Στο στίβο της βαθμοθηρίας… “νικητές και ηττημένοι”

 Η “ώρα της κρίσης” για τους αγαπημένους μαθητές έφτασε και η αγωνία για την επίδοση στο σχολικό έλεγχο κορυφώνεται για μικρούς και μεγάλους. Σε αυτή την περίπτωση είναι χρήσιμο να προσεγγίσουμε σφαιρικά την έννοια της σχολικής επίδοσης. Με λίγα λόγια, σχολική επίδοση δεν είναι μόνο οι βαθμοί! Στην ουσία, οι βαθμοί είναι το αποτέλεσμα μιας συνολικής εκτίμησης της παρουσίας και συμμετοχής του μαθητή στο μάθημα, της επιμελούς ή μη μελέτης και οργάνωσης της ύλης, της εκπόνησης εργασιών και φυλλαδίων, της συμπεριφοράς του εντός του σχολικού περιβάλλοντος τόσο ως προς τους καθηγητές, όσο και ως προς τους συμμαθητές και φυσικά της γραπτής επίδοσης σε ημερήσια τεστ και τετραμηνιαία διαγωνίσματα.

“Η περίπτωση του ηττημένου”

Εδώ τα ερωτήματα είναι πολλά:

·         Παρουσιάζει ο μαθητής μαθησιακές δυσκολίες ή γνωστικά κενά;

·         Έχει εκδηλώσει δυσαρέσκεια προς το δάσκαλο ή το γνωστικό αντικείμενο;

·         Ματαιώθηκε λόγω της χαμηλής επίδοσης στα γραπτά του;

·        Εκφράζει σχολική άρνηση απορρίπτοντας το σχολείο, τον καθηγητή και το διάβασμα;

·         Δυσκολεύεται να μελετήσει μόνος;

·         Αντιμετωπίζει δυσκολίες στον ύπνο ή διατροφικές διαταραχές;

Φτάνοντας στο σχολείο για την παραλαβή του σχολικού ελέγχου, ο γονέας θα πρέπει να έχει απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα, αφού έχει παραστεί στις σχετικές ενημερώσεις και βρίσκεται σε συνεργασία -κατά το δυνατό- με τον εκπαιδευτικό. Η τακτική επικοινωνία με τον εκπαιδευτικό και οι οδηγίες για τον τρόπο διδασκαλίας και τους στόχους που έχει θέσει είναι άκρως χρήσιμα εργαλεία για τη βελτίωση της επίδοσης. Επισημαίνοντας τις αδυναμίες του παιδιού μπορεί ο γονιός να προσφέρει την απαραίτητη βοήθεια. Με αφετηρία τον ψυχολογικό τομέα, αξίζει να τονίσουμε τη σημασία της επιβράβευσης και της ενθάρρυνσης ακόμα και στο χαμηλό βαθμό. Επίσης, δίνοντας έμφαση στη κατάκτηση γνώσεων το παιδί λαμβάνει τη μάθηση ως αξία και όχι ως καταναγκαστική διαδικασία. Είναι πολύ σημαντικό ο γονιός να έχει κάνει την αυτοκριτική του:

·         Παρείχα στο παιδί την απαραίτητη βοήθεια;

·         Ενίσχυσα την αυτοπεποίθησή του χωρίς συγκρίσεις;

·         Άσκησα πίεση για τους βαθμούς;

·         Είχα υψηλότερες απαιτήσεις από τη δυνατότητα του παιδιού μου;

·    Μετέδωσα στο παιδί τις ανησυχίες, τα άγχη και τις δικές μου προσωπικές φιλοδοξίες και απωθημένα;

·      Αξιολόγησα ορθά την προσέγγιση του παιδιού προς τον καθηγητή και αντίστροφα;

“Η περίπτωση του νικητή”

Αναμφίβολα, όταν οι κόποι του μαθητή δικαιώνονται, τόσο ο ίδιος, όσο και οι γονείς χαίρονται και επιζητούν να διατηρείται η αριστεία. Αρκεί η αριστεία να μη γίνει αυτοσκοπός, γιατί είναι ευεργετικό για το παιδί να απολαμβάνει τον ελεύθερο χρόνο και να συνδυάζει το διάβασμα με τις υπόλοιπες εξωσχολικές δραστηριότητες χωρίς να καταβάλλεται από το άγχος. Από την άλλη, η αριστεία ενδέχεται να δημιουργήσει έντονα αισθήματα εγωισμού και υπεροψίας με αποτέλεσμα ενίοτε ακόμα και την περιθωριοποίηση του παιδιού από την ομάδα συνομηλίκων. Σημαντική σε αυτή τη περίπτωση είναι η συμβολή του γονέα, αφού καλείται να ενισχύσει στο παιδί την πίστη στον εαυτό του, τον ευγενή συναγωνισμό και φυσικά τη δυνατότητα στο “λάθος” και σε κάποια αστοχία-κακό βαθμό, χωρίς να εντείνει το φόβο και το κυνήγι του 20!

Σε κάθε περίπτωση τα σχολεία δε δημιουργήθηκαν για να διαχωρίζουν τους μαθητές σε “καλούς” και “κακούς” και η αξιολόγηση τετραμήνου αποτελεί μια εικόνα του μαθητή στο συγκεκριμένο χρονικό και γνωστικό επίπεδο και όχι την συνολική μαθητική του ταυτότητα! Άλλωστε η ιστορία έχει αποδείξει πως οι σχολικές επιδόσεις δεν καθορίζουν την επαγγελματική και προσωπική επιτυχία ενός ανθρώπου! Καλά αποτελέσματα σε όλους!

Επιμέλεια: 

Χριστίνα Γιαννιώτη

Φιλόλογος

Follow & Like: Teacher's Blog