Μοναχοπαίδια: τυχερά ή άτυχα παιδιά;

Σίγουρα όλοι όσοι έχουμε γνωρίσει μοναχοπαίδια κάναμε την σκέψη «πόσο τυχερός/ή είναι, είχε πάντα την προσοχή των γονιών του και δεν μοιράστηκε ποτέ τίποτα, ήταν όλα δικά του/της», ισχύει όμως κάτι τέτοιο ή είναι παγίδα ;

  Τα παιδιά αυτά δεν χρειάστηκε ποτέ να «εκθρονιστούν» αναμένοντας τον «διάδοχο» ο οποίος θα τους έπαιρνε την μοναδική θέση στην καρδιά και την ζωή των γονιών του, δεν χρειάστηκε να μοιραστούν τα παιχνίδια τους , την καθημερινότητα τους, να τσακωθούν για κάτι που έγινε με τα αδέρφια τους, να συζητήσουν με τους γονείς τους ότι τα αδέρφια τους θα είναι πάντα οι πιο πιστοί τους φίλοι. Ήταν και θα είναι πάντα οι τρεις τους.

   Τα περισσότερα ζευγάρια επιλέγουν να κάνουν μόνο ένα παιδί λόγο της οικονομικής κρίσης καθώς ακόμη δεν θέλουν να στερηθεί τίποτα το παιδί τους. Επιθυμούν γι' αυτό τα καλύτερα και πιστεύουν πως με αυτόν το τρόπο του τα προσφέρουν. Είναι όμως αυτό σωστό; Το μεγάλωμα ενός παιδιού χωρίς άλλα αδέρφια κρύβει ορισμένες παγίδες ,αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, μόνο και μόνο γιατί μαζί με τα αγαθά και τις ευκαιρίες που δεν μοιράζονται, δεν μοιράζονται ούτε τα οποιαδήποτε «λάθη» των γονιών και οι δυσκολίες της οικογενειακής ζωής.

   Σχετικά με την προστασία των συναισθημάτων, επειδή το παιδί βρίσκεται στο επίκεντρο της προσοχής όλων (παππούδες, γιαγιάδες και λοιποί συγγενείς), το μοναχοπαίδι είναι συχνά υπερπροστατευμένο. Η υπερπροστασία όμως δεν είναι μόνο η υπερβολική προστασία του παιδιού σχετικά με την ασφάλεια του και την σωματική του ακεραιότητα, διότι αυτό συμβαίνει και όταν υπάρχουν πολλά αδέρφια. Η υπερπροστατευτικότητα στα μοναχοπαίδια κρύβει την υπερβολή στην συναισθηματική ασφάλεια του παιδιού (αυτό ενέχει ψέματα και εξιδανικεύσεις) και οφείλετε στην στενή σχέση γονέα -παιδιού. 

   Μεγαλώνοντας ένα παιδί μέσα σε μια «χρυσή γυάλα» δεν το προστατεύετε απαραίτητα, του δημιουργείτε μια αίσθηση παντοδυναμίας και ηρωισμού (εκεί πατούν όσοι χαρακτηρίζουν τα μοναχοπαίδια «κακομαθημένα»). Μέσα στον προστατευτικό του περίγυρο το παιδί διστάζει να δοκιμαστεί, από φόβο να μην ακούσει άσχημα λόγια, να μην απορριφθεί, να μην το αμφισβητήσουν. Τους φόβους αυτούς αρκετές φορές τους μεγεθύνουν οι γονείς με τις προσδοκίες, τις μεγαλομανίες και τις φαντασιώσεις που φορτώνουν τα παιδιά και έτσι εκείνα επιβαρύνονται με το αίσθημα «μη τυχόν και αποτύχω». 

   Κατανοώ πως είναι δύσκολο για μια οικογένεια με ένα παιδί να τα αναλογιστεί όλα αυτά γιατί το παιδί τους είναι ότι πιο σημαντικό έχουν. Όμως όπως σκέφτεστε να προσλαμβάνετε καταστάσεις για να προστατεύσετε το παιδί σας ίσως θα έπρεπε να σκεφτείτε και την ψυχική υγεία του. Οι φόβοι που αναπτύσσονται στο παιδί και η υπερπροστατευτικότητα δεν το βοηθούν να δει την αλήθεια της ζωής. 

   Δεν έζησα ως μοναχοπαίδι και μου είναι δύσκολο να διαπιστώσω αν είναι τυχερά παιδιά ή όχι. Πάντα μοιραζόμουν οτιδήποτε με τα αδέρφια και τους γονείς μου, ακόμη και τώρα. Ίσως είχαμε το «γιατί εσύ και όχι εγώ;» αλλά μεγαλώνοντας ήμουν εντάξει με αυτό! Δεν είναι θέμα συμβιβασμού αλλά κατανόησης και αγάπης. Η συμβουλή μου ως μέλος πενταμελής οικογένειας είναι ότι ήμουν και είμαι πολύ τυχερή που είχα αδέρφια, δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς αυτά, γεμίστε τα παιδιά ή το παιδί σας με ειλικρινή αγάπη και όχι με υλικά αγαθά. Δεν γεμίζουν το κενό, ούτε βοηθούν τις ενοχές και τις τύψεις.

 Πώς να νιώθουν άραγε τα μοναχοπαίδια ;

Εσείς τι λέτε ;

                                                                

            


Επιμέλεια : Λάλου Σπυριδούλα Μαρία
Εκπαιδευτικός

Follow & Like: Teacher's Blog