Ιστορική…λήθη;

Η έλλειψη ιστορικών γνώσεων των μαθητών αποτελεί χρόνιο πρόβλημα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Οι λόγοι αναρίθμητοι. Το αντικείμενο της ιστορικής διδασκαλίας κατακερματίζεται από κακής ποιότητας σχολικά εγχειρίδια, ενώ προβληματισμός εγείρεται σχετικά με το βαθμό στον οποίο επιτυγχάνεται από τους εκπαιδευτικούς η νοηματική ενότητα – σύνδεση της διδακτέας ύλης κατά τη μετάβαση των μαθητών από τάξη σε τάξη. Σε όλα τα παραπάνω προστίθεται και το εξής παράδοξο: το μάθημα της ιστορίας σπάνια διδάσκεται από ιστορικούς, ο κλάδος των οποίων δεν είναι αυτόνομος και συγχέεται με αυτόν της φιλολογίας. Οι φιλόλογοι, λοιπόν, καταρτιζόμενοι ή μη, καλούνται «να αναλάβουν το βάρος» της ιστορίας και να μεταδώσουν γνώσεις που αποδεδειγμένα πλέον δεν αφομοιώνονται από τους μαθητές.

Το ερώτημα που θέτω εν προκειμένω είναι το κατά πόσο ο γονέας μπορεί να συνδράμει στο ομολογουμένως δύσκολο έργο των εκπαιδευτικών, ενισχύοντας την αγάπη των παιδιών για την ιστορία, αλλά και την ιστορική τους μνήμη. Αν δεχτούμε πως ο άνθρωπος αδυνατεί να αφομοιώσει γνώσεις του παρελθόντος που δεν ταυτίζονται με τη συνείδηση και τα βιώματα της κοινωνίας στην οποία ζει, τότε θα λέγαμε πως το έργο φαντάζει δύσκολο. Είναι όμως;

Όσοι γονείς διαβάζουν στα παιδιά τους παραμύθια έχουν βάλει το πρώτο λιθαράκι. Τι θα γινόταν αν αντικαθιστούσαν το παραμύθι με ένα μύθο από την αρχαία ελληνική μυθολογία; Ας μιλήσουμε όμως και για τις παροιμίες και τους γλωσσοδέτες – αποφθέγματα του πολιτιστικού μας θησαυρού, για τα μικρά στιχάκια από τα δημοτικά μας τραγούδια με τα οποία «γυμνάζουμε» τα φωνητήρια όργανα των παιδιών, αλλά παράλληλα τα κάνουμε κοινωνούς της μακρόχρονης ιστορικής μας πορείας με βιωματικό τρόπο.

Ώρα για περίπατο! Οι δρόμοι της πόλης μας βρίθουν από ιστορία και μας δίνουν ποικίλα ερεθίσματα για συζήτηση και ταξίδι στο χρόνο. Τα μικρά αγάλματα στις πλατείες, ακόμα και οι ίδιες οι πλατείες, οι ανδριάντες πεσόντων, τα ιστορικά μνημεία αλλά και τα ονόματα των δρόμων μαρτυρούν το αποτύπωμα του παρελθόντος στο σήμερα. Αλήθεια, πότε ήταν η τελευταία φορά που αναρωτηθήκατε ποιο ιστορικό πρόσωπο κρύβεται πίσω από την ονομασία της οδού στην οποία διαμένετε; Μήπως ο τόπος καταγωγής σας ή το μέρος στο οποίο επιλέγετε να εκδράμετε κρύβει τη δική του ιστορία; Με το χαρμόσυνο μήνυμα της σταδιακής άρσης των μέτρων, το άνοιγμα των μουσείων αποτελεί εξαίρετη επιλογή για «απόδραση» από το σπίτι αλλά και τον πιο διαδραστικό τρόπο εκμάθησης της ιστορίας.

Ήρθε όμως η ώρα για παιχνίδι! Κουίζ στο διαδίκτυο, επιτραπέζια παιχνίδια, αυτοσχέδια παιχνίδια ερωτήσεων, ρόλων, μνήμης, αγγειοπλαστική και ζωγραφική κινητοποιούν το ενδιαφέρον των παιδιών και αποτελούν πηγή γνώσης και διασκέδασης.

Προσωπικά πιστεύω πως η ιστορία διδάσκεται αποτελεσματικότερα μέσα από την πείρα που αποτυπώνεται στην τέχνη, στη μουσική, στο χορό και στη μνημειακή αρχιτεκτονική, ενώ τα βιβλία δεν θα έπρεπε να δαιμονοποιούνται, αλλά να λειτουργούν ενισχυτικά και καθοδηγητικά στην κωδικοποίηση της γνώσης.

Η ιστορία είναι κομμάτι της ζωής μας, ο λόγος της ύπαρξής μας και το «όπλο» που δίνουμε στη νεότητα για ένα μέλλον με όραμα την πρόοδο και την εξέλιξη. Ο ρόλος της οικογένειας σε αυτό; Αν με ρωτάτε, καταλυτικός!

Επιμέλεια:

Χριστίνα Γιαννιώτη

Φιλόλογος

Follow & Like : Teacher's Blog