Γράφω και δεν έχω διαβάσει τίποτα. Πως να σωθώ την τελευταία στιγμή;

Αν και το ερώτημα θα ήταν πιο σωστό ως εξής: “θα σωθώ διαβάζοντας τελευταία στιγμή;”. Η απάντηση εδώ δεν μπορεί να είναι μονολεκτική! Εξαρτάται από τον όγκο της ύλης, το γνωστικό αντικείμενο, τη μορφή της γραπτής εξέτασης, τις γνωστικές δυνατότητες και την κριτική ικανότητα του μαθητή και φυσικά την ψυχολογία του κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας αλλά και της γραπτής δοκιμασίας.

Παραθέτω ορισμένες χρήσιμες συμβουλές:

1.      Ρώτα την ύλη-κατάγραψέ την ολοκληρωμένα

2.      Μεθόδευσε τη μελέτη-φτιάξε πλάνο διαγωνισμάτων

3.      Επικεντρώσου στα σημαντικά σημεία που έχει επισημάνει ο καθηγητής (αυτό προϋποθέτει παρακολούθηση στην τάξη και οπωσδήποτε τήρηση προσωπικών σημειώσεων).

4.      Βάλε χρώμα στη ζωή σου, κύκλωσε, απαρίθμησε με νούμερα και γράμματα, “βάλε στα δάχτυλά σου” τις πληροφορίες.

5.      Μην προσπαθήσεις “να το πεις απέξω”. Θα αγχωθείς και θα χάσεις πολύτιμο χρόνο. Κάνε όσες περισσότερες προσεκτικές αναγνώσεις μπορείς (3-5 αρκούν για την κατάκτηση, 7-10 επιφέρουν άρτιο αποτέλεσμα).

6.      Δυσκολεύεσαι; Ζήτα από τον καθηγητή σου σχεδιαγράμματα/σημειώσεις.

7.      Αξιοποίησε τα Σαββατοκύριακα! Ξεκουράσου, κοιμήσου, αλλά αφιέρωσε 2 ώρες για να οργανωθείς και να κάνεις μια μικρή επανάληψη για ανατροφοδότηση.

8.      Την ώρα του γραπτού: αφιέρωσε χρόνο να μελετήσεις τις ερωτήσεις και να υπογραμμίσεις τα ζητούμενα. Έτσι θα αποφευχθούν λάθη βιασύνης και παραλείψεις υποερωτημάτων.

9.      Απάντησε σε όλα τα ζητούμενα κατά την κρίση σου. Έχοντας διαβάσει, έχεις εικόνα του αντικειμένου. Μην τα παρατάς!

10.  Βγαίνοντας από την αίθουσα: “Αδιαφόρησε” για το βαθμό. Να θυμάσαι πάντα πως προσπάθησες για το καλύτερο καταθέτοντας την αξιοπρεπή σου προσπάθεια, έστω και την τελευταία στιγμή. Να λες “μέχρι την επόμενη φορά θα είμαι καλύτερος και πιο οργανωμένος”.

Συμβουλές για τους αγαπημένους γονείς:

1.      Στηρίξτε το παιδί με διάλογο, παρέχοντας βοήθεια χωρίς κριτική.

2.      Αποφύγετε τιμωρίες, όπως στέρηση του κινητού τηλεφώνου ή εγκλεισμό στο σπίτι.

3.      Ενισχύστε την αυτοπεποίθηση του παιδιού βοηθώντας το να αποβάλει το άγχος και το φόβο της αποτυχίας.

4.      Αποφύγετε τις συγκρίσεις των επιδόσεων με τα αδέλφια, τους φίλους ή τους συμμαθητές.

5.      Επιβραβεύστε τα παιδιά όχι με υλικά αγαθά αλλά με κοινές δραστηριότητες, όπως π.χ. εκδρομές στη φύση, θέατρο, κινηματογράφο, βόλτες με φίλους. Σημαντικό είναι να μην άρετε την επιβράβευση, εάν το παιδί δεν φέρει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Συζητήστε μαζί για να μπορέσει να βελτιώσει τις μαθητικές του επιδόσεις.

Ολοκληρώνοντας, είναι σημαντικό να επισημάνω πως η μελέτη είναι προσωπική υπόθεση και κάθε μαθητής στην εφηβική ηλικία αδυνατεί να κατανοήσει την αξία της μελέτης αλλά και της γραπτής αξιολόγησης. Όμως, τη στιγμή που θα αποφασίσει, έστω και ετεροχρονισμένα να καταβάλει την προσπάθειά του, χρειάζεται στήριξη και ενθάρρυνση. Πιθανότατα να μην κατορθώσει να καλύψει τα κενά των προηγούμενων μηνών ή να φθάσει στην αριστεία, θα έχει κάνει όμως το πρώτο βήμα για την οργάνωση της μελέτης του έχοντας εικόνα της  διδακτέας ύλης  με την οποία θα διαγωνιστεί στις απολυτήριες εξετάσεις.

Επιμέλεια: 

Χριστίνα Γιαννιώτη

Φιλόλογος

Follow & Like: Teacher's Blog

Ανεπαρκείς γονείς...θυμωμένοι ενήλικες

   Στη διάρκεια των αιώνων η πείρα, η κοινωνική μάθηση, η μίμηση, το ένστικτο είναι αυτά που καθοδηγούν έναν γονέα για να αναθρέψει σωστά το παιδί του. Στη σημερινή εποχή, η παγκοσμιοποίηση και το Internet μας έχουν διδάξει και καινούριες ή διαφορετικές πρακτικές και τρόπους διαπαιδαγώγησης από αυτές που μάθαμε από τους γύρω μας ή μας είπαν ότι "πρέπει" να κάνουμε.

   Μια μητέρα ξέρει ότι προτεραιότητα στη ζωή της πλέον είναι το παιδί της και η ευθύνη της είναι να το μεγαλώσει με αυτοπεποίθηση και αξίες που να του ανοίγουν δρόμους αργότερα στη ζωή του. Δεν είναι υποχρέωση να είσαι γονιός αλλά έχει πολλές υποχρεώσεις και μια από αυτές είναι να φροντίζεις να καλύπτεις τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού σου. Όχι με την έννοια θέλει χάδι δώστου χάδι, θέλει προσοχή δώστου προσοχή αλλά με την έννοια της συναισθηματικής μάθησης. Μαθαίνω να αφουγκράζομαι τις ανάγκες του παιδιού μου και να τις ικανοποιώ με τον πιο υγιή τρόπο που μπορώ να σκεφτώ και ξέρω. Ο στόχος είναι το κάθε παιδί να ξεδιπλώσει την προσωπικότητά του, να έχει αγάπη για τον εαυτό του και για τους γύρω του και να μην "φοβάται τη ζωή", όπως μου είπε πρόσφατα μια φίλη. 

   Τί γίνεται όμως όταν ο γονιός δεν μπορεί να ανταποκριθεί σε αυτό το ρόλο; τί γίνεται όταν δεν υπάρχει η συναισθηματική ωριμότητα από μέρους του ή απλά εκτελεί τα "καθήκοντά" του σα ρομπότ και δεν ενδιαφέρεται για τις συναισθηματικές ανάγκες του παιδιού παρά μόνο για τις υλικές, τί συμβαίνει όταν χρησιμοποιεί υποκατάστατα και αφήνει στο παιδί του συναισθηματικά κενά ή είναι πολύ εγωκεντρικός για να δεχτεί ότι ο γονέας βάζει στην άκρη κάποια θέλω του γιατί υπερτερούν κάποια άλλα πράγματα πλέον; Τότε, φίλοι μου, θα δείτε ένα παιδί να μεγαλώνει και να εξελίσσεται σε θυμωμένο ενήλικα…

   Ο ενήλικας που κριτικάρει, που νιώθει ενοχές εύκολα, που δεν μπορεί να αφεθεί και να εμπιστευτεί, που βάζει τον εαυτό του κάτω από τις ανάγκες των άλλων γιατί έμαθε ότι δεν προέχει η δική του συναισθηματική κάλυψη αλλά των άλλων…Ναι, οι γονείς του του το έμαθαν αυτό και αυτό θα μάθει στις σχέσεις του. Υπάρχει βέβαια και η αντίθετη περίπτωση, να γίνει ένας ενήλικας που θέλει να καλύπτει μόνο τις δικές του ανάγκες και δεν μπορεί να καλύψει τις συναισθηματικές ανάγκες των άλλων.

   Ο θυμωμένος, αυτός, ενήλικας θα έχει μια δυσκολία στις σχέσεις του και έτσι ενδέχεται ο θυμός του να μεγαλώνει και να πολλαπλασιάζεται. Στις περισσότερες περιπτώσεις, αυτές οι άλυτες συγκρούσεις με τους γονείς αφήνουν τόσο μεγάλα σημάδια που κανείς σύντροφος ή φίλος δεν μπορεί να γιατρέψει. Αλλά το ίδιο το άτομο μπορεί και έχει αυτή την μαγική ικανότητα να ξεκολλήσει από αυτή τη σύγκρουση που μόνο τον ίδιο αρρωσταίνει και να την αφήσει πίσω. Λύνεται; δύσκολα αλλά υπάρχει κάτι μαγικό στη ζωή μας και αυτό λέγεται "Συμφιλίωση": συμφιλιώνομαι με αυτή την κατάσταση σημαίνει ότι την αναγνωρίζω, της δίνω αξία (δεν την υποβιβάζω), θρηνώ για αυτό που συνέβη, παίρνω ένα μάθημα (γιατί κάθε βίωμα μας μπορεί να μας διδάξει και κάτι) και αφήνω κάτω αυτό το βάρος που κουβαλώ μέσα μου τόσα χρόνια. Φανταστείτε πράγματι ότι κρατάτε ένα κουτί με πέτρες και το αφήνετε κάτω.

   Αφήστε το και μην το ξαναπάρετε στα χέρια σας. Βιώστε όλα τα συναισθήματα που συνοδεύουν αυτή την έλλειψη συναισθηματικής κάλυψης από τους γονείς σας: θυμός, απορία, έκπληξη, απογοήτευση και στη συνέχεια φύγετε από εκεί. Κάποιοι-πολλοί- κολλούν στο συναίσθημα του θυμού και δυσκολεύονται να προχωρήσουν.Ναι, πράγματι, είναι κάτι δύσκολο αλλά και απαραίτητο να γίνει για να είστε ΕΣΕΙΣ ευτυχισμένοι. Γιατί, μπορεί ως παιδιά να εξαρτιόμασταν από τους γονείς μας ακόμη και για την ευτυχία μας, αλλά ως ενήλικες είμαστε υπεύθυνοι ΕΜΕΙΣ μονάχα και εμείς έχουμε τα κλειδιά για την απελευθέρωση από παλιές φυλακές.

   Μην το ξεχνάτε αυτό: είστε πλέον ολοκληρωμένος ενήλικας και μπορείτε εσείς να είστε ο γονέας/φροντιστής του εαυτού σας. Μην αφήνετε τις παλιές πληγές να σας τραβάνε πίσω…η ευτυχία είναι μπροστά!

Επιμέλεια: Χρύσα Παπακυργιάκη

Ψυχολόγος-Ειδική Παιδαγωγός

Email: chrysapapakirgiaki@yahoo.gr

Facebook Page: Ψυχοθεραπεία-Συμβουλευτική Χρύσα Παπακυργιάκη & Σόνια Φωκά

Follow & Like:Teacher's Blog

Αναδημοσίευση: ΨυχήςΛόγος