Όσο περνάνε τα χρόνια και καταλαβαίνω
καλύτερα τη ζωή και τους ανθρώπους, διαπιστώνω ότι μερικοί άνθρωποι κάνουν
παιδιά χωρίς να είναι συνειδητοποιημένοι σχετικά με το ρόλο του γονιού και τις
απαιτήσεις που έχουν τα παιδιά. Έχουν ίσως την ψευδαίσθηση μια τέλειας
οικογένειας. Πως αυτοί θα είναι οι τέλειοι γονείς και θα έχουν τα τέλεια παιδιά
που θα υπακούν πάντοτε στις εντολές τους και θα είναι άριστοι μαθητές κ.ά.
Είμαι σχεδόν πεπεισμένος, πως δεν
λαμβάνουν υπόψη τους τις δυσκολίες και την πίεση που θα έρθει. Το έχουν
πλασμένο στο μυαλό τους σαν κάτι παραμυθένιο.
Και όταν το παραμύθι χαλάει βγάζουν έναν
άλλο εαυτό.
Τα χαμόγελα και οι ευχάριστες
οικογενειακές στιγμές φεύγουν από το προσκήνιο και τη θέση τους παίρνουν η
ρουτίνα, η πίεση και τα νεύρα. Και τα θύματα αυτών συνήθως είναι τα παιδιά. Και
γιατί τα παιδιά; Διότι είναι οι εύκολοι στόχοι. Είναι αυτά που θα κάνουν κάποια
ζαβολιά, που θα αρχίσουν τις φωνές και τα παιχνίδια σε «ακατάλληλη» για τους
γονείς ώρα και θα γίνουν ο σάκος του μποξ των νευριασμένων- κουρασμένων γονιών.
Γενικά για τους γονείς θα υπάρχουν πολλές «ακατάλληλες» ώρες, καθώς σαν μεγάλοι
συχνά θα έχουν νεύρα, με αποτέλεσμα πάντα να είναι ακατάλληλη στιγμή να
ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Και αν πρέπει να το κάνουν αυτό σημαίνει πως θα
ξεσπάσουν πάνω τους.
Τα παιδιά δεν είναι αντικείμενα για
ξέσπασμα.
Δεν τα ενδιαφέρει αν στο κεφάλι σας
έχετε πολλά. Δεν τα ενδιαφέρει αν είχατε πλασμένες ιστορίες στο μυαλό σας, όπου
η πραγματικότητα σας τα έφερε διαφορετικά. Είναι δικό σας πρόβλημα αν δεν
πατάτε στη γη, αλλά σε ένα ροζ σύννεφο.
Το παιδί είναι παιδί. Και αταξίες θα
κάνει και ζημιές και θα θελήσει να παίξει ανά πάσα ώρα και στιγμή μέσα στη μέρα
και μπορεί να παραμελήσει μια μέρα τα μαθήματα του και δεν θα σας υπακούσει.
Αυτό δεν σημαίνει πως σας δίνεται το δικαίωμα ακόμα και σαν γονείς που είστε να
ξεσπάτε στα παιδιά σας με φωνές, βρισιές και πολλές φορές και με χειροδικία
πάνω τους. Γιατί ξέρουμε πολύ καλά πως με αυτή την πράξη δεν ξεσπάτε για τις
αταξίες του παιδιού, αλλά για δικά σας θέματα. Ο θυμός προκαλείται από άλλους
ψυχολογικούς παράγοντες.
Όμως με τέτοιες συμπεριφορές μεταφέρεται
ο θυμός στα παιδιά.
Γιατί εκεί που νομίζετε πως επιφέρατε
στην τάξη το «στρατιωτάκι» σας, το μόνο που καταφέρατε είναι να κυριευτεί το
παιδί σας από φόβο και θυμό. Θυμός που θα ξεσπάσει. Θυμός που θα κάνει ένα
παιδί επιθετικό. Γιατί; Γιατί αυτό μαθαίνει, αυτό βλέπει και έτσι θα προσπαθεί
να επιβληθεί αργότερα. στην ζωή του. Εκτός από το θυμό που θα έχει θα είναι και
ένα παιδί γεμάτο τραύματα. Τραύματα που δημιουργήθηκαν από την συμπεριφορά που
δέχτηκε.
Γονείς σεβαστείτε τα παιδιά σας.
Ότι και να έχει κάνει το παιδί σας
υπάρχουν πολλοί τρόποι να το χειριστείτε από το να ξεσπάτε πάνω του τα νεύρα
σας. Αν πρέπει κάπου να ξεσπάσετε βρείτε χόμπι να εκτονώσετε την ενέργειά σας ή
οτιδήποτε άλλο. Το παιδί είναι παιδί και θα κάνει διάφορα που μπορεί να σας
εκνευρίσουν. Μην ξεχνάτε, όμως, ότι ούτε εσείς υπήρξατε αγγελούδια όσο και να
το έχετε ξεχάσει. Έτσι είναι τα παιδιά. Δεν είναι στρατιωτάκια. Είναι
προσωπικότητες που χτίζονται σιγά σιγά και υποχρέωσή σας είναι να διαμορφωθούν
σωστά. Μακριά από άσχημες συμπεριφορές.
Σύνταξη: Γιάννης
Παπαδόπουλος
Επιμέλεια αναδημοσίευσης: Λάλου
Σπυριδούλα Μαρία
Αναδημοσίευση από: Nancy's Blog
Follow & Like: Teacher's Blog
