Πως μαθαίνω στα παιδιά να είναι ανεξάρτητα;

   Οι γονείς σήμερα, οργανώνουν τα πάντα. Ακόμη και ο «ελεύθερος χρόνος» των παιδιών είναι οργανωμένος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια, αν το καλοσκεφτούμε. Ξένες γλώσσες, αθλητισμός, μελέτη και σε όλα αυτά οι γονείς είναι πάντοτε παρόντες. Φυσικά είναι θετικό και θα πρέπει να υπάρχει η παρουσία του γονέα, όμως δεν θα πρέπει να υπερβάλλουμε σε αυτό. Ίσως ακουστεί παράδοξο, όμως όταν αναλαμβάνουν οι γονείς, όλες τις ευθύνες, οργανώνουν κάθε λεπτομέρεια στη ζωή του παιδιού, εκείνο χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αισθάνεται πως απλά πρέπει να ακολουθεί, χωρίς να έχει ευθύνη ή γνώμη.

 

   Οι δυνατότητες επιτήρησης σήμερα είναι απεριόριστες. GPS εντοπισμού στο κινητό, κωδικοί για ιστοσελίδες, έλεγχος δραστηριότητας υπολογιστή. Έχετε σκεφτεί όμως, πως αυτός ακριβώς είναι ο λόγος που τα παιδιά εμποδίζονται να μάθουν να αντιμετωπίζουν τη ζωή; Ας σκεφτούμε την δική μας παιδική και εφηβική ηλικία. Ο έλεγχος που μπορούμε να ασκήσουμε σήμερα δεν έχει καμία σχέση με τότε. Σήμερα, τα παιδιά δεν γυρνούν μόνα από το σχολείο, δεν βγαίνουν να παίξουν στον δρόμο. Τα παιδιά χρειάζεται να έχουν μυστικά, να έχουν ιδιωτική ζωή, να τα αφήνουμε ελεύθερα να αντιμετωπίζουν καταστάσεις. Είναι αυτοί οι προσωπικοί χώροι, όπως το να μην γνωρίζουμε κωδικούς, που βοηθούν τα παιδιά να μην νιώθουν εκτεθειμένα. Θα αναφέρω ένα παράδειγμα για να καταλάβετε τον λόγο. Ένα παιδί μπορεί να αναρωτιέται σχετικά με την σεξουαλικότητά του. Στερώντας του τον χώρο να το διερευνήσει, χωρίς το άγχος και τον φόβο του γονιού, αυτομάτως το εμποδίζουμε. Για ένα παιδί, η ύπαρξη κάποιου μυστικού, το κάνει να αισθάνεται πως έχει αξία. Είναι αυτές οι ιδιωτικές στιγμές που το κάνουν να μάθει τη ζωή. Όπως να απολαύσουν κάτι που δεν τους επιτρέπουμε, να ερωτευτεί...

 

   Οι γονείς είναι καλό να είναι διακριτικά παρόντες. Όχι να λαμβάνονται ως δεσμοφύλακες. Αρχίζοντας από μικρή ηλικία, καλό είναι τα παιδιά να απολαμβάνουν λίγο χρόνο χωρίς επιτήρηση, καθώς παίζουν ή διαβάζουν, μην παρεμβαίνετε κάθε φορά που βλέπετε κάτι να μην πηγαίνει όπως θα θέλατε, όπως να τσακωθεί με κάποιο παιδί στην παιδική χαρά. Ο σκοπός είναι βήμα βήμα, το παιδί να μάθει να ζει. Θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις προκλήσεις κάθε στιγμή, ανάλογα με την ηλικία. Εσείς είσαστε αυτός που θα δείξετε στο παιδί τον δρόμο, αλλά όχι κρατώντας το αγκαλιά. Μένουμε διακριτικά δίπλα τους.

 

   Ξεχνάμε πως οι άνθρωποι, από τη φύση μας είμαστε προγραμματισμένοι να αντιμετωπίζουμε δυσκολίες. Το να προστατεύουμε τον εαυτό μας, δεν είναι κάτι που απλά θα το μεταλαμπαδεύσετε στο παιδί ή που το παιδί θα το κληρονομήσει από εμάς. Μόνο του θα το αποκτήσει με τον καιρό και εμείς είμαστε αυτοί που θα δώσουμε τον χώρο και την ευκαιρία να συμβεί.

 

   Για να μάθει ένα παιδί τι χρειάζεται πραγματικά, ποιες είναι οι δικές του προσδοκίες και με ποιόν τρόπο επιθυμεί εκείνο να ζήσει, πρέπει να αφήσουμε χώρο.

 

   Άρα, καλό είναι, να επιτρέπουμε στα παιδιά να έχουν τον δικό τους χώρο, να μην τα επιτηρούμε διαρκώς, να τους επιτρέπουμε να έχουν μυστικά από εμάς και να τα ελέγχουμε, τόσο ώστε να είναι ασφαλή.

 

Επιμέλεια: Αδαμοπούλου Κωνσταντίνα

Σχεσιακή Ψυχαναλυτική Ψυχοθεραπεύτρια,

Ψυχολογία BSc, MSc

Ειδίκευση στις Μαθησιακές Δυσκολίες

Μέλος Διεθνούς Ένωσης Σχεσιακής Ψυχανάλυσης & Ψυχοθεραπείας (IARPP)

6985810793

adamopouloukonstantina1@gmail.com

Αναδημοσίευση :allaboutparents.gr

Follow & Like: Teacher's Blog