέρα που το παιδί δεν έχασε καθόλου την ψυχραιμία του.

   Το είπε λοιπόν στον πατέρα του και τότε εκείνος του είπε ότι τώρα θα έπρεπε να ξεκαρφώνει ένα καρφί για κάθε µέρα που δεν θα ξεσπούσε σε οργή. Οι µέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά είπε στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλες τις πρόκες. Τότε ο πατέρας πήρε το γιο του απ’ το χέρι και τον πήγε κοντά στο φράχτη, κι εκεί του είπε:

«Πολύ καλά τα κατάφερες γιε µου, για δες όµως τις τρύπες στο φράχτη. Ποτέ πια ο φράχτης µας δεν θα είναι όπως πριν. Όταν είσαι θυµωµένος και λες άσχημα λόγια, αυτά αφήνουν πληγές. Μπορείς να µαχαιρώσεις κάποιον, και µετά να τραβήξεις το µαχαίρι, αλλά, όσες φορές κι αν θα ζητήσεις συγγνώμη, η πληγή θα µείνει εκεί. Κι ένα τραύµα µε λόγια είναι τόσο κακό όσο κι ένα τραύµα στο σώµα.»

Ας προσέχουμε λοιπόν τα λόγια μας…

Αναδημοσίευση: Στέλλα Κολώνια

Συμβουλευτική-Ψυχοθεραπεία

Επιμέλεια αναδημοσίευσης:

Λάλου Σπυριδούλα Μαρία

Follow & Like:Teacher's Blog